De Franse Hagenees Pascal Hallibert pakt donker melancholisch uit met de zoveelste uiting van zijn in rootsy folknoir verpakte zielenroerselen. Na Templo Diez, White Sands en Point Quiet is het nu tijd voor Praise The Twilight Sparrow. 

GEZIEN:
Praise The Twilight Sparrow, Paradise, Crossing Border 19-11-2010
 
MUZIEK:
De donkere zielenroerselen van de Franse Hagenees Pascal Hallibert, sfeervol en troostrijk begeleid door een vijfkoppige band met viool, banjo, (slice) gitaar, drums en accordeon. Her en der valt te lezen dat Praise The Twilight Sparrow (PTTS) de nieuwste uiting is van Halliberts voorliefde voor alt.country en folknoir. Dat klopt qua genres aardig, maar na Templo Diez, White Sands en PTTS (waarmee hij in 2007 al op SXSW stond) kwam hij dit jaar juist met Point Quiet: de country-noir doorstart van White Sands. Volgt u het nog?
 
PLUS:
Geeft niet, dat is ook niet nodig. Het draait vooral om Hallibert. Zijn donkere songs worden rootsy verpakt door de instrumentalisten, die hij deels met Templo Diez al om zich heen verzamelde, en roestig en tergend raspend ingekleurd door zijn eigen stem.  Dit solo-project van Hallibert ligt iets minder zwaar op de oorkussens dan Templo en krijgt live een meer akoestisch karakter. De violiste en de banjospeler spelen een belangrijke rol om het materiaal van enige lucht te voorzien. Verder is PTTS vooral aan te raden als je de ADHD'er of onverbeterlijke positivo in jezelf wil temmen. Dit is een concert om uit te zitten en treurend te genieten. De wat bleke Pascal meent het wel. Zijn stem raspt, knauwt en schuurt ook bij hemzelf door de ziel, getuige zijn van pijn vertrokken gezicht. Songs eindigen niet omdat ze zo geschreven zijn, maar omdat de band aanvoelt dat het moment daar is.
 
MIN:
Dat levert wel eens een raar einde op. Ook gaat er wel eens wat mis met een deel van het rijke instrumentarium. Het duurt tot het een-na-laatste nummer voor de banjo eens vrolijk en up-tempo tokkelt en de melancholische teneur en het tempo doorbreekt. Idioot veel variatie zit er ondanks de zes muzikanten niet in en dat Frans accent laat hem in zijn Engelse uitspraak waarschijnlijk nooit meer los. Deze folk muziek leent zich uitstekend voor harmonisatie door tweede stemmen en/of samenzang, daar wordt nu nog maar spaarzaam gebruik van gemaakt.
 
CONCLUSIE:
Er komt veel volk op PTTS af. Dat komt omdat Hallibert een trouwe fanschare heeft opgebouwd (daarom staat hij hier ook op de line-up) en omdat hij ondanks zijn vele bands maar weinig te zien is. Met af en toe een huiskamer, een café of een mooi festival moeten we het doen. Het zal te maken hebben met de beschikbaarheid van de vele (semi-professionele?) muzikanten, maar het houdt het exclusief en het maakt van hem een goed bewaard Americana-geheim uit de donkere krochten van de Hofstad. Onder meer laagdrempelig te ontdekken op het dit jaar verschenen debuutalbum Color Map Of The Southern Sky, dat gratis te downloaden is op de eigen website.
 
CIJFER:
7+

Alles over Crossing Border op de speciale festivalsite.