Op het podium in Theater Kikker staat een slungelige Schot met een rode broek. Zijn naam: Alasdair Roberts. Zijn missie: het waarschijnlijk minst hippe optreden van Le Guess Who? tot een goed einde brengen. Het resultaat: een verbluffend, melancholisch, grappig en anti-hip optreden.

GEZIEN:
Alasdair Roberts, Le Guess Who?, Theater Kikker, 27-11-2010

MUZIEK:
Britse folk. Maar dan echt. Roberts kreeg dankzij zijn muzikale ouders een uitstekende leerschool. Zijn vader was banjospeler in bluegrassbands en runde later samen met zijn moeder een boekingskantoor voor Britse folk. Alaisdair groeide op tussen de muziek en de muzikanten, en nog steeds zit hij het liefst in het archief van de School of Scottish Studies, op zoek naar al die vergeten pareltjes en wondere verhalen die de traditionele Britse folk rijk is. Een inkijkje in die kennis en zijn kunst om dat eigentijds te vertolken is te zijn bij de sessie die hij deed voor Onder Invloed. De kracht van Roberts is dat hij al tien jaar die met melancholie geplaveide geschiedenis zo kundig transformeert dat ook postmoderne mensen er kippenvel van krijgen. Spoil, zijn vorig jaar verschenen album en voorlopige hoogtepunt, moet u allemaal kopen.    

PLUS:
Le Guess Who? is een mooi festival. Terwijl aan de Oudegracht Sleigh Bells zijn verschroeiend hippe ding doet en in de Helling een keur aan vernieuwende dubstepacts de buren wegbassen, staat in Theater Kikker een klein gezelschap te kijken naar een eenzame Schot in rode broek. Ademloos. Want eenmaal meegezogen door de combinatie van zijn gitaarkwaliteiten (damn, mompelen we bijna voortdurend binnensmonds), stem en compositorische vernuft, zit er weinig anders op dan met nederige bewondering te luisteren naar zijn met prachtige verhalen gelardeerde liedjes. Het tekent de kwaliteiten van de artiest in Roberts dat hij die intimiteit van zaal, liedjes en moment weet te sublimeren in een door de hele zaal meegehumd einde van The Whole House is Singing. Mooi.

MIN:
Het klinkt misschien vreemd of zelfs pretentieus, maar serieus: één optreden is eigenlijk te kort om de kwaliteit van Alasdair Roberts volledig te doorgronden. Liefde op het eerste gezicht is een prachtig concept waarvan de muziekindustrie meer dan genoeg vaandeldragers heeft, maar de manier waarop Roberts het stokoude genre tegelijkertijd respectvol intact houdt én vernieuwt vraagt eigenlijk meer dan een optreden.

CONCLUSIE:
Will Oldham is een vriend van Alasdair Roberts. Wij begrijpen dat. Net als zijn bebaarde makker weet Roberts zijn traditionele voorliefdes te transformeren naar een eigen, compleet authentiek genre. Of hij nou een moordballade, een zelf opgesnuffeld pareltje uit 1958 of een prachtig lied over vergankelijkheid zingt, we geloven hem. En we zien hem al zitten, ergens aan de mistige randen van de Schotse Hooglanden. Het haardvuur knettert, de whisky is nooit ver weg, en vergankelijkheid ligt eeuwig op de loer.
"And she said, Alasdair, darling, when a song's on the wind it belongs to the air", zingt Alisdair in The Whole House is Singing. Dat is gelukkig maar gedeeltelijk waar. Spoil heet het album dat u dus moet kopen. Spoil. 

CIJFER:
9

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.