Lulu & The Lampshades - Loesje en de lampenkappen - is de meest truttige bandnaam sinds The Teddy Bears, maar hij past wel bij dit kwartet uit Londen. Op het podium niet alleen bas, gitaar en drums, maar ook violen, een soort houten xylofoon, twee omgekeerde porseleinen soepkommen, een typemachine en een blikken snoeptrommel, gespeeld door drie meisjes en een jongen die voor het eerst buiten Engeland optreden. Niet alles wordt goed uitversterkt, maar het geeft in elk geval een knus sfeertje.

GEZIEN:
Lulu & The Lampshades, London Calling, kleine zaal Paradiso, 13-11-2010
 
MUZIEK:
Servies op het podium, waar hebben we dat eerder gezien? Natuurlijk, bij Kate Nash, drie jaar geleden, die had een theepotje op de hoek van haar piano. Dat snoezige meisje is inmiddels hopeloos ten prooi gevallen aan de rock 'n roll. Dat kun je je bij deze meisjes niet voorstellen. Zeker niet bij frontvrouw Lulu zelf, die overigens verdacht veel lijkt op Emmy The Great, een Engels folkmeisje dat het drie jaar geleden net niet maakte. Hun muziek heeft hetzelfde brave maar ook sympathieke karakter als Belle & Sebastian.

PLUS:
Dat neemt niet weg dat het wel barst van de creatieve ideetjes. Het zijn behoorlijk frisse popliedjes met verrassende wendingen, tempowisselingen en kraakheldere driestemmigheid. Niet alles werkt, maar saai is het geen moment. Maar het sterkste wapen is de aanstekelijke spelvreugde, die overslaat op het publiek.

MIN:
Na Kate Nash kwam de opwindende vamp Florence, en dan is er ook nog de licht excentrieke Peggy Sue. In dat rijtje is Lulu niet bepaald het meest opwindend, ondanks haar grote fantasie. Daarvoor missen de songs drive, op de paar momenten na dat het meisje in het groene broekpak de bas ter hand neemt. Verder is het af en toe nog behoorlijk vals of niet helemaal goed getimed, en daar zie je het gebrek aan tourervaring. Met die ervaring komen hopelijk ook wat vieze vegen op de smetteloze jurkjes.
 
CONCLUSIE:
De tijd is om, en de drie dames wenden zich als een man tot de stage manager. Please please please, mogen we nog een dingetje doen? Het duurt maar dertig seconden en het is echt heel leuk. Dat dingetje blijkt een a cappella katoenplukkersliedje met een bierglazendansje. Het loopt nog niet helemaal gesmeerd, maar dat is ook wel weer aandoenlijk. Lulu en haar vrienden oogsten bij hun afscheid een brede glimlach en een luid applaus.

CIJFER:
7