Exact dertig seconden hangt er daadwerkelijk een theatersfeer in de grootste zaal van de Koninklijke Schouwburg. Eerst gaat een man voorin wat aarzelend staan, maakt opzwepende gebaren naar de rijen achter hem, maar ploft hoofdschuddend weer neer als reactie uitblijft. Hij is amper gaan zitten als achter hem de stoeltjes massaal opveren: Local Natives maakt in no time van de statige Royal een kolkend poppodium met dansende mensen en lege bierbekers op het hoogpolige tapijt.

GEZIEN:
Local Natives, The Royal, Crossing Border, 20-11-2010

MUZIEK:
Indierock met hippe folkinvloeden uit de rijke indiescene van Los Angeles, gebracht op een manier die de titel “stadionfolk” zou mogen dragen. Stuwende drums, galmende gitaren en pakkende meerstemmige zanglijnen. Perfect getimed natuurlijk: folk is sinds (en dankzij?) Mumford & Sons weer helemaal hip. Maar vergis je niet: de invloeden komen misschien uit dezelfde hoek, bij The Local Natives bestaat het mengsel voor een veel groter deel uit aanstekelijke pop uit de hoek van Arcade Fire en Vampire Weekend. Debuutalbum Gorilla Manor staat er vol mee: pakkende liedjes die stilzitten heel moeilijk maken. Dat geldt vooral voor het meer stuwende materiaal als Wide Eyes, Airplanes en Camera Talk, waarbij drummer Matt Frazier op de rand van zijn snare voor een lekker opgefokt ritme zorgt. Het zijn ook vanavond de pareltjes in een ijzersterke set.

PLUS:
“Hoe beter de muzikant, hoe slechter de show.” Helaas gaat deze stelling maar al te vaak op: hoe vaak staat een geweldige muzikant met zijn rug naar het publiek, blik gericht op de schoenen helemaal op te gaan in zijn eigen spel? Dat resulteert vaak genoeg in hele mooie dingen, maar is funest voor het contact met je publiek en maakt een show saai en klinisch. The Local Natives trappen niet in die valkuil, maar geven terug wat het krijgt van het publiek: heel veel energie. Gitarist Taylor Rice, de man met de kekke Freddie Mercury snor, raast stampend over het podium en heeft een lekker vlotte babbel tegen het publiek: ja, dit is de mooiste zaal waarin ze tot nu toe speelden, Den Haag is te gek, en Nederlanders zijn zo hartelijk: “My sister even got married to a friggin’ Dutchman last year!” Totaal irrelevant natuurlijk, maar het zorgt wel voor een lekker losse sfeer waarin de zaal mee durft te doen. Hoe vaak zal er in de statige Royal meegezongen worden? En hoeveel soul-claps (in Stranger Things) zullen er hebben geklonken? Het publiek kaatst iedere bal terug die door de Californiërs wordt opgegooid.

MIN:
Vooruit, er wordt misschien wel erg veel uit één vaatje getapt. Maar eigenlijk is het onzin om daar nou over te gaan zeuren, doen we dus ook niet. Vergeet niet dat deze band alleen haar twaalf liedjes lange debuutplaat heeft om mee te touren.

CONCLUSIE:
Slimme folkpopliedjes van een zeer energieke en aaibare band, die aanslaat bij hippe dansmeisjes én hun papa’s en mama’s. Vanavond bewijst Local Natives dat het moeiteloos iedere zaal naar zijn hand weet te zetten. Zelfs een statig theater tijdens een festival dat nou niet echt bekend staat om zijn uitzinnige publiek, gaat volledig plat. En dat met één plaat en één cover (Warning Sign van Talking Heads) op de setlist. De zee van lege bierbekers op het deftige tapijt geeft aan dat de sfeer er lekker in zat.

CIJFER:
9

Alles over Crossing Border op de speciale festivalsite.