Slechts enkele uren voor aanvang twitterde @tivoliutrecht “SCHEDULE CHANGE: (Born Ruffians are delayed) The Greenhornes will play at 19.45, Born Ruffians at 21.00 PLSE RT #lgw10”. Of dit bericht alle Greenhornes fans heeft bereikt valt te betwijfelen. Een handje vol liefhebbers stond om kwart voor acht paraat voor de rockband uit Cincinnati, Ohio. En dat is jammer, want een lege zaal verdient een band van dit formaat niet.

GEZIEN:
The Greenhornes, Le Guess Who, Tivoli Oudegracht, 25-11-2010

MUZIEK:
Luister naar The Greenhornes en je waant je even weer terug in de tijd. Ze hadden een kleine vijftig jaar geleden met gemak in één adem met The Kinks, The Yardbirds en The Rolling Stones genoemd kunnen worden. Is dat niet teveel eer voor een band die via The Raconteurs groot is gemaakt door Jack White? Welnee, die lof verdienen ze. Van de garagebands met een sixties sound zijn The Greenhornes misschien wel een van de meest onderschatte bands van dit moment. Afgelopen maand is hun vierde studioalbum '****' uitgekomen. Revolutionair is het absoluut niet, maar het staat vol met vakmanschap van de bovenste plank. Vergelijkingen met bands als The White Stripes, The Death Weather en The Raconteurs zijn dan ook helemaal niet vreemd: drummer Patrick Keeler en bassist Jack Lawrence zijn ook bekend van Jack White's kindjes.

PLUS:
En als ze spelen, klinkt het goed. Hoewel een drukbezochte nachtclub setting wellicht beter bij de stijl van de band had gepast, speelden ze goed naar omstandigheden. Doe je ogen dicht en je hoort muzikale chemie. Hoe jammerende bluesriffs tot hun recht komen. Hoe een orgel een nummer verandert. Het klinkt zoals het hoort te klinken. Een uur lang genieten, met je ogen dicht.

MIN:
Het had zoveel beter kunnen zijn. Het publiek leek een grote invloed te hebben op het concert. Er werd met name in de eerste helft door de weinigen die er al waren, ongeïnteresseerd geklapt. Gejoel was al helemaal een bijzonderheid. De hoorbare waardering was ver te zoeken. En dat is jammer. Dit gegeven leek ook zanger Craig Fox op te vallen: hij gaf het publiek geen ruimte meer om te klappen, maar speelde de nummers rap achter elkaar door. Alsof hij het publiek niet wilde horen, omdat het teleurstellend zou zijn. Na het aanstekelijke 'Lies' leek het Tivoli-publiek enigszins ontdooid, maar Fox bracht op een enkel bedankje na, niets uit. Charismatisch is de zanger absoluut niet, hij leek bijna met tegenzin op het podium gegooid te zijn. En dat voelt ongelooflijk ongemakkelijk als toeschouwer. Je wil het wel goed vinden, dat was het ook, maar Fox stribbelde zo tegen.

CONCLUSIE:
Kort samenvattend kan je zeggen dat The Greenhornes muzikaal bijna perfect was, maar visueel teleurstellend. En dat is zonde. Was het de schuld van de plotselinge ommezwaai in de programmering? Waren de mannen niet goedgehumeurd? Is Utrecht nog niet klaar voor een band als deze? Misschien is het toch beter het enkel bij de plaat te houden.

CIJFER:
7

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.