Aan het begin van het optreden schuift een wat onzekere jongeman naar voren. Zijn overhemd, suffe streepjestrui en de, in dit geval onhippe, grote jaren tachtig bril geven hem een nerd-achtige uitstraling. Is dit nou Elephant Micah, de getalenteerde singer-songwriter uit de Amerikaanse staat Indiana? Maar als hij gaat spelen blijkt dat de man het ambacht om mooie liedjes te schrijven uitstekend beheerst.

GEZIEN:
Elephant Micah, Kargadoor, Le Guess Who?, 26-11-2010

MUZIEK:
Elephant Micah is de Amerikaanse singer-songwriter Joe O'Connell. Naar eigen zeggen is hij schatplichtig aan Joni Mitchell en Townes van Zandt, iconen binnen het genre. Dat zijn albums en ep's met gruizige en lo-fi folkliedjes tot voor kort niet heel makkelijk te verkrijgen waren, heeft bijgedragen aan het opbouwen van een kleine cult following. Met het verschijnen van Echoer's Intent en het conceptalbum The Songs of Bible Birds plus enkele sessies voor Amerikaanse radiostations is daar in het laatste jaar een beetje verandering in gekomen.

PLUS:
Het getuigt van lef om zelf de namen van Joni Mitchell en Townes van Zandt te noemen. Vergelijkingen liggen dan op de loer maar de andere kant is dat je er ook maar meteen van af bent. In de nummers en het spel van Elephant Micah hoor je ook invloeden van J. Tillman en Nick Drake terug. Hij begint zijn optreden met een aantal nummers op de lap dulcimer. De dulcimer is vooral ondersteunend waardoor zijn breekbare stem de boventoon voert. Na vier nummers stapt hij over op de akoestische gitaar. Dan blijkt meteen het vakmanschap van O'Connell. Ambachtelijk gecomponeerde liedjes die hij soms subtiel begeleidt door met zijn vinger op de klankkast van de gitaar te tikken. In de teksten komen opvallend vaak (dode) dieren voor. Sterkste liedjes in de set zijn het door Dark Dark Dark gecoverde Wild Goose Chase en Still Life Blues, een nummer van Echoer's Intent. De volgelopen Kargadoor blijkt een goede locatie voor het optreden van Elephant Micah. De festivalbezoekers luisteren ademloos toe, daarbij geholpen door een beetje zelfregulering op tweederde van de set. Het aandachtige luisteren baart O'Connell zelfs even zorgen wat leidt tot de vraag of het wel goed gaat met de bezoekers. Even lijkt het een optreden te worden zonder noemenswaardige communicatie met het publiek. O'Connell laat zien toch over een beetje humor en zelfrelativering te beschikken: hij vertelt dat het festival Le Guess Who? is genoemd omdat "you get to guess who I am. Anybody?".

MIN:
Voor veel singer-songwriters is niks moeilijker dan je met bloed, zweet en tranen geschreven nummers live uit te voeren en dan dezelfde intensiteit als op je platen te bereiken. Je zou het een syndroom kunnen noemen. Talent, oprechtheid en mooie liedjes zijn dan niet altijd genoeg om tot in het diepste geraakt te worden. Een getroubleerd leven aan de zelfkant is zeker geen voorwaarde, maar het helpt wel. Bij het optreden van Elephant Micah bekruipt je het gevoel dat de ruis en kraak van eerdere albums en de stem van Beth Remis de nummers ook live meer zeggingskracht hadden kunnen geven dan nu het geval is.

CONCLUSIE:
Elephant Micah is een getalenteerde jongeman wiens muzikale output zeker de moeite waard is en die het alleen al door de integriteit waarmee hij muziek maakt, verdient om groter worden dan hij nu is. Hij zou echter eens een tweede muzikant of zanger(es) mee moeten nemen die de nummers live net het 'je ne sais quoi' van zijn inspiratiebronnen geeft.

CIJFER:
7

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.