Naast de geluidstoren staat een kerel keihard te luchtdrummen op Their Law, met stokjes die hij ergens bij een eerder optreden gescoord heeft. Een moment later gaan alle handen nog één keer omhoog en tot ver voorbij die geluidstoren staat iedereen te springen. The Prodigy sluit Pinkpop af, en doet dat precies zoals het hoort.

CONCERT
The Prodigy, Pinkpop mainstage, zondag 30 mei 2010

MUZIEK
Bijzonder moment moet dat zijn in de carrière van een immens succesvolle band. Je brengt een aantal platen uit die creatief gezien steeds een stap verder gaan, en dan stokt het. Je probeert het één keer, twee keer, maar daarna gaat de handdoek in de ring. Metallica deed het met Death Magnetic, The Prodigy na een paar gitzwarte jaren met Invaders Must Die. Een schaamteloze greep naar de punkrave van halverwege de jaren negentig. Dat kun je een zwakte vinden, maar de comeback is zonder meer geslaagd.

PLUS
Er staat zowaar één nieuwe klassieker op die nieuwe plaat: Omen. Het enige nummer dat echt naadloos past in de onwaarschijnlijke rij hits. Van Breathe naar Firestarter naar Voodoo People, terug naar Smack My Bitch up en afsluitend met Out Of Space. Keith en Maxim hebben gigantische stapels monitors op zich gericht staan, die een ziekelijke hoeveelheid geluid op ze moeten afvuren. Het is en blijft vierkante oermuziek, die zelfs de meest zachte G hard maakt. Geen big beats maar biggest beats. Het werkt, nog steeds. Het mislukte album Always Outnumbered, Never Outgunned is wijselijk bij het grofvuil gezet.

MIN
Maar als je The Prodigy vergelijkt met die andere dance dinosauriërs – Underworld en The Chemical Brothers – verliezen de duiveltjes het op dynamiek. Het is continu high energy pompen. Niet soepel in elkaar overlopend, elementen van de ene hit introduceren in de andere en toewerken naar een groot moment. The Prodigy speelt gewoon liedje na liedje, min of meer zoals je ze van de plaat kent, met Keith en Maxim in hun bekende rollen, met de schmink en haardracht die ze tien jaar terug ook hadden. Halverwege worden een paar nieuwe nummers ingezet om wat gas terug te nemen, maar doseren is aan The Prodigy niet besteed. Er is een drummer en een gitarist, maar hoeveel die nu werkelijk bijdragen aan het geluid blijft een beetje onduidelijk. De drummer hoor je wel af en toe, maar vooral in de breaks. Voor de rest blaast Liam Howlett overal overheen.

CONCLUSIE
Het is ergens wel jammer dat er de afgelopen jaren geen dance act meer opgestaan is die het stokje kan overnemen. Aan de andere kant: als deze jongens het nog steeds kunnen, is dat ook niet nodig. De gouden regel: als je het veld kapot speelt, heb je gedaan wat je moest doen. Dat klinkt logisch, maar in het verleden ging het ook wel eens mis. Dan viel de stroom uit of werd het podium bestormd. Vandaag sloopte The Prodigy Pinkpop. Gewoon, zonder gekkigheid. Op een stuk gesmokkeld Bengaals vuur in het publiek na kwam er zelfs geen vuurwerk aan te pas. The Prodigy, lekker gewoon gebleven.

CIJFER
7