"God only knows what I'd be without you" staat in inkt gegrift op de borstkas van zanger Simon Neill. God weet vast ook wat er van Biffy Clyro overblijft zonder het scala aan grunge, nu metal en en emocore-voorbeelden dat het Schotse kwartet citeert. Vol overgave, dat dan weer wel.

CONCERT
Biffy Clyro, Pinkpop 3FM-stage, zaterdag 29 mei 2010

MUZIEK
Redelijk intense, strakke nu metal, core met veel breaks, citaten uit twee decennia gitaarmuziek, aangedikt met extra emo-pathos. Het bonte geheel boet aan kracht in door poseursgedrag, maar staat wel.

PLUS
Biffy Clyro mag dan wat softer opereren sinds de vierde cd, doorbraakalbum Puzzle, maar de Schotse band is gelukkig niet alle wilde haren verloren. De groep experimenteert nog altijd met complexe songstructuren, manische tempowisselingen en een bij vlagen onnavolgbare ritmiek. Muzikaal zit Biffy best goed in elkaar, de band is in ruim tien jaar ook akelig strak geworden. En je kan zeggen wat je wil, het is razend knap om in één minuut van stoere-mannencore naar slappe kiddiepunk te gaan. Wat Neill ook doet, theatraal op z'n lelijk volgetatoeëerde rug liggen zingen of "dank joe wel" zeggen, het publiek reageert ovationeel. In het slot van de set geeft Biffy gas en de bezoekers nemen de uitnodiging aan, wat zelfs tot enig - security verhoede - crowdsurfen leidt.

MIN
Met een bandnaam die aan een tienerserie over vampiers of aan een vlezige snack doet denken, moet je een bepaalde doelgroep voor ogen hebben gehad. Het verhaal dat het staat voor "Big Imagination For Feeling Young 'Cos Life Yearns Real Optimism" is volstrekt ongeloofwaardig immers. Zodra Biffy Clyro begint denk je met een nu metalcore band te maken te hebben, maar dan trekt zanger Neill alle registers open, en weet Kurt Cobain in z'n Bleach-fase nog te overschreeuwen. Alleen is Neill eerst nog niet zo bij stem, hij schakelt soepel door en het zeurderige emo-idioom gaat hem al beter af. Even later doet hij een puike Matthew Bellamy-imitatie en laat de band horen dat de shows met Muse ook op het bandgeluid zijn afgestraald. Biffy heeft ook een QOTSA-song paraat en ook nerdy American college rock, nu metal, punk en de emo-voorbeelden komen voorbij. Het is kortom nogal veel hak-op-de-tak en weinig eigen gezicht.

CONCLUSIE
Biffy Clyro weet geregeld te verrassen met even plotse als brute wendingen en is dan ook beter te genieten op het podium dan op het commerciëler uitgekookte vijfde album van vorig jaar. Aan de andere kant blijf je op de geluidsdrager verstoken van dat irritante aanstellersgedrag van Neill, die zelfs zijn pedalen parmantig indrukt. De groep etaleert een onstilbare kopieerzucht, maar heeft daarmee wel het materiaal en de potentie om een groeiende publieksschare aan te spreken. Rare jongens die Schotten, wij hadden ze graag in 2005 aan het werk gezien.

CIJFER
6