Ethan Kath leeft in zijn zwarte hoodie, waar hij tijdens optredens in weg duikt. Alice Glass is een schuchter meisje, oogcontact op het podium vermijdt ze. Haar huid is van porselein, dat afsteekt tegen haar geverfde gitzwarte haren. Beiden hebben een achtergrond in hardcore en noisebands, maar sinds ze samen onder de naam Crystal Castles in 2008 hun debuut uitbrachten, staan ze bekend als een onconventionele dance-act.

Het duo uit Canada valt op door hun deconstructivistische manier van werken. Kath keert vintage apparatuur en daarmee dancemuziek binnenstebuiten, om zelf de puzzel opnieuw te kunnen leggen. Het titelloze eerste album is er een die de confrontatie opzoekt met bevremende geluiden en synthesizers die piepen, schuren en paraderen. Op de meeste tracks schreeuwt Glass er overheen als een gefrustreerde huisvrouw. Maar hoe boeiend de plaat ook is, de meeste indruk maakt Crystal Castles live wanneer ze worden bijgestaan door een drummer. Glass springt tussen de felle stroboscoopstralen, het publiek wordt door verblinding op afstand gehouden.

Ook het nieuwe album van Crystal Castles heeft geen titel meegekregen. Luisterend naar de eerste nummers van het nieuwe album lijkt het duo ook op muzikaal gebied onveranderd. Op Fainting Spells en Doe Deer worden dierlijke frustraties omgezet in elektronische agressie en chaos. Baptism en Celestia (waarop Glass zingt als Ladytron) zijn evengrote dancehits als het oude Crime Wave. Maar dan kent het album een keerpunt. De chaos en agressie maken plaats voor een beheersder geluid, zonder de kern van hun muziek uit het oog te verliezen: onconventioneel zijn. Het experiment zit hem meer in het lef om breder te denken.

In het met nummer Year of Silence is het niet Glass die zingt, maar hoor je een sample van Sigur Rós. IJsland speelt ook op andere tracks een rol. Zo is een paar nummers opgenomen in een IJslandse kerk. Het lijkt er sterk op dat dat Suffocation en Violent Dreams zijn, twee nummers die ondanks de distortion op de achtergrond, iets sacraals hebben. Vanuit een holle ruimte stijgen de synths klinkend als orgels omhoog. Dan valt ook de hoes op zijn plaats, met daarop een jong meisje staand op een begraafplaats naast een gebroken steen. Dit album laat de donkere, bittere kant van Crystal Castles horen; over vrijheid binnen een gevoel van angst.

Zelfs wanneer het duo disconummers als Vietnam en Pap Smear schrijft, gebeurt dat met zwarte inkt. Vietnam vliegt als een bromvlieg je oor in, de zang van Glass heeft iets weg van een vervormde Lou Rhodes. Not In Love begint melancholisch, maar eindigt in een onheilspellende lamento. En dan de afsluiter, I Am Made of Chalk. Een nummer met samples van dolfijnen, de synthesizers klinken als een open zee. Is dit het geluid van huilende dolfijnen in vrijheid? Hoewel deze nummers gecontroleerder zijn, zijn ze effectiever dan het oude materiaal. Het is Crystal Castles gelukt je niet alleen te grijpen in het moment wanneer je hun muziek draait of wanneer je ze live ziet. Door de ongrijpbaarheid blijven de nummers langer in je hoofd ronddwalen. Crystal Castles maakt met dit album de onuitwisbare indruk waar je op hoopte.

Crystal Castles komt uit via Friction/Universal en staat momenteel op de Luisterpaal.