Precies 5 dagen na het laatste dagboek verhaal klim ik weer in de virtuele pen om verslag te doen van de reis die zo bruut onderbroken werd door het overlijden van mijn schoonvader. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik 11.500 meter boven zeeniveau, ergens bij Groenland, op weg naar Atlanta en vandaar uit door naar Miami. Ik kan de slaap niet vatten, de films interesseren me niet en een spelletje op de telefoon of het videoschermpje kan me nauwelijks boeien. De resterende 6 uur reistijd naar Atlanta lijkt bijna onoverbrugbaar als je hopeloos in je stoel ligt, te warm voor het dekentje van de KLM, de oogkassen bezweet onder het te strakke verduisteringsmaskertje, in gevecht met de snoeren van je hoofdtelefoon, je privé-entertainmentsysteem en de veiligheidsriem.

Ik ben de hele week geplaagd door een dubbele jetlag, immers, we waren nog maar net in Texas toen we weer huiswaarts keerden. Zo’n jetlag is een totaal onvoorspelbare en wispelturige ellende; doodmoe en klaar om 1000 jaar te slapen (vrij naar de Velvet Underground), om na twee uur weer rechtop tegen het plafond geplakt zitten. En dit keer met een hoofd vol spoken: het intense verdriet van het verlies van iemand die ons heel dierbaar was, het balen van het afzeggen van een veelbelovende muziekreis door de USA en nog allerlei andere zaken die hopeloos mis gingen de afgelopen dagen, maar waar ik jullie verder niet mee zal vervelen. 

En wat doe je dan in je verstikkende positie binnen in die grote vliegende tube tandpasta onder je lichtblauwe dekentje? Opeens denk je aan al die mensen die zo ontzettend lief hebben gereageerd toen het geluk niet aan onze zijde stond en ben je klaar om de laptop te openen en met het venijn alsof de duvel zelf je op die hielen zit, op het toetsenbord te hameren om het dagboek nieuw leven in te blazen. Dank dus voor alle fantastische warme boodschappen via twitter, Ichat, MySpace en e-mail. Het bewijst wederom dat de speech van Beatrix over de moderne social networks volkomen van de Koninklijke Pot gerukt was.

We hebben gekozen om weer terug te gaan naar de USA nadat mijn schoonmoeder ons zelfverzekerd beval dat te doen: ‘Ik red me wel en alle anderen gaan ook gewoon naar hun werk de dag na de uitvaart, dat het werk van jullie nu toevallig in de Verenigde Staten is maakt niets uit.’ En ze heeft gelijk, het leven gaat door, we pakken het weer op, en er was een belofte gedaan aan jullie. Wie A zegt moet ook B zeggen, een man een man, een woord een dagboek.
 
Misschien goed om voor de late inschakelaars even te vertellen wat we gaan doen in die stad van Crockett & Tubbs en lichamelijk leeghoofdig vertoon. Het is weer tijd voor de jaarlijkse Miami Winter Music Conference, een chaotisch hysterisch gebeuren rond elektronische dansmuziek (om het chic te zeggen) met elke dag honderden feesten en partijen bij zwembaden van luxe en minder luxe hotels, in vreemde shabby bars, in ordinaire clubs en mega disco’s gerund door criminelen, bij mondaine standtenten en soms heel privé in penthouses van the rich & famous. Er zit veel, heel veel afschuwelijke muziek tussen en er lopen veel, heel erg veel hele enge mensen rond, en het schema is moordend. Maar er zijn ook die juweeltjes van ontdekkingen op het gebied van nieuwe muziek en artiesten. En het samen bijkans ten onder gaan rond de laatste dag van de MWMC met een uitgebreide groep vrienden is een heldendaad van mythologische proporties.

Het plan is om er volop in te duiken, het is voor mij ook super belangrijk om iedereen weer te zien daar, te horen wat er gaande is en eventueel wat deals af te tikken voor Valtifest en Rauw voor het aankomende jaar. En natuurlijk om cdtjes met muziek uit te delen en op vrijdag een acid house set te draaien vanuit onze hotelkamer welke via een heuse satellietverbinding te zien zal zijn op het grote scherm van het O.W.A.P. XL feest in de Gashouder.

Ik kan niet zeggen dat we in optimale fitte vorm zijn en de lijst van feesten die we willen bezoeken is wederom beangstigend lang dit jaar, dus ons motto is: We zien wel waar het schip strandt. En wie weet strandt het wel nooit en houden we alles tot het allerlaatste gaatje vol, of liggen we de hele week voor anker in ons bed.

Ik voorspel in ieder geval toch een aantal waanzinnige dagen met mijn internationale vriendjeskliek en een hoop gedoe over de terugkeer van disco, in alle vormen en maten. Aeroplane is er volop om hun echt waanzinnig mooie album te gaan pre-hypen (ik heb em gehoord, écht jongens en meisjes, glad als een moddervette aal en van hemeltergende schoonheid), Erol Alkan gaat verschillende keren zijn Disco3000 sets draaien en er is nog veel meer in die hoek te beleven. In Texas hebben we gelukkig toch nog 1 dagje SXSW mee gedaan en hebben oa MEN horen spelen, met de bandleden van Le Tigre, je reinste disco maar dan weer meer de indie kant op met heel pittige politieke teksten. En kijk, daar hou ik van, volgetatoeëerde vrouwen met echte mensenharen snorren als de legendarische JD Samson, die gelijk de Caribische Disco Show zingt over het neuken van je ingevette vrienden om zoveel mogelijk gay baby’s op de wereld te zetten en die via adoptie te verkopen. Natuurlijk heeft ze tegelijkertijd een cartoonesk wit huisje op haar hoofd gezet, zodat we gegarandeerd zijn van een goeie dosis arty farty surrealisme en er weer eens wat écht interessants te beleven valt op een podium.

Hier de Gouden Tip van de dag: als deze sound je nieuwsgierig maakt en je later met de neus hoog de lucht in wilt zeggen dat je er als eerste bij was, zorg dan dat je over twee weken op de donderdag van het Rauweekender in Tivoli de Helling bent of de dag erop in de Oude Zaal van de Melkweg tijdens SuperRauw. Zowel Aeroplane als MEN zijn van de partij, met nog veel meer andere te gekke artiesten, een moetje 1ste klas wat mij betreft.
We hebben in Austin nog wel meer geweldige dingen gezien, maar aangezien ik geen popjournalist ben maar te maken heb met moordende concurrentie hou ik even wijselijk mijn mond dicht zodat niet anderen ermee vandoor gaan. Het belooft in ieder geval een heel spannend muziekjaar te gaan worden, en ik ben ontzettend blij dat we op het allerlaatste moment besloten hebben naar Miami te gaan.

Maar eerst maar eens de laatste uurtjes van deze vlucht zien uit te zitten, wat ondertussen verder bemoeilijkt wordt door een luid snurkende vreemde man aan de andere kant van het gangpad. Hij blaast keer op keer een stinkende adem mijn kant op waarvan ik steeds meer het vermoeden krijg dat het gefermenteerd mosterdgas is en de man als een levend biologisch wapen door een walgelijke sekte deze vlucht op is gezet. Het leven is niet altijd even roosgeurig.
 
Zo direct moeten we eerst effe die USA binnen zien te komen en dan hopelijk vlot door naar Miami. We verwachten rond 1 uur in de nacht aan te komen in ons hotel, waardoor ik een beetje nerveus ben. Zo laat aankomen kan betekenen dat het hotel de kamer heeft doorverhuurd, het zal niet de 1e keer zijn dat me zoiets overkomt in de ronduit schofterige hongerige geldmachine die Miami South Beach is geworden. Bij de Gratie Gods zullen we vannacht de stad in trekken en pas slapen gaan als jullie allang Juffrouw Jannie met de gevulde koeken en glacés op bezoek hebben gehad.

Er staan 5 feesten op het menu, ik zal eerlijk gezegd blij zijn als het er drie worden. Eentje in die vreselijke Cameo club met alleen maar Franse super dj’s: van Surkin en Busy P tot Joakim en Brodinski... En een feest onder de naam Spider Pussy in een nieuwe tent met een super gezellig ratjetoe aan coole namen als Maluca, Laren Flax, Roxy Cottontail, Team Facelift, Larry Tee, The Fire & The Reason en, hela hola, wie zie ik daar staan in het lijstje, onze eigen Hollandsche Godenzoon Mike Magoo! Ik hoop van harte dat hij een leuke tijd krijgt om te draaien en niet zoals mij de laatste keer overkwam voor een nog dichte tent onwetend zijn best staat te doen of bruut behandeld door een horde aan King Kongs niet de dj booth weet te bereiken. Als laatste wordt het een feestje met Craze, AC Slater, Plastician, Jackbeats en de mannen van MightyFools, die dit jaar volop draaien op de MWMC.
 
Genoeg geschreven voor nu, morgen lees je over het echte werk. En in de tussentijd: brandt kaarsen en bidt voor ons zondaars, we zullen jullie steun hard nodig hebben deze week.