Begin deze maand verscheen Latin, de derde langspeler van het Canadese Holy Fuck. Ook dit album werd door de critici wederom juichend ontvangen als een nieuw artistiek hoogtepunt in de zoektocht naar een eigen sound en vernieuwing. De kernleden Brian Borcherdt en Graham Walsh begonnen de band als grap, maar het stadium van onbevangenheid zijn ze inmiddels ver voorbij. Het instrumentale gezelschap verbaast zich nog steeds over de wereld waarin ze zijn terechtgekomen. Walsh: “We zijn begonnen met als doel om muziek te maken waar we trots op zijn. En minstens zo belangrijk: we wilden plezier hebben bij wat we doen. Toen we opeens door een paar toffe bands werden opgepikt en op steeds grotere plekken terechtkwamen, werd Holy Fuck serieuzer dan we zelf ooit hadden verwacht. Dat was in het begin best lastig.”

Vanaf het prille begin, een volledig geïmproviseerde show voor wat vrienden, werd Holy Fuck goed ontvangen en werden ze door gerespecteerde bands als !!! en Wolf Parade op sleeptouw genomen. Hierdoor stond de band al snel op mooie plekken. Plekken waar zomaar wat aanklooien geen optie was.  Borcherdt: “We hebben onze werkwijze noodgedwongen moeten aanpassen. De eerste shows die we speelden waren erg losjes, grotendeels geïmproviseerd en vooral gericht op het moment. Toen we op de line-up van Coachella terechtkwamen en in steeds in grotere zalen speelden, werd de druk groter. We konden niet alles meer van het moment af laten hangen.”

Toch is volgens Brian Borcherdt improvisatie nog steeds de ziel van Holy Fuck. “Het hele concept van Holy Fuck is om samen nieuwe, grensverleggende muziek te maken. Laat ons maar experimenteren en achter nieuwe geluiden aangaan.” Ritmes, drones, feedback, een verkeerd ingeplugde gitaar: op Latin hebben de Canadezen zich bij die ontdekkingstocht vooral door toevallige ontdekkingen en onverwachte geluiden laten inspireren. Walsh: “Ik geloof gewoon heilig in de kracht van geluid. Natuurlijk zijn ook melodieën belangrijk, maar je zal ons nooit ‘oh i like the melody’ horen zeggen om daar vervolgens een song omheen te bouwen. Onze muziek moet spirit hebben, en energie. Daar bedoel ik zeker niets zweverig mee, maar gewoon; uit onze muziek moet liefde voor onverwachte schoonheid spreken.”

Voor Latin ging Holy Fuck op zoek naar meer atmosfeer binnen de songs. Brian Borcherdt: “Het hoeft niet de hele tijd te knallen. We zijn op zoek gegaan naar meer ruimte en dynamiek in de muziek.” In die zoektocht laten de leden van Holy Fuck zich door veel verschillende geluiden inspireren. “Je kan veel emoties beschrijven door middel van muziek. Het is een misverstand dat alleen een frontman emoties kan overbrengen. Ik denk dat muziek meer is. Ik kan een Japanse artiest horen en dat te gek vinden. Ik heb geen idee waar het over gaat, maar ik kan gegrepen worden door de spirit van die muziek. Dat is ook de kracht van Holy Fuck, iedereen kan onze songs op een andere manier interpreteren. Het ligt niet vast binnen een tekstueel kader. Je zou het universeel kunnen noemen.“

Latin, de naam van het album, moet de luisteraar niet al te letterlijk opvatten. Volgens Borcherdt is het vooral een uitnodiging de muziek op een eigen manier te interpreteren. Walsh: “We wilden op een sarcastische manier spelen met namen, genres en omschrijvingen. Op onze vorige albums staan ook songtitels als Bossanova en  Korg Rhytm Afro. Die titels ontstaan omdat er op het keyboard dat ik gebruikte allerlei ritmes waren ingesteld, zoals bossanova. Die ritmes hebben we zo bewerkt dat het in de verste verte niet meer op bossanova leek, maar we vonden het grappig om het zo te blijven noemen. Ook omdat we met die ‘lege’ omschrijvingen en holle termen de neiging van mensen om alles te labelen, zo op een voor ons grappige manier becommentariëren.”