Aan het einde van de North Sea Jazz zaterdag, terwijl Macy Gray haar laatste nummer speelt, staat een groepje security medewerkers bij de uitgang. Een jonge beveiliger zegt met een zeurderige ondertoon tegen zijn collega: “Ik had liever op de Zwarte Cross gestaan.” Op dit festival is er voor hen inderdaad weinig actie te beleven. Bij de uitgang staat een rek met NRC’s, om gratis mee te nemen. Het bespaarde geld kan in de bus van de collectant iets verderop. Van opstoppingen tussen de zalen is nauwelijks sprake. In sportpaleis Ahoy stap je op de roltrap om je van podium naar podium te bewegen. Ontstaat er een ruzie, dan is dat door een meningsverschil over de hypotheekrente-aftrek.

North Sea Jazz is van oudsher een festival voor een exclusief publiek. Gechargeerd: voor hen met de kakibroek, zeilboot en sigaar. Maar ook voor hen die weten waar de C zit op de gitaar, zoals Kaki King zegt. De zangeres speelt met haar band deze avond in zaal Yukon. Tegen haar bandlid: “We zijn hier niet op een grassrootsfestival, maar een jazzfestival. Mensen zien wat ik speel.” Haar optreden verloopt niet helemaal soepel, een beetje slordig zelfs. Ze heeft veel tijd nodig om haar gitaren te stemmen, maar wanneer ze aan het werk is, toont ze zich een wonderbaarlijke, technisch vernuftige gitariste waar iemand als finger-tapper Marnie Stern slechts met jaloezie naar kan kijken.

Dat iedereen op het festival bekend is met de gespeelde akkoordenschema’s, is allang verleden tijd. Exclusiviteit zit hem vandaag de dag in de 50 cent voor het blokkenschema, de airco en de exclusieve concerten waar extra geld voor wordt gevraagd. Het nieuwe Mojo festival LOTS ging ter ziele voordat de eerste editie heeft kunnen plaatsvinden. Een gebrek aan interesse vanuit de doelgroep: de bourgondische muziekliefhebber. Dat is niet zo gek, want zo’n festival bestaat namelijk al: North Sea Jazz. Aan alle comfort is gedacht; diverse hapjes, cocktails, een wijnbar en veel zitplekken. Daarbij houdt North Sea Jazz niet angstvallig aan het verleden vast, maar kijkt ook vooruit zonder de jazzliefhebber uit het oog te verliezen; naar nieuwe artiesten en buiten de bekende jazzpaden. Dat kun je saai vinden, zoals rockzangeres Anouk getuige haar Tweet, maar het zorgt evenwel voor een welkome verscheidenheid in het programma, dat op deze manier ook hen trekt die volgende maand met tent naar Lowlands vertrekken.

Zo begeeft eerdergenoemde Kaki King zich richting post-rock en kan ze het niet laten om aan het einde een oorverdovend lawaai te maken samen met de van Macy Gray geleende drummer. Jammer genoeg begint het optreden van de jonge popsoul-zangeres Rox veels te laat. Op dat moment is Lee Fields (samen met The Expressions) allang bezig om de vrouwen op de eerste rij te bespelen. Tijdens zijn nummer Ladies vraagt hij naar de namen van de dames, waarna hij zijn bekende zin spreekt: “I know your man is pleased all the way down to his knees.” Zelf hoeft Lee Fields niet diep door de knieën te gaan. Het is een klein, gedrongen mannetje, maar wel één met een doorleefde soulstem die zijn nummers goudeerlijk brengt.

Gelijktijdig lijkt The Roots in zaal Maas niet aan hun nummers toe te komen, door de langdradige intermezzo’s en jamsessies. Dat is jammer, want deze band die soul, rock en hiphop op eigenzinnige wijze weet te mengen, barst van de goede songs. Naast nummers over God en liefde, covert afsluiter Macy Gray, zij het ietwat ongeïnspireerd, Creep van Radiohead, waarna de Grote Vriendelijke Zangeres met piepende kinderstem alle ‘sexy people’ in het publiek bedankt. De dame blijft een vat vol humoristische tegenstrijdigheden. Ook komt Thom Yorke langs bij Christian Scott, misschien wel de meest interessante act van de avond. De 27-jarige hipster trompetist speelt met zijn band een eigen versie van The Eraser. Terwijl Scott zijn trompet op de klassieke manier bespeelt, doet de muziek in zijn geheel soms zelfs denken aan een instrumentale The Walkmen door de minimalistische gitaarpartijen. Als je de drummer zo ziet, zou je toch graag willen weten hoe hij het in TV On The Radio zou doen.

Toch kan niemand het vandaag winnen van oude rot Al Green. Hij is degene die het woord van soul verkondigt met een constante grijns op zijn gezicht die aanstekelijk werkt. De 64-jarige zanger zal zijn vak nooit verleren. Alles draait in zijn optredens om liefde, liefde voor de soul en liefde voor het publiek. Love, love, love. Het woord valt zeker 50 keer. Hij moest om half vijf in de vroege morgen opstaan om op tijd in Rotterdam aan te komen. Half drie was zelfs geen probleem geweest, vertelt hij. Want hij houdt van ons. Hij gooit rozen naar de vrouwen en roept naar de kolossale groep fotografen dat ze geen foto’s van hem hoeven te nemen. “I know I look damn pretty.” Zijn Calvin Klein jasje van 2000 euro trekt hij om de vijf minuten uit en dan weer aan. En al bezit hij een discografie die misschien wel tot de meest succesvolle aller tijden behoort, dan nog ruimt hij tijd in voor een medley met zijn eigen favorieten waaronder Otis Redding. Ongeacht zijn leeftijd en dat van het publiek, Al Green zorgt ervoor dat je ook van hem gaat houden.