Een cocktail van xtc, valium en het kalmeringsmiddel xanax zorgde ruim een jaar geleden op het Primavera festival voor de publieke ineenstorting van Nathan Williams. De jonge twintiger zorgde dankzij twee rauwe garagepopplaten voor een flinke buzz die hij live maar niet echt waar kon maken. Die bewuste dag schoffeerde hij zijn publiek, vocht met zijn drummer en werd hij het podium afgejouwd. Hierna werd de tour gecancelled, de drummer ontslagen en werd het stil rondom Wavves. Nu is er ineens het geslaagde derde album King of the Beach en een nieuwe bezetting.

Afgelopen zondag liep Wavves het podium van de Paradiso bovenzaal op. Een enkeling in het publiek merkte op dat de twee nieuwe bandleden hier eerder stonden. Om precies te zijn op 5 maart 2009 met shockrocker Jay Reatard. Gitarist Stephen Pope en drummer Billy Hayes schreven zelfs drie liedjes op King of the Beach. Samen met negen nummers van Williams vormen ze een opvallend palet aan popliedjes met een randje. Waar op de eerste twee platen (‘Wavves’ en ‘Wavvves’) het scherpe randje nog kwam van noise en lo-fi opnametechnieken is dit derde Wavves album opvallend toegankelijk en opgeruimd. Zo kwam Williams zelf overigens ook over dit weekend.

Het derde album is enerzijds een vervolg op de vorige twee: de liedjes en catchy hooks voeren nog steeds de boventoon, het leven is nog steeds kut en Williams voelt zich nog steeds onbegrepen. Alleen is het ditmaal door een heuse producer in een echte studio opgenomen. Tegelijkertijd zet Williams de stap die bijvoorbeeld Jay Reatard en Black Lips eerder zetten door te spelen met het pastiche van deze ‘teenage angst’ en branie. Zo lijkt albumopener en titeltrack King of the Beach een enorme ommezwaai met de extatische surfnoot, maar moet het bij nadere beluistering haast wel een coke-ode zijn. Het fatalisme en de arrogantie gaan hand in hand.

Na een zwalkende acid-trip schreef Williams die andere hit van de plaat, toepasselijk getiteld Post Acid. Hij bezingt er zijn geliefde ‘Ellende’ en vraagt haar om troost en begrip: “I'm just havin fun…with you.” Zo staat de plaat vol vreemde verwijzingen en grappen, maar bewerkt waardoor de vraag rijst of de band met je mee lacht of je in elkaar gaat stompen. Baseball Cards klinkt als The Beach Boys geproduceerd door Mark Ronson, Convertible Balloon is een modern electroclash niemendalletje en op Green Eyes en Linus Spacehead worden Oasis en Nirvana vrolijk belachelijk gemaakt. Of is het juist een ode aan het Britse lied en de vergane grunge? Bij Jay Reatard wist je het nooit zeker en ook Wavves speelt met de spanning van rock-‘n-roll-clichés en waanzin.

Voor de neutrale luisteraar is King of the Beach gewoon een ijzersterke popplaat met goed geplaatste tamboerijntjes, surfkoortjes, rammelgitaren en de monotone punkzang van Williams als rode lijn. Hoe je ook naar de plaat luistert: de kans is groot dat je dat over een aantal maanden nog doet. 13 januari van dit jaar overleed Jay Reatard aan een overdosis coke. Het is te hopen dat het andere genie Nathan Williams voldoende geschrokken is van zijn breakdown op Primavera en we nog lang van zijn muziek mogen genieten. Want dit album is natuurlijk pas het begin.

Beluister King of the Beach nu op de Luisterpaal.