Hij stond in zijn tijd bekend als de grootste zwaargewicht ooit: Primo Carnera, bijgenaamd Ambling Alp, een Italiaanse bokser uit het interbellum. Bijna twee meter lang, wereldkampioen in de zwaarste klasse en zijn hele leven verdacht van maffiaconnecties. Een tegenstander van formaat dus. De Amerikaanse band Yeasayer maakt een symbool van de Italiaanse reus. De band uit Brooklyn vernoemde de eerste single van hun tweede album Odd Blood naar hem, hoewel de song eigenlijk eerder gaat over Joe Louis, zo blijkt uit interviews. Die Joe Louis is voor velen een nog veel groter symbool. De Afro-Amerikaanse bokser was meer dan een vechtkampioen, hij was een rasechte held, waarvoor mensen aan de radio gekluisterd zaten.

Er zijn weinig sporten die zo tot de verbeelding spreken voor verhalenverteller als boksen. Chris Keating, zanger van Yeasayer, komt uit een boksfamilie. Hij gebruikt de mystiek van de grote sporthelden van weleer voor een opvallend menselijk liedje over trots. “You must stick up for yourself, son. Never mind what anybody else done”, luidt het devies. Die strijdvaardigheid past bij het nieuwe Yeasayer, een band die meer dan voorheen straalt van zelfvertrouwen. Waar de groep op hun debuutalbum All Hour Cymbals in zichzelf gekeerd op zoek ging naar een eigen geluid, worden op Odd Blood maar liefst drie pogingen gedaan het nieuwe Brooklyn-indie-anthem te lanceren.

Naast Ambling Alp zijn dat O.N.E. en Rome, de drie meest uptempo songs van de plaat. O.N.E. klinkt als een vergeten klassieker uit het New York van jaren tachtig, waar disco en new wave samenkomen. De drums galmend als een leeg pakhuis, de kleine synthesizersgeluidjes, de vervormde bas. Productioneel gebeurt er van alles, maar veel belangrijker is de gouden hook in het refrein, iets wat op All Hour Cymbals te vaak ontbrak. Rome, even verderop, is zelfs een en al hook. Het is een gelaagde ritmische popsong met vervormde bas en een synthesizer die geleend lijkt uit Prince’s Revolution. Met His Royal Badness heeft Yeasayer anno 2010 één ding gemeen: ze slagen erin popmuziek – liedjes met kop en staart - in een volstrekt eigenzinnig geluid te gieten.

Yeasayer is geen singlesband, al vormen die drie uptempo songs wel het cement van de plaat. Daar tussenin duikt Yeasayer het diepe in. Ook midden in het shuffletijdperk is Odd Blood een luistertrip die het best tot zijn recht komt van begin tot eind. Het album opent met trage subbassen en vervormde vocalen in het spacey The Children. Tussen de catchy songs in hoor je de psychedelische synthesizerballade I Remember en de langzaam bouwende elektronische song Love Me Girl, die eerst nadrukkelijk put uit vroege house, maar vervolgens omslaat tot een bizarre song vol ritmische tegenstellingen en stemvervormingen. Het mooiste aan de recente golf goede bands uit New York is dat ze zo divers zijn. Tussen Vampire Weekend, Grizzly Bear, TV On The Radio en Yeasayer zijn meer verschillen dan overeenkomsten, maar ze spelen elk op hun eigen manier met dynamiek, met ritme en met geluid. Met hun debuutalbum haalde Yeasayer de overwinning nog op punten binnen, deze tweede is een regelrechte knock-out.

Odd Blood verschijnt op Mute/PIAS. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal.