De Song van het Jaar is jarig. In 1985 was de eerste, donderdag 16 december vindt de uitzending van dit jaar plaats. Gijsbert Kamer van de Volkskrant duikt de komende maand voor 3VOOR12 in het immense Song van het Jaar archief. Voor tijdens het lezen: de grote Song van het Jaar shuffle playlist op Spotify. 2017 tracks, vijf dagen. Stemmen kan hier. Alles over de Song van het Jaar vind je hier.

In 1995 zie je vooral een aantal platen uit 1994 nog even doorwerken. Tot de beter verkopende albums van het jaar behoorden de platen van Green Day en The Offspring, beiden uit 1994. The Offspring had ook een behoorlijke hit met Self Esteem. Ook Portishead zou in 1995 doorbreken naar een groter publiek met hun debuut uit 1994, Dummy.
 
Zij staan hoog in de Song Van Het Jaar competitie, die dat jaar gewonnen wordt door de Smashing Pumpkins met Bullet With Butterfly Wings, een nummer van wat toen algemeen tot een van de beste platen van het jaar gerekend werd: Mellon Collie & The Infinite Sadness. Zelf weet ik nog goed dat ik moeilijk kon kiezen dat jaar tussen Different Class van Pulp en die dubbel-cd van The Smashing Pumpkins. Want ja, ik was toen echt een Pumpkins fan, al raakte de liefde daarna snel bekoeld.

Pulp had, zo vond ik, in elk geval wel de beste Britpop-plaat gemaakt. De tweede Oasis vond ik tegenvallen en kwam ook niet in mijn jaarlijstje. Een eigenwijsheid die ik achteraf als 'typisch VPRO' zou willen kwalificeren. Want een plaat met zowel Wonderwall als Don't Look Back In Anger als Champagne Supernova, daar is natuurlijk niet zoveel mis mee. Maar in de strijd die toen de Britse media beheerste, over wie er het meest succesvol was Blur danwel Oasis was ik voor Blur. De rest van Nederland voor Oasis, en dat stak me. Pure bokkigheid van mijn kant dus.

Maar Oasis was in 1995 in Nederland nog vooral een journalisten-hobby.  (What's The Story) Morning Glory behaalde de eerste plaats in de Album Van Het Jaar competitie uitgeschreven door OOR. Wat natuurlijk een hele verbetering was ten opzichte van het jaar ervoor, maar de band zou het komende jaar pas echt doorbreken.

VPRO luisteraars hielden wel al van Oasis want de non-album track Whatever staat hier op de zesde plaats. Een jaar later kon er pas op Wonderwall worden gestemd en toen kwamen ze op zeven.

Wel zie je dat in 1995 Britpop terrein wint ten opzichte van Amerikaanse rock. PJ Harvey en Portishead doen het zeer goed, Pulp scoort hoger dan ik me herinner met Common People (13). Supergrass, Elastica en Tindersticks komen in de bovenste vijftig van de lijst, terwijl ook de kracht van Underworlds Born Slippy (23), dat een jaar later dankzij Trainspotting pas echt een hit wordt, het Hitteam en de luisteraar ook niet ontging.

Maar de verrassing dit jaar was toch dat de top tien 2 Belgische acts kende (dEUS en Moondog Jr.), en slechts 1 Nederlandse, de Osdorp Posse. Voerde dEUS in 1994 nog de lijst aan met Suds & Soda, in 1995 stonden ze op 2 met Hotel Lounge, ook afkomstig van het debuut Worst Case Scenario.

Jaap Boots, die het duo Lotje IJzermans en Fons Dellen als presentator kwam versterken weet nog goed hoe verbijsterd hij was toen hij met de band kennismaakte. 'Presentator Luc Janssen had een singletje van een Antwerpse band meegenomen, waarvan hij vond dat we er naar moesten luisteren. Lotje en ik vonden het meteen geweldig. En ik weet nog dat we ze uitnodigden om live te komen spelen. Wat een stel. Met Stef Kamil Carlens en Rudy Trouvé er nog bij oogden het echt als een stel bohémiens, of kunstenaars. En dan hadden ze ook nog een viool, een instrument dat ik in de rock 'n roll sinds Dexys Midnight Runners niet meer gehoord had.'

Boots was meteen zeer onder de indruk. Van de muziek maar ook van de zelfverzekerdheid van de band van Tom Barman. 'Het was geen arrogantie, maar ze wisten echt zeker dat wat ze deden bijzonder was. Ze hadden er ook lang genoeg op geoefend. En het was ook echt bijzonder. We dachten echt allemaal: wow, waar komt dit vandaan, wat is dit ongelooflijk goed.'