Foto's onder het artikel.

Weet je nog dat je vroeger altijd op het springkussen wilde met je schoenen aan? Dat mocht niet, maar je wilde het wel. Bij Rockit Open Air mag dat wel gewoon. Op het festival aan de Maarsseveense Plassen kun je weer met je vrienden op het klimrek hangen zoals je dat vroeger na schooltijd ook deed. Er is een levende fruitmachine en een zweefmolen. Never Grow Up, is het motto, en dat verklaart een beetje het ouderwetse kermisgevoel dat je er aantreft: lekker gekke dingen doen terwijl andere mensen kijken, met op de achtergrond muziek.

Rockit Open Air is een muziekfestival in de middencategorie. Met zo’n tienduizend bezoekers kun je het zeker niet klein noemen, maar vergeleken bij events als Awakenings Festival, Mystery Land en Extrema Outdoor is het bescheiden. Je vindt er heel wat bekende namen, die verdeeld zijn over vijf podia. Genoeg keuze dus, maar al snel blijkt dat het een beetje een schijnkeuze is. In de ene tent hoor je electro-invloeden, in de andere iets meer house diva’s, op het eilandje een lui vakantiegevoel, maar eigenlijk is het overal hetzelfde: mid tempo techhouse. Springerig, rechtdoor.

Er staan een paar ervaren krachten op centrale plekken in de line-up. Secret Cinema bijvoorbeeld krijgt halverwege de middag de eerste mensen voorzichtig in beweging, al blijft het de hele dag opvallend hoe weinig mensen dansen. Voor het hoofdpodium is touwtjespringen populairder, zo lijkt het. Secret Cinema draait zonder echte climax, wel met een glimlach. Even later doen Joel Mull en Steve Rachmad hetzelfde, soepel en gedegen. Op zichzelf dus niets mis met dj’s die zo draaien, maar daarna is het belangrijk dat iemand uitblinkt en de dag naar een hoger niveau tilt. Iemand die het aandurft iets anders te doen, een set te draaien waar beweging in zit, waar je je oren voor spitst. 

Jeff Mills lijkt aan het eind van de middag diegene te zijn, al kun je van hem natuurlijk een nieuw, fris geluid verwachten. De Detroit-veteraan is wel de eerste die een echte spanningsboog in zijn set creëert. Hij gaat de diepte in met hypnotiserende loops, die meer kracht krijgen door steeds intensere percussie. Eindelijk begint het water in de Static-tent zachtjes te borrelen, maar net voor het kookpunt bereikt wordt haalt Mills nog even minuten lang de bas weg. Zo gaat dat dus, de diepte in, in plaats van de vele kalm rondhupsende beats die we vanmiddag hebben gehoord.

Heel anders (een verademing!), maar ook effectief, gaat Boemklatsch te werk. Het Utrechtse collectief speelt een thuiswedstrijd en zet Rockit eenvoudig naar zijn hand. Boemklatsch heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een energiek party-collectief met een eigen stijl. Een beetje plat is het wel, al verdienen ze credits voor het feit dat de obligate hits in het genre zo veel mogelijk vermeden worden. Sterker nog: stilaan heeft het collectief opvallend veel eigen tracks om te draaien. Veel fidget en rauwe filterhouse, maar ook flarden hiphop en zware subbassen. In tegenstelling tot zo’n beetje iedereen vandaag gaan ze voor snelle kicks, om de paar minuten, die sterker aangezet worden door hypeman Atactic en een rondspringende bende achter de decks. Het is alweer avond, maar de Boemklatsch-mannen zijn zo’n beetje de eerste die ook zelf fysiek bijdragen aan het energie-level van het festival.

Aanstekelijk om te zien is ook het Nederlandse talent Kevin Arnemann, die op het TWSTD-stage draait. Hij oogt als het pikkie verderop in de straat dat later graag dj wil worden, maar hij speelt met zijn lichtvoetige funky techno nadrukkelijk met zijn publiek, als een geroutineerde player met de dames. Die gaat ongetwijfeld vaker op dit soort feesten opduiken. Zo is er even een gevoel dat het beste nog moet komen op deze Rockit, dat we gewoon laat gaan pieken, maar een bezoekje aan house-tent Sound Of Love maakt aan die hoop al snel een einde. Veteraan Erick E glimlacht aanstekelijk, zich bewust van het feit dat elk moment een foto van hem gemaakt kan worden. Zijn set valt in de smaak, en klinkt ook frisser dan je van hem zou verwachten. Erick E is minder van de gelikte handtasjeshouse dan een paar jaar geleden, wat op zichzelf een goede zaak is. Het nadeel: zijn stijl is opgeschoven naar het midden, waardoor ook het Sound Of Love podium wegzakt in een tamelijk ontluisterende, voorspelbare middelmaat.

Na de droge, rauwe, maar ook statische techno-set van Surgeon op het hoofdpodium is er een minuut stilte voor de slachtoffers van de Loveparade. Een mooi gebaar, dat door de meeste bezoekers serieus genomen wordt, al zijn er rond dit tijdstip ook al de nodige dronken kerels die met consumptie door blijven praten tegen mooie meisjes. Hun vriendinnetjes laten zich omhoog zwiepen in de zweefmolen of schilderen een schilderij (sic). Ze zullen zich prima vermaken. Er zijn veel dance festivals in Nederland. Heel veel. Elk weekend een handvol keuzes. En er is, zo blijkt vandaag weer, meer dan genoeg publiek om die festivals tot een succes te maken. 10.000 feestende mensen can’t be wrong, can they? Maar wie Rockit Open Air kritisch onder de loep legt, ziet dat het een stal vol sterke werkpaarden is. Het is eftal zonder spits. Een degelijke, goed georganiseerde ploeg, maar bijna niemand met een individuele actie in huis.