Een tijdje terug maakte het Britse popblad NME een lijst met de dapperste popmuzikanten. Bovenaan prijkt Kele Okereke, de voormalige frontman van indieband Bloc Party. Sinds kort komt hij uit de kast als dancefanaat. In Bloc Party was hij al een vreemde eend in de bijt, maar deze nieuwe richting maakt hem een helemaal een dappere dodo.
CONCERT
Kele , Lowlands Bravo, zondag 22 augustus 2010
MUZIEK
Dancepop met diepe bassen. Kele wordt begeleid door twee toetsenspelers en een drummer. Deze zomer bracht hij zijn eerste soloalbum The Boxer uit, terwijl zijn steun en toeverlaat uit Bloc Party, gitarist Rusell Lissack zich vermaakt met het Ting Tings-achtige Pin Me Down.
PLUS
Kele blijft een goede blikvanger. Hij is zelf duidelijk in zijn sas met zijn nieuwe richting. En als pleister op de wonde speelt hij een medley van oude Bloc Party-nummers, waaronder 'The Prayer' en 'One More Chance'. Met de aantekening dat die oude nummers zo verhoust zijn dat het lijkt of ze gespeeld worden door een Top 40-orkest.
MIN
Het moet hem zelf toch ook wel opgevallen zijn dat hem met Bloc Party een goedgevulde Alpha ten deel viel en hij nu de Bravo nog niet half vol trekt. Afgezien van de solosingle 'Tenderoni', die er flink inhakt, is de rest van het materiaal halfbakken. Zo draagt hij in het nummer 'Rise' een minuut lang een gitaar om zijn nek, om die vervolgens nauwelijks te aan te raken. Dat hij zijn toevlucht moet zoeken tot de oude Bloc Party-single 'Flux' als afsluiter spreekt boekdelen.
CONCLUSIE
Net als de zingende rapper en de dansende drummer zal de dancefreakende indiefrontman straks voor de wetenschap op sterk water bewaard worden. Apart als dapper experiment, maar wel eentje uit de categorie commerciële zelfmoord. Het boterde al een tijdje niet bij Bloc Party en het is goed dat hij dit probeert, maar hij heeft niet de kwaliteiten van een LCD Soundsystem om de muren tussen de indie en de dance te slechten. Een reünie van Bloc Party zal niet lang meer op zich laten wachten als dit zo doorgaat.
CIJFER
5