Aan het einde van de set doet Fat Fraddys Drop een klassiek ska- en reggaetrucje: de zanger zegt 'two times!' of 'six times', waarna het blaasorkest precies zoveel keer een dot geluid moet maken. Eén keer luidt de opdracht, heel gemeen, "no times!', maar daar trappen de blazers niet in. Veel spannender wordt het concert zelden.
CONCERT
Fat Freddys Drop, Lowlands Bravo, vrijdag 20 augustus 2010
MUZIEK
Lome reggae en soul van zeven Nieuw-Zeelanders. Ze doen het zonder drummer, maar met een man achter de drumcomputer. Die pompt er zo nu en dan een extra stevige kickdrum en andere elektronische hulpmiddelen in, waardoor de muziek soms richting techno drijft.
PLUS
Fat Freddys Drop speelt al elf jaar vrijwel onafgebroken samen en schrijft nummers vooral terwijl ze op toernee zijn. Dat is te merken: de band speelt loepzuiver en swingend. Halverwege pakt trombonist Joe een microfoon en begint zijn bandgenoten op te nemen, die om beurten een instrument inspelen: harmonica, saxofoon, gitaar, enzovoort. Na een minuut of vijf is op die manier een soort minimal-technonummer opgebouwd, waarover zanger Dallas een Jamie Lidell-achtig soulnummer zingt. Ongeveer een kwartier later eindigt het nummer via ambient als reggae. Spannend idee, geweldig uitgevoerd.
MIN
De band maakt verder vooral redelijk conservatieve reggae of ouderwetse, Al Greeneske soul die het tempo 'heupwiegen' niet ontstijgt. Tekstueel is er weinig bijzonders te beleven, het refrein 'What is the world without soul?' mag exemplarisch heten.
CONCLUSIE
Na anderhalf uur sta je rozig van de reggae weer buiten, met al je haartjes nog netjes gekamd. Fat Freddys Drop maakt vakkundige, maar zelden schokkende muziek. De tent is hun hele concert lang halfvol, maar iedereen staat te dansen. Dat doen ze wel weer goed.
CIJFER:
7
Meer Lowlands op de speciale festivalsite
Fat Freddys Drop springt één keer uit de band
Klassieke reggae en soul met een snufje techno
Aan het einde van de set doet Fat Fraddys Drop een klassiek ska- en reggaetrucje: de zanger zegt 'two times!' of 'six times', waarna het blaasorkest precies zoveel keer een dot geluid moet maken. Eén keer luidt de opdracht, heel gemeen, "no times!', maar daar trappen de blazers niet in. Veel spannender wordt het concert zelden.