Wanneer deze week Bear in Heaven in de Melkweg optreedt, is het de tweede keer dit jaar dat de New Yorkse band Nederland aan doet. Eind vorig jaar bracht de band het tweede album Beast Rest Forth Mouth uit, dat opvalt door een haast hypnotiserend synthgeluid met invloeden uit psychedelica en krautrock. De indieband grijpt alle kansen zoveel mogelijk publiek te bereiken. Dat betekent zoveel als: veel en lang touren. Drie maanden geleden trad de band op in de bovenzaal van Paradiso. Die middag sprak 3VOOR12 met zanger Jon Philpot, uiterlijk een hippieversie van Christian Bale. Gekleed in een warme trui, de handen om een kop warme thee. Hij zegt dat hij bang is ziek te worden.  

Van oorsprong bestaat Bear in Heaven uit vier mannen, maar op het podium vormt de band een trio. Bandlid Sadek Bazarra heeft er bewust voor gekozen niet mee op tour te gaan. Philpot: “Hij zegt dat hij dat niet kan, dat de uitputtingslag te groot is voor hem.” De zanger kan niet anders dan dit onderschrijven. Hij en de andere de bandleden ondervinden het letterlijk aan den lijven. “Dit is niet het meest makkelijke leven, zowel financieel als qua gezondheid. We ondervinden er nu de lasten van, maar het is het waard. Voor Sadek is het alleen nog moeilijker. Hij heeft een bedrijf in grafische vormgeving dat hij niet zomaar achter kan laten.”

Heb jij wel een baan die je kan combineren met de band?
“Ik werk veel met video’s; editing en ik regisseer. Hoewel ik het graag zou willen zijn, wil ik me nog geen regisseur noemen. Er gaat een lange periode aan vooraf voordat je dat bent. Het is niet zomaar een beroep, het is een levensstijl. Je komt in een positie terecht waar je niet veel vrienden zult maken. Veel mensen zullen je gaan zien als een vervelend persoon die zijn zin doordrijft.” 

Ben je niet al regisseur, maar dan van Bear in Heaven? Jij bent toch de belangrijkste songschrijver van de band?
“Ik heb inderdaad de grootste rol. Dat komt omdat ik technisch het meest onderlegd ben. Ik ben een nerd als het gaat om software, synthesizers en opnames. Dat heeft als consequentie dat ik altijd aanwezig ben, bij elke stap in het opnameproces. Ook bij het mixen. Dus in die zin heb je misschien wel gelijk en ben ik een soort regisseur.” 

Hoe beïnvloedt je werk als video-editor je schrijfproces?
“Ik denk dat mijn teksten een sterke narratieve inslag hebben. En in vrijwel elke songtekst komen fictieve karakters voor.” 

Op Youtube staan enkele niet-officiële videoclips van het nummer Love Sick Teenager. Daarin zijn beelden te zien uit films van David Lynch en The Labyrinth. Snap je de associatie met jouw muziek?
“Labyrinth is een psychedelische klassieker en Blue Velvet is legendarisch. Beangstigend ook. Lynch is een geweldige regisseur, die me zeker heeft geïnspireerd. Onze muziek bezit wel iets van diezelfde sfeer.”

Op zich snap ik de vergelijking ook wel, maar ik vind je muziek niet beangstigend. Eerder verlichtend. Je muziek is op een bepaalde manier hypnotiserend. In combinatie met je falsetto stem doet het spiritueel aan. Hou je je bezig met spiritualiteit?
“Zeker, maar Adam en Sadek nog meer. We lezen alle vier, vooral het laatste jaar, veel over inheemse Amerikaanse cultuur en het spirituele aspect van het leven. Als band zijn we daar steeds meer open voor gaan staan. Onze vrienden ook. We staan open voor het idee dat er mogelijk andere krachten zijn waarmee wij als mensen in verband staan. Die gedachte heb ik altijd wel gehad, ik geloofde in bepaalde energieën. Nu wordt die gedachte gevalideerd door mijn vrienden.”

Op wat voor ideeën doel je precies?
“Energieën, zoals geesten (lacht). Healing ook.” Dan valt er een stilte, waarna Philpot vervolgt. “We vergeten nogal eens dat we verbonden zijn met deze energieën. Met bomen, de aarde. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar dat zijn we.”

Welke plaats neemt muziek daar in, in die levensvisie?
“We werken hard om door te breken. Deze periode vraagt veel van ons. We zijn erg moe, maar we hervinden onze energie op het podium. Daar laten we alles los. Optreden is iets heel fysieks. Je doet het, je creëert een moment met zijn allen en dan poef, is het over. Live willen we graag in contact komen met ons publiek. Dat lukt af en toe. Soms komen mensen na het optreden op ons af. Ze vertellen me persoonlijke verhalen, dramatische ook. Ze vinden blijkbaar iets in de muziek om dat met ons te delen.”

Vandaag Twitterde één van jullie ´Amsterdam, hug us.´ Dat blijkt nu dus een typische Bear in Heaven tweet te zijn. Hou je ervan om omringd te zijn door veel mensen?
“Oh mijn God, ja dat is het wel. Niet dat we gek zijn hoor. Dat we graag vrienden zijn met mensen, is toch ook niet raar? Ik maak graag foto’s van interessante mensen die we ontmoeten op tour. Dat zijn verschillende types, maar wel elk met een eigen verhaal; van de klassieke rockmensen, tot aan hipsters en een pompbediende uit Lousiana.”

Wat zou je graag nog willen bereiken met Bear in Heaven?
“Oneindigheid.” (lacht)