Wie om 22.00 uur de grote zaal van Paradiso inloopt, voelt de verwachtingen voor het getipte folkcollectief Stornoway. Wie een kwartier later dezelfde gang maakt, proeft vooral onverschilligheid en hoort met name het publiek. Je kunt de bezoekers vanavond veel verwijten; onbegrip, onbeleefdheid ook en zeker het onvermogen om te beseffen dat dit geen festival is om meters bier te keilen en luidkeels herinneringen op te halen.

GEZIEN:
Stornoway, London Calling, Paradiso Grote Zaal, 23-04-2010

MUZIEK:
Rootsy indiefolk die bij vlagen zo ruig is als Stornoway zelf, een plaatsje in het uiterste noorden van de Schotse Hebriden. En dat van een band uit het keurige Engelse universiteitshart bij Oxford.

PLUS:
Stornoway schrijft mooie indiepop-songs met scheuten folk en Fleet Foxes-achtige arrangementen. Na een half uur heeft frontman Brian Briggs het door; hij moet harder gaan spelen om dit publiek voor zich te winnen en vuurt ook de band aan. Hij blijft echter volharden in te lange intermezzo's en toont daarmee moed, of is het onverschrokken- of onbeholpenheid?

MIN:
Ok, de groep treedt vanavond aan zonder de vaste bassist en trompettist, maar met een inval-basser en een man minder moet Stornoway toch tot een hoger niveau in staat worden geacht. Brian Briggs lult te veel tussen de nummers, dit is niet de tijd om anekdotes op te hangen. Stornoway wordt daardoor zelfs getrakteerd op gefluit, boegeroep en "spelen!". De groep verzuipt op dit grote podium, er is te weinig vaart in de set en een groot gebrek aan uitstraling. De bandleden staan erbij of ze net ontslagen, in de stromende regen op de bus staan te wachten. Zo komt het fraaie materiaal geheel niet over. Ook zingt Briggs soms wat onvast en zeurderig. Als de band dan gas geeft, komt dat geforceerd, haast krampachtig over.
 
CONCLUSIE:
De single Zorbing galmt prachtig door Paradiso, de violist toont venijn, de toetsenist ramt de frustratie eruit, Briggs zuigt de longen vol en zingt Paradiso van voor naar achter voor een moment stil. Het tragische is dat Stornoway daarmee laat horen hoe mooi het had kunnen zijn. Had, want na driekwartier maken we de trieste balans op: de ene helft van het publiek is weg, de andere helft aan het lullen. Nee, London Calling is niet hufterproof en wij vestigen onze hoop op het debuutalbum dat in mei het levenslicht moet zien.

CIJFER:
5,5