Goldheart Assembly is naar de meubelboulevard op tweede paasdag.
Goldheart Assembly is om klokslag vijf uur je eerste alcoholische versnapering.
Goldheart Assembly is met de pantofels op de bank de TV-Makelaar kijken met je vriendin terwijl er op een andere zender voetbal is.
Kortom, Goldheart Assembly is het liefste jongetje van de klas. Zowel muzikaal als als podiumact. En toch he, het is eigenlijk verdomde leuk. Nu nog een paar extra ballen en het wordt nog wel wat met dit Londense sixtet.

GEZIEN:
Goldheart Assembly, Motel Mozaique Rotown, 9 april 2010

MUZIEK:
Goldheart Assembly sluit naadloos aan bij de nieuwe hausse aan folkpopbandjes met weinig diepgang maar wel fijn in het gehoor liggende muziek. Uiteraard vergelijken ook deze heren uit Londen zich muzikaal graag met de band waar het allemaal mee begon: Fleet Foxes. Laten we hierbij meteen afspreken dat we daar voortaan mee kappen. Op de eerste plaats omdat het een oneerlijke vergelijking is, ten tweede omdat zo'n band er straks nog zelf in gaat geloven ook. En eerlijk, hoe graag ze ook zouden willen, dat niveau halen ze niet. Nu niet, nooit niet. Punt.

PLUS:
Ze hebben er wat voor over om in Rotterdam te staan. Op Twitter valt te lezen dat ze vanochtend om 5 uur naast hun bed stonden om vanuit Frankrijk naar Nederland af te reizen, Kijk, dat is nog eens gedrevenheid om in Rotown op te treden. En ga er maar eens aan staan: tegelijk spelen met op voorhand festivalhoogtepunten als Mumford and Sons en Fuck Buttons. Het ligt dan ook niet aan de heren dat Rotown akelig leeg blijft. Het is bewonderingswaardig dat Goldheart zich niet uit het veld laat slaan, en met aandoenlijk enthousiasme de paar harten van het toch opgedraven publiek, probeert te winnen. Dat is ze ook gegund: de muziek is weliwaar van het soort dertien in een dozijn, de samenzang, melodielijnen en degelijke, maar wel indringende nummers wekken symphatie op. Vooral de tweestemmigheid, het Hammond-orgeltje en de rijke arrangementen zorgen voor een brede glimlach op het gelaat. En ach, waarom zou je het wiel opnieuw uitvinden...

MIN:
...Nou, omdat het op een gegeven moment wel heel erg braaf, saai en voorspelbaar wordt. Waar je in het begin veel symphatie hebt voor de Londense heren, ebt dat langzaam weg omdat het een soort van ongeloofwaardige klaagzang wordt. Na weer een zoetsappig nummer volgt er plots een uitspatting van gebrul en gitaargeweld. Het komt niet aan! Je kunt schreeuwen wat je wilt, maar als het niet uit je hart komt, is het aan dovemansoren gericht. Het is allemaal net iets te lief: ideale schoonzonen, daar doet zelf de fles wijn per persoon (drinkend uit de fles) niets aan af. Als dan ook nog eens blijkt dat de band een bijna ziekelijk adoratie heeft voor Mumford and Sons, haakt ook een grote liefhebber van dit genre even af.

CONCLUSIE:
Om positief af te sluiten: dit gaat aanslaan bij een breed publiek. Als zelfs het godvergeten Train (ja, die) een hit kan  scoren met een banjo, moet Goldheart Assembly met duizendmaal meer talent en wel echt mooie liedjes dat kunstje minstens kunnen herhalen. 

CIJFER:
6,5