Mulatu Astatke: Gotan Project meets The Wailers in Ethiopia

Loom swingend achttal houdt de handrem er op in rumoerig Watt

Ingmar Griffioen ,

Net als Three Trapped Tigers musiceren Mulatu Astatke en zijn zeven Heliocentrics instrumentaal, stuwend en bezwerend. De Ethiopische jazz-pionier en zijn veelzijdige discipelen doen dat echter nog virtuozer, maar ook een tempo lager en een stuk lomer. Daarmee is hun wereldmix uiterst toegankelijk en dansbaar, maar dat is niet voldoende om Watt bij de les te houden.

Loom swingend achttal houdt de handrem er op in rumoerig Watt

Net als Three Trapped Tigers musiceren Mulatu Astatke en zijn zeven Heliocentrics instrumentaal, stuwend en bezwerend. De Ethiopische jazz-pionier en zijn veelzijdige discipelen doen dat echter nog virtuozer, maar ook een tempo lager en een stuk lomer. Daarmee is hun wereldmix uiterst toegankelijk en dansbaar, maar dat is niet voldoende om Watt bij de les te houden.

WIE:
Mulatu Astatke & The Heliocentrics, Motel Mozaique, Watt Grote Zaal, 9 april 2010

MUZIEK:
Werelds achttal dat van alle continenten geplukt lijkt. De reputatie van Astatke als grondlegger van de jazz in zijn land is bekend, evenals zijn voorliefde voor traditionele Ethiopische muziek. Met deze band integreert de Ethopiër nog meer stijlen, zo komen onder meer afrofunk, freejazz en reggae voorbij. Afrocuban jazz-funk?

PLUS:
Ijzersterke tropische melange, die met drie trommelaars en contrabas sterk op percussie drijft en gekruid wordt door krachtig koperwerk, een begenadigde gitarist en een vibrafoon; een soort mega-xylofoon van twee bij drie. Bijzonder hartverwarmend en met veel bezieling geserveerd. Mulatu Astatke weet wereldmuziek hier wel aan een breed MoMo-publiek te verkopen. Wat een instrumentalisten, virtuositeit is nog een understatement hier.

MIN:
Een met uitgaanspubliek gevuld Watt en met van alles gevuld publiek krijg je er niet stil mee. Qua uitstraling lijkt de band meer op Caribische leest geschoeid, alsof je zonder Bob naar de ritmesectie van The Wailers staat te kijken. Het spettert niet echt en blijft toch een beetje achtergrondmuziek, een soundtrack bij een film over hoe Afrikaanse slaven in het Caribisch gebied terecht kwamen. Iets om een hele dikke jonko bij te roken in je hangmat op het strand.

CONCLUSIE:
Jammer dat de handrem er tijdens de hele show op lijkt te zitten en dat het zo toch meer een chillen-op-de-afterparty gevoel geeft dan het een echt dampend feest wordt in Watt. Op Mundial, het Zomercarnaval, The Hague Jazz en de andere jazzfestivals wordt de groep ongetwijfeld warmer onthaald, maar dit bijzondere Afrocuban combo verdient meer.

CIJFER:
7