Als we geestelijk vader Harry Hamelink van Motel Mozaique aan het eind van een vol weekend spreken, zit hij voldaan op het trapje van de Katrina-kerk op het Schouwburgplein. Van vermoeidheid is geen sprake. "Man, ik heb zo intens genoten, dan kun je toch niet moe zijn. Ik ben een brok energie."

Het is zondagmiddag en de tiende editie van het Rotterdamse festival zit erop. Werklui zijn bezig Plaza Mozaique af te breken. Op de achtergrond klinkt het geluid van vallende planken, schreeuwende arbeiders en uiteraard de sirene van een voorbijrazende politiewagen. Het blijft Rotterdam. Een harde stad. Toch? "Juist dat beeld wilden we als Motel dit jaar doorbreken. Deze stad kent ook een andere kant, een van zachtheid. Vandaar het thema 'zachte stad'. En het heeft goed gewerkt. We hebben nooit een politiek signaal willen afgeven, maar Rotterdam is een stad met twee gezichten, dat wordt wel eens vergeten. Een stad met vrijheid, waar de fantasie nog geprikkeld wordt. Dat wilden we laten zien."

Het Plaza Mozaique op het Schouwburgplein was een goed voorbeeld van deze zachte stad. Een kerk, met onder meer optredens op het 3VOOR12-podium, een grasveld met grazende schaapjes en louter stralende gezichten. Dat zelfs de zon twee dagen lang in volle glorie straalde kon wat dat betreft geen toeval zijn. "We waren op voorhand best een beetje huiverig om van het Schouwburgplein het centrale punt te maken. Het is natuurlijk vrij kil en kaal, maar biedt daarentegen ook veel kansen. Dat heeft gewerkt. Wij vergeten als organisatie wel eens wat voor impact Motel op de mensen heeft. Iedereen was blij en opgetogen. Dat komt deels door de sterke programmering, maar ook door onze aanpak. We prikkelen mensen. We leggen niemand wat op, Motel is twee dagen een ideale wereld vol vrijheid. Daarom zijn de Gidsentochten ook van essentieel belang. We willen de mensen op onderzoek uitsturen om onbekende verhalen op te duiken, emoties te delen en grenzen op te zoeken. Motel moet en zal verrassen."

Dan de muziek, toch nog steeds de belangrijkste peiler van het festival. De eeuwige kritiek van te lange rijen voor met name Rotown en de Schouwburg waren ook bij de tiende editie weer niet uit de lucht. "Mensen hebben wel eens moeten wachten, maar bijna niemand heeft iets moeten missen. Daar houden wij ook rekening mee in het blokkenschema. We kijken naar hoe de bezoekers gaan 'lopen', dat noemen we de choreografie van het festival. Maar ik geef toe, vooral bij Mumford and Sons verliep het minder soepeltjes. Toen we Mumford boekten, had de band in Nederland nog weinig succes. Het onvoorspelbare en mooie van muziek is dat het snel kan veranderen. Nu zijn ze een van de headliners op Lowlands." 

Het verplaatsen van de  Londense folkgroep van de Schouwburg naar het iets grotere Watt was geen optie. "Daar stond Fuck Buttons al en die wilden we niet in de Schouwburg hebben, haha." Om bij 'grotere' acts als Band of Horses, Angus and Julia Stone en het eerder genoemde Mumford and Sons met speciale bandjes te werken, zoals in het verleden gebeurde bij dEUS, is nooit een serieuze optie geweest. "Zo'n systeem kan werken, maar wekt ook een bepaalde verwachting bij het publiek, waardoor het een tegenovergesteld effect heeft."

Ondanks alle drukte heeft Hamelink zelf voldoende kunnen zien. "Bij Fool's Gold op het 3VOOR12-podium leek alles op zijn plek te vallen. Ik liep langs het kerkje, hoorde die vrolijke klanken en wist 'dit gaat niet meer mis'. Ook The Gaslamp Killer in Watt was legendarisch. Muzikaal heb ik erg genoten van Mulatu Astatke. Zeer bijzondere muziek. En ook ik kan er niet om heen: van Mumford and Sons werd ik toch wel heel erg gelukkig. Ja, ik mag toch wel trots zijn dat we ze hier hadden."