Zo sta je bij de hippe elektronische noise van Fuck Buttons, zo zit je achter een stukje appelgebak met slagroom in zorgcentrum De Leeuwenhoek. Het complex bevindt zich op de West Kruiskade, honderd meter voorbij WATT en midden tussen de Chinese en Surinaamse winkeltjes. "We hebben hier allerlei soorten mensen. Surinamers, Turken, Kaapverdianen, mensen uit Slavische landen, en natuurlijk echte Rotterdammers."

Heel even voel je je een voyeur aan de lange tafel met her en der tussen het jonge volk een bejaarde. Op de kop zitten drie Surinaamse dames, die zo te merken juist blij zijn met het bezoek. De Leeuwenhoek blijkt geen schrale laatste parkeerplaats, waar oudjes in afwachting van het einde weg zitten te kwijnen. Het is er zo op zaterdagmiddag een gezellige heksenketel vol kleurrijke figuren. Mevrouw De Frey bijvoorbeeld, die rap van tong is en er zelfs in haar pyjama op zijn zondags uit ziet. Haar appartement is volledig in Chinees aangekleed. Zelf is ze er nooit geweest, maar haar man wel. Toen die een paar jaar geleden overleed verhuisde ze hierheen. "Hier in de hoek staat hij, in dat ei", zegt ze. "Elke dag zegt hij tegen me: niet wegdoen hoor, die spullen."

Aan de andere kant van de gang woont Mirko Simek aan, die zijn bezoek drie keer laat raden waar hij vandaan komt. Joegoslavië dus, in een keer goed. Maar eigenlijk heeft meneer Simek overal gewoond. In huize De Leeuwenhoek staat hij bekend als de man die aan iedereen zijn levensverhaal wil vertellen. Hij is voorbereid met de nodige documentatie. Dat is wel nodig ook, want anders zou je hem verdenken van sterke verhalen. Simek werd geboren in 1929 en kwam in 1956 naar Rotterdam, waar zijn goede beheersing van de Duitse taal niet bepaald als een aanbeveling gezien werd. Hij studeerde economie en theologie en werkte onder meer als radiojournalist en als tolk/vertaler bij de rechtbank. Hij trouwde twee keer. Zijn eerste vrouw ging er vandoor met een rijke man, de tweede met een jehova-getuige.

Maar Simek is zelf ook een avonturier. Hij belandde op jonge leeftijd in Amerika, waar hij zonder verblijfsvergunning en zonder geld zes maanden rondreisde. "In Joegoslavië vertelden ze de mensen dat in Amerika de dollars gewoon op straat lagen en dat je alleen maar hoefde te bukken. Dat was natuurlijk niet zo. Dus ging ik liften. Ik vertelde aan mensen die voor me stopten dat ik een journalist was, die verhalen schreef over de gastvrijheid van de Verenigde Staten. Op een dag belandde ik in Californië thuis bij een Duits stel dat na de oorlog naar Amerika was geëmigreerd. Aan het eind van de avond lieten ze me hun slaapkamer zien. 'Het is hier altijd heel heet, dus we slapen zonder dekens', vertelde die man. 'En we slapen ook helemaal bloot. Jij moet hier links gaan liggen, mijn vrouw in het midden. Die vrouw greep me vast bij mijn borst en scheurde zo alle knopen los. Het mooiste kwam nog. Nadat we de hele procedure doorlopen hadden lagen we eerst een tijd op het bed, tot die vrouw ineens uitriep: 'Ich möchte noch einmal!'

Tegenwoordig slijt Simek een groot deel van zijn tijd in een fraai atelier met een lichtkoepel op de vierde etage. Daar schildert hij met fluorescerende verf, voornamelijk rondborstige Picasso-vrouwen. 'Hier op de deur hangt een naakte man', zegt hij. 'Mensen beklaagden zich dat ik alleen maar vrouwen schilder, dus ik ontkwam er niet aan. Ik heb zijn edele delen netjes afgedekt, maar als je aan het touwtje trekt zie je wat er onder zit.'

Terug beneden is het lied Zilveren Draden Tussen 't Goud aangeheven, gevolgd door Trees Heeft Een Canadees en - een uitstapje naar Amsterdam - Bij Ons In De Jordaan. De pianist is een rasechte Rotterdamse entertainer met een gulle lach. Normaal is hij in smoking, vertelt hij, zeker als er iets te vieren is. Vandaag is er niets te vieren, maar het is wel een drukte van belang. Een deel van de bejaarden heeft inmiddels muziekinstrumenten in handen en zingt uit volle borst mee. Hoe zou het zijn als de alcoholkraan hier echt open gaat? Ik heb me meteen maar vast aangemeld, voor over vijftig jaar.