We zijn in Nederland wel wat gewend als het gaat om hippe meligheid. Op Lowlands kun je na de hipste electronoise-act zomaar even de Magneetbar in duiken om met een bloemenkrans om je nek in de polonaise te gaan op Imca Marina. Schakelen van bloedserieus naar dolkomisch: Paul de Leeuw heeft er een carrière op gebouwd. Als het New Yorkse kwartet Darwin Deez zich dus ergens thuis zou moeten voelen, dan is het wel hier in Amsterdam.

GEZIEN:
Darwin Deez, London Calling, Paradiso Grote Zaal 23-04-2010
 
MUZIEK:
Op plaat klinkt Darwin Deez als een vrolijke combi van Phoenix en The Strokes. Zo'n beetje wat Julian Casablancas in zijn hoofd gehad moet hebben voor zijn onevenwichtige soloalbum. Darwin Deez scoort op dit moment een radiohitje met Radar Detector, en heeft met Constellations en Bad Day nog meer ijzers in het vuur.
 
PLUS:
Er mag gelachen worden. En gedanst. Darwin Deez heeft zijn eigen variant op The Eye Of The Tiger gevonden. Ze betreden de ring met een glijerig jaren 80 discodeuntje. Het gaat moeiteloos over in de eerste song. Collectieve glimlach?
 
MIN:
Jazeker, maar gaandeweg wordt duidelijk dat die dansjes eigenlijk belangrijker zijn dan de liedjes. De slungelige frontman met zijn ringbaardje en zijn Italiaanse haarbandje oogt op het eerste gezicht vrijgevochten artistiek. Maar na een paar nummers ontpopt hij zich tot de hoofdrolspeler in een commercial voor aerobics instructievideo's. Zo'n beetje elk nummer wordt gevolgd door een electric boogie dansintermezzo. Er is een stukje synchroon opdrukken, even later West Side Story in breakdance stijl. Darwin Deez mikt op de cultfactor, maar tegen de tijd dat Beyonce's Single Ladies ingestart wordt is het genoeg. Om nog maar te zwijgen over Walk Like An Egyptian, dat daar achteraan komt. De drummer in de blauwe overall komt voor elke skit achter zijn kit vandaan. De gitariste en bassist – allebei hipper dan P Diddy's Mansion – staan geen moment stil. De bassiste zou met die doorzakbewegingen zo in een crabcoreband kunnen. Het ziet er buitengewoon aanstekelijk uit, maar het heeft een rampzalig effect op hun spel. Radar Detector wordt er doorheen gejakkerd. Expres met een meer opzwepend ritme, maar het klinkt slordig en ongeconcentreerd. En dat zorgt ervoor dat de sympathie voor de gezellige kolder omslaat in irritatie.
 
CONCLUSIE:
Het heeft iets weg van een bonte avond, deze act van Darwin Deez. Een liedje en een gek idee, uitgevoerd door mensen die niet gewend zijn om op het podium te staan. Misschien nog wel een betere vergelijking: die ene jongen vroeger in de klas die zo op van de zenuwen was dat hij zijn spreekbeurt opratelde als een op hol geslagen prikklok. Met rode koontjes en totaal niet meer te volgen. Darwin Deez bedoelt het goed met al dit entertainment, maar vergeet te spelen en zet zichzelf uiteindelijk gewoon voor schut. We hebben gelachen, dat wel, maar uiteindelijk wel als een boer met kiespijn. Zo'n gemiste kans.
 
CIJFER:
4