De Admiraal weet wat we nodig hebben: Laughing, Singing, Dancing oftewel LSD. Die uitnodiging tot ongedwongen vrolijkheid valt in vruchtbare aarde. Aan het eind staat het podium vol met lachende, zingende en dansende mensen. Van een afstandje lijken ze wel gelukkig.

GEZIEN:
Admiral Freebee, Stadsschouwburg Motel Mozaique, 9 april 2010

MUZIEK:
Tom van Laere groeide op in Brasschaat, Vlaanderen. Volgens hemzelf 'a bad town for rock 'n' roll'. Dat vertrekken en onderweg zijn de vast terugkerende thema's in zijn liedjes zijn, is met een dergelijk deprimerende achtergrond dan ook niet echt verrassend. Dit jaar verscheen het vierde studioalbum The Honey & the Knife, een album waarop Van Laere weer teruggaat naar de basis van zijn debuut: roadsongs waar de liefde voor Grote Voorbeelden (en Jack Kerouac) bewonderend doorheen sijpelt. Na twee lauw ontvangen albums is The Honey & The Knife het album die de nog steeds hooggespannen verwachtingen prachtig inkleurt. Het overbekende recept (Yankee-rootsrock) staat aangevuld met swingende disco en funkrock van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig (Always On The Run!) als een huis.

PLUS:
'Instead of showing 20 year old girls my bruises / I should be working the streets, telling the kids what the blues is!', aldus Admiral Freebee in preachersong My Hippie Ain't Hip. Het is niet zo moeilijk Van Laere hierbij op zijn woord te geloven. Vernieuwingsdrang is hem vreemd, vindt hij ook zinloos. Liever put hij uit de rijke, Amerikaanse traditie waar grote gevoelens altijd keurig passen in een scherpe metafoor over een lange snelweg door de woestijn. Gevoel, daar gaat het bij Admiral Freebee om. Daarom schreeuwt hij het vaak ook uit, daarom nodigt hij ook het publiek uit om op het podium en te komen feesten en daarom geloven we er eigenlijk geen barst van als hij schreeuwt dat 'Everything will be ok'. Admiral Freebee als optimist? Het staat hem maar matig.

MIN:
Toch kan die persoonlijke en bij vlagen licht absurde podiumpresentatie niet verhelpen dat Admiral Freebee tussen die berg aan hartverscheurende oprispingen, ook een aantal mindere songs meetorst. Dan wordt duidelijk hoe delicaat het omzetten van (onder kritisch hippe mensen als u en ik) gedateerde muziek is. Het kan aan het moordende Motel Mozaique-tempo liggen, maar zo nu en dan vervliegen onze gedachten naar onbereikbare oorden (ons bed), en dat is jammer. Het verschil met de hoogtepunten is namelijk zo groot.

CONCLUSIE:
Admiral Freebee wisselt geniale ingevingen, hartverscheurend mooie liedjes en opwindende rock af met mindere, ja zelfs semi-saaie momenten. De man die ons Get Out Of Town, Look at What Love Has Done en The Art of Walking Away schonk (allen ook tekstueel bijna ondraaglijk mooi) vergeven we dat graag.

CIJFER:
7,5