Na een soundcheck van toch al zo’n 45 minuten stapt alleen zangeres Yukimi Nagano het podium van de Rotterdamse Watt af. Of het goed is dat zij alleen het interview doet, de rest van Little Dragon wil nog even doorgaan. In een lichtblauwe American Apparel slobbertrui komt ze aan tafel zitten. Meer dan een half uur later stoppen de anderen pas. Eigenlijk vooral omdat er gegeten moet worden, want over een uur begint het optreden. Er is niemand die de planning voor ze bij houdt, een tourmanager hebben ze niet. Die kunnen ze niet betalen. Ook niet nu hun album Machine Dreams door zo’n beetje elke muzieksite op internet is bejubeld en gaandeweg meer concerten uitverkocht raken.

Geld is vaker een issue bij Little Dragon. Machine Dreams is het tweede album van de band uit Gothenburg, Zweden. Hun titelloze debuut uit 2007 is vrij geruisloos aan de meesten voorbij gegaan. Net als aan de band zelf eigenlijk. Op dat album staan demosongs, iets dat nooit de bedoeling was. “Maar we hadden geen keus”, vertelt Yukimi. Na het horen van hun demo gaf het label Peacefrog ze een voorschot. Bedoeld om studio-opnames van te betalen, maar het geld ging op aan alledaagse dingen. “Apparatuur, maar ook eten en dat soort dingen, zodat een bijbaantje niet nodig was en we ons compleet op de muziek konden richten. We hadden al veel nieuwe nummers die we liever op cd uit wilden brengen. Maar zo zonder geld, besloot het label onze demosongs te gebruiken. Achteraf is het niet zo erg, het album is een mooie herinnering.”

Wanneer het debuut van Little Dragon uitkomt, is de band zelf dus al veel verder. Alleen wist het publiek dat nog niet. Met Machine Dreams toont Little Dragon eindelijk zijn ware aard met nummers die ze al veel eerder uit wilden brengen. Waar op het debuut nog organische, folky nummers staan, is het tweede album veel meer elektronisch en dansbaar.

Het concert in Watt is niet uitverkocht, wel is de zaal goed gevuld. De slobbertrui van Yukimi is ingeruild voor een zwart, grijze jurk. Tijdens het zingen trekt een frons een verbindingslijn tussen haar wenkbrauwen, haar armen steekt ze expressief in de lucht. Een beetje zoals En Vogue, een r ’n b groep waar ze ook met haar stem prima tussen zou passen. Maar op het podium staat Yukimi als een exotische vrucht tussen verder bleke jongens.

Ondanks dat contrast vormt Little Dragon wel degelijk een band. Er is genoeg dat ze bindt. Yukimi is het kind van een Japanse vader en Amerikaanse moeder die elkaar in de bibliotheek van Gothenburg ontmoetten. Na met haar ouders een tijdje in Japan en Amerika te hebben gewoond, besluit ze terug te keren naar Gothenburg. Daar leert ze op de hogeschool Erik Bodin (drums), Fredrik Källgren Wallin (bass), and Håkan Wirenstrand (keyboard) kennen. De jongens zijn net als Yukimi naast folk ook r ’n b-, house- en soulliefhebbers en ze blijken allen vegetariër te zijn. “Dat onderwerp leidt nog wel eens tot verhitte discussie binnen de band. De een is een stuk strenger dan de ander. De bassist is veganist, Erik en Hakan willen ook nog wel eens vlees eten. Waar we het dan over hebben? Over van alles, de ethiek, de pijn, de maatschappelijke kant.”

Toch hoor je die betrokkenheid niet terug in de songteksten. Bewust. “Er zijn andere manieren om dit onderwerp ter sprake te brengen. Privé ben ik wel actief, maar met Little Dragon wil ik me niet politiek uiten. Ik weet misschien wel wat over dierenwelzijn, maar er zijn altijd experts die er meer vanaf weten. Ook neem je op die manier één bepaald standpunt in, dat kan bijna niet anders met songteksten. Zoals bij de straight edge bands in de jaren tachtig, zij waren heel fundamentalistisch. En dat terwijl dit soort onderwerpen heel complex zijn. Het is nooit zwart of wit, niets is helemaal goed of slecht.”

De nuance waarmee Yukimi hierover spreekt, hoor je wel weer terug in de muziek. Machine Dreams is een compromis tussen soul, new wave, funk en electro, waarbinnen ze hun eigen unieke sound creëren. Nergens ligt het zwaartepunt. Tijdens Looking Glass, een heel aanstekelijk nummer dat op een vreemde manier een tropical beat en new wave synthesizers combineert, pakt ze haar percussie en danst in het publiek. Op blote voeten. Het is een nummer dat het perfect zou doen in de clubs.

Maar hoezeer Little Dragon op dit moment elektronica gebruikt om nieuwe paden te doorgronden, doorslaan naar volledige elektronische muziek zullen ze nooit. “Alleen elektronica vinden we te stijf, de mix met akoestische instrumenten zal er altijd blijven. We willen de soul er in houden.” En wat betreft die tourmanager. Die komt er nog wel, zegt Yukimi. “Zodra er meer geld is. Wie weet scoren we wel een radiohit. Tot die tijd redden we ons wel.”