Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3VOOR12 welke drie cd's, tracks, mp3's of concerten de meeste indruk maakten. Als de keus maar goed wordt toegelicht. Op vrijdag publiceren we de gehele lijst en destilleren er, op basis van de meest enthousiasmerende teksten, ook nog eens een top 10 uit. Een kijkje in de iPods, cd - spelers en harde schijven van 3VOOR12.
Luister hier naar 3VOOR12 Draait in audio. Nu ook als podcast. 3VOOR12 is ook op Last.fm en Twitter.
3VOOR12 Album van de week
Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero (Excelsior/V2)
3VOOR12 Single van de week
Geen ivm 90s Request
3FM Megahit
Geen ivm 90s Request
DE TOP 10
1. Moss – Never Be Scared/Don’t Be A Hero (Excelsior/V2)
"Sterk, afwisselend album, goede melodieën en gelukkig niet te braaf." (Stephan van Peursem)
"Never Be Scared/Don't Be A Hero is een noestig staaltje vakmanschap." (Erik Zwennes)
"Nog maar even de vlag uit voor de Nederlandse band die haar Amerikaanse huiswerk het beste maakte." (Menno Visser)
2. Kurt Vile - Childish Prodigy (album, Matador/V2)
"Denk aan The Rolling Stones na de post-punk en garage revoluties; art zonder artsy te worden." (Erik Zwennes)
3.Girls – Album (album, True Pather/PIAS)
"MIsschien heeft Owens wel als een van de weinigen door hoe nietszeggend zogenaamde diepe teksten en doorwrochte arrangementen zijn." (Erik Zwennes)
4. Dizzee Rascal - Tongue 'n Cheek (album, XL/V2 maandag op de luisterpaal)
"Op album nummer vier is hij een flamboyante player, die naar eigen zeggen plezier over de wereld verspreidt." (Atze de Vrieze)
5. The Chasm - Farseeing The Paranormal Abysm (album, Lux Inframundis)
"Mij weten de nummers mee te slepen, en ik krijg zo nu en dan bijna kippenvel van de meesterlijke harmonieen die maar uitbouwen en uitbouwen." (Jona Rovers)
6. frYars - Dark Young Hearts (album, Bandstocks)
"Ik denk dat Alex Kapranos dolgraag had gewild dat de laatste Franz Ferdinand klonk als dit eigenwijze debuut." (Atze de Vrieze)
7. Jandek live @ Incubate festival Tilburg, 19-09-2009
"De mysterieuze zanger uit Texas zit dertig jaar in het vak zonder ooit een interview te hebben gegeven." (Atze de Vrieze)
8. Le Loup - Family (album, Talitres/Munich)
"Ook de tweede plaat kan je overdonderen. Le Loup is namelijk gegroeid. Ergens tussen Sufjan Stevens, Yeasayer en Animal Collective maar toch heel eigen." (Stephan van Peursem)
9. Megafaun - Gather, Form & Fly (album, Hometapes/Crammed Discs)
"Americana plus, zeg maar; daar hou ik dus wel van." (Stephan van Peursem)
10. Taking Woodstock (bioscoopfilm, regisseur Ang Lee)
"Na afloop ben je o zo blij dat de Mojo's van deze wereld inmiddels iets meer ervaring hebben." (Menno Visser)
DE LIJSTJES
JACINTHE VERSTEEG DRAAIT:
Radiohead – In Rainbows (album, internet en XL Recordings, 2007)
Een ongelofelijke plaat – tijdloos, misschien wel beter dan Kid A. Heb ‘m al 1000 keer gedraaid (in de auto, voordat ik Last-fm-fundamentalisten op mijn dak krijg) en dat gaat nog minstens zo vaak gebeuren. Helden zijn het.
Jens Lekman – Oh, You’re So Silent Jens (Secretly Canadian/Konkurrent, 2005)
Blijf een zwak hebben voor de combinatie van opgewekte melodieën en tragische teksten als: "Someday I'll be stuffed in some museum / Scaring litte kids / With the inscription ‘carpe diem’ / Something I never did”.
Of Montreal - Hissing Fauna, Are You the Destroyer? (Polyvinyl/Sonic Rendezvous, 2007)
Rob Mitchum heeft in een prachtige recensie perfect uitgelegd wat er zo goed is aan dit album, en ik ga niet proberen daaraan te tippen.
STEPHAN PEURSEM DRAAIT:
Megafaun - Gather, Form & Fly (album, Hometapes/Crammed Discs)
Vroeger zaten ze in een band met Justin Vernon (Bon Iver), daarna scheidden de wegen. Niet dat de muziek die ze nu maken ver van de muziek van hun oude bandlid ligt. Maar toch; erg zijn verschillen. Megafaun is traditioneler, folkier en experimenteler tegelijkertijd. Door de improvisaties en electronica heeft het album een fijne vervreemdende werking en is het niet in hokjes te stoppen. Americana plus, zeg maar; daar hou ik dus wel van.
Le Loup - Family (album, Talitres/Munich)
Het vorige album kwam als een totale verrassing, ik was redelijk overdonderd door de schoonheid daarvan. Je zou denken dat dit bij de nieuwe plaat dan minder zou zijn, omdat je weet wat je kunt verwachten. Niets is minder waar. Le Loup is namelijk gegroeid; het geluid is verbreed. Minder banjo getokkel, meer experiment en tribal, Beach Boys etc. invloeden. Ergens tussen Sufjan Stevens, Yeasayer en Animal Collective maar toch heel eigen.
Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Wat een hoop goede muziek uit Nederland komt er deze weken uit. Ik noem Aarvarck, Shadowhuntaz. Okieson, Gasoline Brothers etc. etc. Moss was voor mij de meest verrassende. Het vorige album deed me namelijk niet zo veel. Bij dit album heb ik al een aantal keer gevraagd wat er op stond hier bij de redactie, omdat ik iets leuks hoorde wat ik niet kende. Telkens was het Moss. Sterk, afwisselend album, goede melodieën en gelukkig niet te braaf.
ERIK ZWENNES DRAAIT:
Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Ja, ze hebben naar enkele Amerikaanse muzikale ontwikkelingen van de afgelopen jaren geluisterd. Maar je doet Marien en de zijnen te kort door het slimme copycats te noemen. Never Be Scared/Don't Be A Hero is een noestig staaltje vakmanschap zonder dat het dichtgeslibd en ondoordringbaar is geworden. Het is juist een hele open, warme en uitgebalanceerde parel. Van single I Like The Chemistry tot het psychedelische Apparatos, het zonnige maar gevoelige I Apologise (Dear Simon) en de indringende meezinger Sing Along. Eng goed, deze plaat.
Kurt Vile - Childish Prodigy (album, Matador/V2)
Deze week heb ik nauwelijks iets anders dan Kurt Vile gedraaid. Childish Prodigy ging zeker tien keer op repeat. Je mag dit eigenlijk geen lo-fi meer noemen, zo vernuftig zijn de muren van geluid, de reverb, de echo's en de percussie. Denk aan The Rolling Stones na de post-punk en garage revoluties; art zonder artsy te worden. Dit is rock-'n-roll zoals Beëlzebub het altijd heeft bedoeld. Dead Alive is een van de tofste nummers van dit jaar.
Girls - Album (album, True Panther/PIAS)
Dat het openingsnummer Lust For Life heet, mag toch wel bijzonder genoemd worden. Voorman Christopher Owens heeft nu niet de meest relaxte jeugd gehad. Zijn album als Girls is met die achtergrondinfo eng naïef. Alsof er nog niets verwerkt is. Maar bij nader inzien heeft Owens misschien wel als een van de weinigen door hoe nietszeggend zogenaamde diepe teksten en doorwrochte arrangementen zijn. Ik blijf bij Album maar denken aan The Beach Boys: naïeve zomerpop met een diepere laag van genialiteit en gekte. Een fascinerende band dit Girls. Album is zo mogelijk nog boeiender...en daarnaast gewoon een hele vrolijke popplaat met een bitterzoet randje. En dat is allemaal te beluisteren op de luisterpaal.
JONA ROVERS DRAAIT:
The Chasm - Farseeing The Paranormal Abysm (album, Lux Inframundis)
Meer ‘black’ dan dit kom je death metal zelden tegen. En dat uit Mexico, het blijft een vreemde combi als je het mij vraagt. Maar ik heb grote bewondering voor deze eigenzinnige band, en al hun (zeven!) albums zijn de moeite waard, hoewel de band duidelijk een steeds groter opnamebudget heeft weten te bemachtigen in de loop der jaren. Op dit belachelijk getitelde kunststuk komen nummers van bijna twaalf minuten voorbij, waarin prachtige spanningsbogen gecreëerd worden en er een enorme variatie aan stijlen, sferen en tempo´s bestaat. Het grootste kenmerk van The Chasm blijft het dissonante gitaarwerk, dat onherroepelijk aan Dissection, Unanimated en soms zelfs Immortal doet denken. Hoewel ik met black metal niets op heb, zijn de gitzwarte nummers op het grensvlak van de death en black metal, en is het precies daar waar de kracht van The Chasm in schuilt. Mij weten de nummers mee te slepen, en ik krijg zo nu en dan bijna kippenvel van de meesterlijke harmonieën die maar uitbouwen en uitbouwen. Dit is echt een bijzondere band, en ik gun het ze van harte om wat meer internationale aandacht te krijgen. Maar dan moet je natuurlijk niet op een label als ‘Lux Inframundis’ gaan zitten, met Nederlandse distributie door ‘Heidens Hart’. Van beiden heb ik oprecht nog nooit gehoord!
Dying Fetus - Descend Into Depravity (album, Relapse Records)
Dying Fetus moet het de laatste jaren meer hebben van de uitvoering dan van de vernieuwing, en ook deze CD bevat precies alle ingrediënten die je van deze oudgedienden kon verwachten. Logge grooves, hese brulgrunts, een spits, scherp drumgeluid en algeheel erg vette productie, feilloos spel, af en toe bizarre gitaarloopjes en verder veel beheerste maar stoere beukstukken. Deze gasten zijn gewoon goed, en ik ken niet veel metalheads die dat ontkennen. Zoals gezegd verdienen ze het predikaat ‘origineel’ door het binnen hun zelf bepaalde grenzen te blijven al even niet meer, maar we don’t care! De bijna Arabische loopjes in ‘Shepherd's Commandment’, het aan ‘Killing On Adrenaline’ herinnerende ‘Hopeless Insurrection’ of het snelheidsrecordsverbrekende ‘Descend Into Depravity’, het is wéér een ijzersterke release.
Sepsism - Distorting The Mortal Visage (album, Sevared Records)
Even wennen, die nieuwe Sepsism, maar het is dan ook al ruim zes en een half jaar geleden dat ik iets van ze hoorde. ‘Distorting The Mortal Visage’ is een werkelijk loodzwaar, bloedserieus en uitermate donker album geworden, met een dikke knipoog naar de NY death metal sound van pakweg vijftien jaar geleden. Oude Ton of Internal Bleeding fans weten hier vast wel raad mee – en zo dus ook ik. Klasse!
TOMAS DELSING DRAAIT:
El Pino And The Volunteers – Molten City (album, Excelsior/V2)
Binnenkort presenteren David Pino en zijn vrijwilligers na drie jaar hun nieuwe album, genoeg reden om juweeltje Molten City weer eens op te zetten. Wat een bizar mooie plaat. Mooie, sfeervolle en melancholische gitaarliedjes van de eerste tot en met de laatste seconde. Een van de weinige cd’s die wat mij betreft geen mindere nummers heeft, alleen maar uitschieters. Nummers als Antwerp, Cougar en vooral On The Radio bezorgen me nog steeds iedere keer het kippenvel op de armen. Prachtig. En nu maar hopen dat het vervolg net zo goed is…
Moss – Never Be Scared/Don’t Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Misschien niet de meest vernieuwende muziek, maar wel een ijzersterke plaat – de nieuwe Moss. Elf liedjes waarnaar het prettig luisteren is. Toegankelijk, melodieus en afwisselend. De muziek dan, niet het niveau. Dat ligt ‘gewoon’ bijzonder hoog.
Radio Mortale Benefietavond (Wilhelmina pakhuis Amsterdam, 26 september)
Radio Mortale is een door vrijwilligers gerunde radiozender voor lokale alternatieve bands. Om de financiële malaise bij de zender het hoofd te bieden klimmen morgenavond onder andere Dress, Case Mayfield, The La La Lies en Dolorous Daze belangeloos op de bühne. Voor slechts vijf euro een mooie avond hebben en een goed initiatief steunen, het mes snijdt inderdaad aan de spreekwoordelijke twee kanten.
MENNO VISSER DRAAIT:
Moss - Never be Scared/Don't Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Nog maar even de vlag uit voor de Nederlandse band die haar Amerikaanse huiswerk de afgelopen jaren het beste maakte.
Taking Woodstock (bioscoopfilm, regisseur Ang Lee)
Geen muziekfilm, maar het decor van een van de grootste festivals speelt de hoofdrol. Niet het verhaal over een motel dat opleeft omdat de organisatoren van Woodstock er hun intrek nemen, maar het tijdsbeeld dat deze film schept is zeer de moeite waard. Hippies die langs komen marcheren op weg naar de beloofde muziek. Na afloop ben je o zo blij dat de Mojo's van deze wereld inmiddels iets meer ervaring hebben.
Madonna interview (Sunday Times, 20 september)
Op de koffie bij Madonna. Eh, meer op audiëntie tussen haar vermeende stofzuigen en haar badderen in. Fascinerend artikel van een van mijn favoriete Britse popjournalisten. Een journalistiek schier onmogelijke opdracht, maar met verve volbracht door prachtige onderkoelde humor en uiterst scherpe observaties. De doorkiesnummers op haar telefoon blijkt de sleutel tot het interview.
ATZE DE VRIEZE DRAAIT:
Jandek live @ Incubate festival Tilburg, 19-09-2009
Even hoopte ik dat het erbij hoorde, die man op de hoek van het podium. Dat hij bevangen was voor die compleet bizarre pianoliedjes van Jandek. De mysterieuze zanger uit Texas (dertig jaar in het vak zonder interview!) zorgde voor een van de meest vreemde optredens die ik ooit zag. Zijn liedjes zijn atonaal maar prachtig, zijn podiumpresentatie is non-existent. Na het optreden liep hij zonder op of om te kijken met zijn hoed en aktentas van het podium. Jammer genoeg bleek die vallende man gewoon een lege fles wijn in zijn tas te hebben.
frYars - Dark Young Hearts (album, Bandstocks)
Nee, ik kan niet in zijn hoofd kijken, maar ik denk dat Alex Kapranos dolgraag had gewild dat het laatste Franz Ferdinand klonk als dit eigenwijze debuut. Unfunky Talking Heads met croonerstem en nerdy synths. Beter dan verwacht.
Dizzee Rascal - Tongue 'n Cheek (album, XL/V2 maandag op de luisterpaal)
Vroege was Dizzee het stampvoetende jongetje in de hoek, maar daar is weinig van over. Op album nummer vier is hij een flamboyante player, die naar eigen zeggen plezier over de wereld verspreidt. Dat doet ie in catchy verpakte hippop met een knipoog, met hulp van onder meer Calvin Harris (Dance Wiv Me blijft goed). Maar let vooral ook op slottrack Bad Behaviour, geproduceerd door onze eigen Tiësto. Naughty!
3VOOR12 Album van de week
Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero (Excelsior/V2)
3VOOR12 Single van de week
Geen ivm 90s Request
3FM Megahit
Geen ivm 90s Request
DE TOP 10
1. Moss – Never Be Scared/Don’t Be A Hero (Excelsior/V2)
"Sterk, afwisselend album, goede melodieën en gelukkig niet te braaf." (Stephan van Peursem)
"Never Be Scared/Don't Be A Hero is een noestig staaltje vakmanschap." (Erik Zwennes)
"Nog maar even de vlag uit voor de Nederlandse band die haar Amerikaanse huiswerk het beste maakte." (Menno Visser)
2. Kurt Vile - Childish Prodigy (album, Matador/V2)
"Denk aan The Rolling Stones na de post-punk en garage revoluties; art zonder artsy te worden." (Erik Zwennes)
3.Girls – Album (album, True Pather/PIAS)
"MIsschien heeft Owens wel als een van de weinigen door hoe nietszeggend zogenaamde diepe teksten en doorwrochte arrangementen zijn." (Erik Zwennes)
4. Dizzee Rascal - Tongue 'n Cheek (album, XL/V2 maandag op de luisterpaal)
"Op album nummer vier is hij een flamboyante player, die naar eigen zeggen plezier over de wereld verspreidt." (Atze de Vrieze)
5. The Chasm - Farseeing The Paranormal Abysm (album, Lux Inframundis)
"Mij weten de nummers mee te slepen, en ik krijg zo nu en dan bijna kippenvel van de meesterlijke harmonieen die maar uitbouwen en uitbouwen." (Jona Rovers)
6. frYars - Dark Young Hearts (album, Bandstocks)
"Ik denk dat Alex Kapranos dolgraag had gewild dat de laatste Franz Ferdinand klonk als dit eigenwijze debuut." (Atze de Vrieze)
7. Jandek live @ Incubate festival Tilburg, 19-09-2009
"De mysterieuze zanger uit Texas zit dertig jaar in het vak zonder ooit een interview te hebben gegeven." (Atze de Vrieze)
8. Le Loup - Family (album, Talitres/Munich)
"Ook de tweede plaat kan je overdonderen. Le Loup is namelijk gegroeid. Ergens tussen Sufjan Stevens, Yeasayer en Animal Collective maar toch heel eigen." (Stephan van Peursem)
9. Megafaun - Gather, Form & Fly (album, Hometapes/Crammed Discs)
"Americana plus, zeg maar; daar hou ik dus wel van." (Stephan van Peursem)
10. Taking Woodstock (bioscoopfilm, regisseur Ang Lee)
"Na afloop ben je o zo blij dat de Mojo's van deze wereld inmiddels iets meer ervaring hebben." (Menno Visser)
DE LIJSTJES
JACINTHE VERSTEEG DRAAIT:
Radiohead – In Rainbows (album, internet en XL Recordings, 2007)
Een ongelofelijke plaat – tijdloos, misschien wel beter dan Kid A. Heb ‘m al 1000 keer gedraaid (in de auto, voordat ik Last-fm-fundamentalisten op mijn dak krijg) en dat gaat nog minstens zo vaak gebeuren. Helden zijn het.
Jens Lekman – Oh, You’re So Silent Jens (Secretly Canadian/Konkurrent, 2005)
Blijf een zwak hebben voor de combinatie van opgewekte melodieën en tragische teksten als: "Someday I'll be stuffed in some museum / Scaring litte kids / With the inscription ‘carpe diem’ / Something I never did”.
Of Montreal - Hissing Fauna, Are You the Destroyer? (Polyvinyl/Sonic Rendezvous, 2007)
Rob Mitchum heeft in een prachtige recensie perfect uitgelegd wat er zo goed is aan dit album, en ik ga niet proberen daaraan te tippen.
STEPHAN PEURSEM DRAAIT:
Megafaun - Gather, Form & Fly (album, Hometapes/Crammed Discs)
Vroeger zaten ze in een band met Justin Vernon (Bon Iver), daarna scheidden de wegen. Niet dat de muziek die ze nu maken ver van de muziek van hun oude bandlid ligt. Maar toch; erg zijn verschillen. Megafaun is traditioneler, folkier en experimenteler tegelijkertijd. Door de improvisaties en electronica heeft het album een fijne vervreemdende werking en is het niet in hokjes te stoppen. Americana plus, zeg maar; daar hou ik dus wel van.
Le Loup - Family (album, Talitres/Munich)
Het vorige album kwam als een totale verrassing, ik was redelijk overdonderd door de schoonheid daarvan. Je zou denken dat dit bij de nieuwe plaat dan minder zou zijn, omdat je weet wat je kunt verwachten. Niets is minder waar. Le Loup is namelijk gegroeid; het geluid is verbreed. Minder banjo getokkel, meer experiment en tribal, Beach Boys etc. invloeden. Ergens tussen Sufjan Stevens, Yeasayer en Animal Collective maar toch heel eigen.
Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Wat een hoop goede muziek uit Nederland komt er deze weken uit. Ik noem Aarvarck, Shadowhuntaz. Okieson, Gasoline Brothers etc. etc. Moss was voor mij de meest verrassende. Het vorige album deed me namelijk niet zo veel. Bij dit album heb ik al een aantal keer gevraagd wat er op stond hier bij de redactie, omdat ik iets leuks hoorde wat ik niet kende. Telkens was het Moss. Sterk, afwisselend album, goede melodieën en gelukkig niet te braaf.
ERIK ZWENNES DRAAIT:
Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Ja, ze hebben naar enkele Amerikaanse muzikale ontwikkelingen van de afgelopen jaren geluisterd. Maar je doet Marien en de zijnen te kort door het slimme copycats te noemen. Never Be Scared/Don't Be A Hero is een noestig staaltje vakmanschap zonder dat het dichtgeslibd en ondoordringbaar is geworden. Het is juist een hele open, warme en uitgebalanceerde parel. Van single I Like The Chemistry tot het psychedelische Apparatos, het zonnige maar gevoelige I Apologise (Dear Simon) en de indringende meezinger Sing Along. Eng goed, deze plaat.
Kurt Vile - Childish Prodigy (album, Matador/V2)
Deze week heb ik nauwelijks iets anders dan Kurt Vile gedraaid. Childish Prodigy ging zeker tien keer op repeat. Je mag dit eigenlijk geen lo-fi meer noemen, zo vernuftig zijn de muren van geluid, de reverb, de echo's en de percussie. Denk aan The Rolling Stones na de post-punk en garage revoluties; art zonder artsy te worden. Dit is rock-'n-roll zoals Beëlzebub het altijd heeft bedoeld. Dead Alive is een van de tofste nummers van dit jaar.
Girls - Album (album, True Panther/PIAS)
Dat het openingsnummer Lust For Life heet, mag toch wel bijzonder genoemd worden. Voorman Christopher Owens heeft nu niet de meest relaxte jeugd gehad. Zijn album als Girls is met die achtergrondinfo eng naïef. Alsof er nog niets verwerkt is. Maar bij nader inzien heeft Owens misschien wel als een van de weinigen door hoe nietszeggend zogenaamde diepe teksten en doorwrochte arrangementen zijn. Ik blijf bij Album maar denken aan The Beach Boys: naïeve zomerpop met een diepere laag van genialiteit en gekte. Een fascinerende band dit Girls. Album is zo mogelijk nog boeiender...en daarnaast gewoon een hele vrolijke popplaat met een bitterzoet randje. En dat is allemaal te beluisteren op de luisterpaal.
JONA ROVERS DRAAIT:
The Chasm - Farseeing The Paranormal Abysm (album, Lux Inframundis)
Meer ‘black’ dan dit kom je death metal zelden tegen. En dat uit Mexico, het blijft een vreemde combi als je het mij vraagt. Maar ik heb grote bewondering voor deze eigenzinnige band, en al hun (zeven!) albums zijn de moeite waard, hoewel de band duidelijk een steeds groter opnamebudget heeft weten te bemachtigen in de loop der jaren. Op dit belachelijk getitelde kunststuk komen nummers van bijna twaalf minuten voorbij, waarin prachtige spanningsbogen gecreëerd worden en er een enorme variatie aan stijlen, sferen en tempo´s bestaat. Het grootste kenmerk van The Chasm blijft het dissonante gitaarwerk, dat onherroepelijk aan Dissection, Unanimated en soms zelfs Immortal doet denken. Hoewel ik met black metal niets op heb, zijn de gitzwarte nummers op het grensvlak van de death en black metal, en is het precies daar waar de kracht van The Chasm in schuilt. Mij weten de nummers mee te slepen, en ik krijg zo nu en dan bijna kippenvel van de meesterlijke harmonieën die maar uitbouwen en uitbouwen. Dit is echt een bijzondere band, en ik gun het ze van harte om wat meer internationale aandacht te krijgen. Maar dan moet je natuurlijk niet op een label als ‘Lux Inframundis’ gaan zitten, met Nederlandse distributie door ‘Heidens Hart’. Van beiden heb ik oprecht nog nooit gehoord!
Dying Fetus - Descend Into Depravity (album, Relapse Records)
Dying Fetus moet het de laatste jaren meer hebben van de uitvoering dan van de vernieuwing, en ook deze CD bevat precies alle ingrediënten die je van deze oudgedienden kon verwachten. Logge grooves, hese brulgrunts, een spits, scherp drumgeluid en algeheel erg vette productie, feilloos spel, af en toe bizarre gitaarloopjes en verder veel beheerste maar stoere beukstukken. Deze gasten zijn gewoon goed, en ik ken niet veel metalheads die dat ontkennen. Zoals gezegd verdienen ze het predikaat ‘origineel’ door het binnen hun zelf bepaalde grenzen te blijven al even niet meer, maar we don’t care! De bijna Arabische loopjes in ‘Shepherd's Commandment’, het aan ‘Killing On Adrenaline’ herinnerende ‘Hopeless Insurrection’ of het snelheidsrecordsverbrekende ‘Descend Into Depravity’, het is wéér een ijzersterke release.
Sepsism - Distorting The Mortal Visage (album, Sevared Records)
Even wennen, die nieuwe Sepsism, maar het is dan ook al ruim zes en een half jaar geleden dat ik iets van ze hoorde. ‘Distorting The Mortal Visage’ is een werkelijk loodzwaar, bloedserieus en uitermate donker album geworden, met een dikke knipoog naar de NY death metal sound van pakweg vijftien jaar geleden. Oude Ton of Internal Bleeding fans weten hier vast wel raad mee – en zo dus ook ik. Klasse!
TOMAS DELSING DRAAIT:
El Pino And The Volunteers – Molten City (album, Excelsior/V2)
Binnenkort presenteren David Pino en zijn vrijwilligers na drie jaar hun nieuwe album, genoeg reden om juweeltje Molten City weer eens op te zetten. Wat een bizar mooie plaat. Mooie, sfeervolle en melancholische gitaarliedjes van de eerste tot en met de laatste seconde. Een van de weinige cd’s die wat mij betreft geen mindere nummers heeft, alleen maar uitschieters. Nummers als Antwerp, Cougar en vooral On The Radio bezorgen me nog steeds iedere keer het kippenvel op de armen. Prachtig. En nu maar hopen dat het vervolg net zo goed is…
Moss – Never Be Scared/Don’t Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Misschien niet de meest vernieuwende muziek, maar wel een ijzersterke plaat – de nieuwe Moss. Elf liedjes waarnaar het prettig luisteren is. Toegankelijk, melodieus en afwisselend. De muziek dan, niet het niveau. Dat ligt ‘gewoon’ bijzonder hoog.
Radio Mortale Benefietavond (Wilhelmina pakhuis Amsterdam, 26 september)
Radio Mortale is een door vrijwilligers gerunde radiozender voor lokale alternatieve bands. Om de financiële malaise bij de zender het hoofd te bieden klimmen morgenavond onder andere Dress, Case Mayfield, The La La Lies en Dolorous Daze belangeloos op de bühne. Voor slechts vijf euro een mooie avond hebben en een goed initiatief steunen, het mes snijdt inderdaad aan de spreekwoordelijke twee kanten.
MENNO VISSER DRAAIT:
Moss - Never be Scared/Don't Be A Hero (album, Excelsior/V2)
Nog maar even de vlag uit voor de Nederlandse band die haar Amerikaanse huiswerk de afgelopen jaren het beste maakte.
Taking Woodstock (bioscoopfilm, regisseur Ang Lee)
Geen muziekfilm, maar het decor van een van de grootste festivals speelt de hoofdrol. Niet het verhaal over een motel dat opleeft omdat de organisatoren van Woodstock er hun intrek nemen, maar het tijdsbeeld dat deze film schept is zeer de moeite waard. Hippies die langs komen marcheren op weg naar de beloofde muziek. Na afloop ben je o zo blij dat de Mojo's van deze wereld inmiddels iets meer ervaring hebben.
Madonna interview (Sunday Times, 20 september)
Op de koffie bij Madonna. Eh, meer op audiëntie tussen haar vermeende stofzuigen en haar badderen in. Fascinerend artikel van een van mijn favoriete Britse popjournalisten. Een journalistiek schier onmogelijke opdracht, maar met verve volbracht door prachtige onderkoelde humor en uiterst scherpe observaties. De doorkiesnummers op haar telefoon blijkt de sleutel tot het interview.
FIONA FORTUIN DRAAIT:
J. Tillman - Year in the Kingdom (album, Bella Union/V2)
J heeft het over een jaar, maar een uur met hem in het koninkrijk mogen spenderen is al heel mooi. De Fleet Foxes drummer is solo van het ongewassen soort.
Aardvarck - Titi (album, Eat Concrete)
De ouwe meuk van Aardvarck smaakt me prima. Jaren geleden gemaakt, nu toch maar uitgebracht op het Nederlandse kleine label Eat Concrete. Noem het gerust tijdloze electronica.
Aux Raus - Coffin Poser
Van videoclips maken heb ik geen cake gegeten, maar zie dat met deze Aux Raus gebakken zit.
Van videoclips maken heb ik geen cake gegeten, maar zie dat met deze Aux Raus gebakken zit.
ATZE DE VRIEZE DRAAIT:
Jandek live @ Incubate festival Tilburg, 19-09-2009
Even hoopte ik dat het erbij hoorde, die man op de hoek van het podium. Dat hij bevangen was voor die compleet bizarre pianoliedjes van Jandek. De mysterieuze zanger uit Texas (dertig jaar in het vak zonder interview!) zorgde voor een van de meest vreemde optredens die ik ooit zag. Zijn liedjes zijn atonaal maar prachtig, zijn podiumpresentatie is non-existent. Na het optreden liep hij zonder op of om te kijken met zijn hoed en aktentas van het podium. Jammer genoeg bleek die vallende man gewoon een lege fles wijn in zijn tas te hebben.
frYars - Dark Young Hearts (album, Bandstocks)
Nee, ik kan niet in zijn hoofd kijken, maar ik denk dat Alex Kapranos dolgraag had gewild dat het laatste Franz Ferdinand klonk als dit eigenwijze debuut. Unfunky Talking Heads met croonerstem en nerdy synths. Beter dan verwacht.
Dizzee Rascal - Tongue 'n Cheek (album, XL/V2 maandag op de luisterpaal)
Vroege was Dizzee het stampvoetende jongetje in de hoek, maar daar is weinig van over. Op album nummer vier is hij een flamboyante player, die naar eigen zeggen plezier over de wereld verspreidt. Dat doet ie in catchy verpakte hippop met een knipoog, met hulp van onder meer Calvin Harris (Dance Wiv Me blijft goed). Maar let vooral ook op slottrack Bad Behaviour, geproduceerd door onze eigen Tiësto. Naughty!