Vlak voor het podium staat een dame gepassioneerd uit de maat te klappen, en hard ook. Het zijn ook geen makkelijke maten, die de twee rode gebreide mutsen van Knalpot serveren. De Amsterdammers presenteren vanavond hun EP Serious Outtakes, een bundeling tracks uit de afgelopen jaren. In die tijd heeft Knalpot interesse gewekt en/of vrienden gemaakt, want Trouw is vroeg op de avond al goed gevuld. Een zanger heeft Knalpot niet, wel een drummer en een bassist die ook nog een bak samplers en synthesizers bespeelt. Aan zijn voeten een gigantische bak effectpedalen, die zorgen voor de zware, vervormde sound. Vrijwel elk nummer begint met anderhalf minuut zoeken, totdat het duo een ideale groove te pakken krijgt. Het zijn de tegen-ritmes die Knalpot spannend maken. Soms moet je goed luisteren of drummer Gerri Jäger er nou gewoon naast zit of dat zijn timing net anders is dan je zou verwachten. De conclusie is het laatste. Eigenzinnig bandgeluid, goed gespeeld, maar af is het nog niet. Het slot is het best, met prachtige visuals, die mooi aansluiten bij de industriële uitstraling van de club.

De kleine Brit Bibio bracht dit jaar voor het eerst een plaat uit op WARP. Een herfstachtige folktronicaplaat met een merkwaardig gevoel voor soul, waar zoveel animo voor was dat de zolderkamerproducer de dansvloer maar opzocht. Dat doet hij niet onverdienstelijk, maar nogal van de hak op de tak. Bovendien blijkt uit de publieksreactie dat men toch liever een uur lang Bibio's eigen platen had willen horen. Chris Clark voldoet wel aan die verwachting. Zijn set is grauw, donker en rafelig, maar wel op een goede manier. Het lijkt soms wel alsof hij Bibio's set door een extra filter gehaald heeft. Clark gebruikt grotendeels dezelfde elementen (diepe bassen, tegendraadse ritmes, onverwachte wendingen), maar dan met veel meer eigen karakter. Taaie kost om op te dansen, zeker niet elegant. Toch had Clark op iets meer publieksparticipatie gehoopt. Met een moeilijk te plaatsen blik van onbegrip in zijn ogen en een nerveus handgebaar wijst hij zijn publiek erop dat het een lastig verpakte climax gemist heeft. Het was de laatste kans, want het laatste kwartier besteedt hij jammer genoeg aan richtingloze breakcorebeats. Had misschien een gierend hoogtepunt moeten vormen, maar de ontploffing blijft uit.

Die komt er wel bij de allereerste plaat die The Gaslamp Killer opzet. Fascinerend om te zien hoe nerveus de Amerikaan is. Aan het begin van de avond, bij het diner, was hij al wat knorrig, en vlak voor zijn set buigt hij even godsdienstig het hoofd. Het zal komen doordat hij in korte tijd moet pieken. Hem zul je nooit Armin Only-achtige sets van zes uur zien draaien. Een stuk of honderd platen passen er in dat uurtje. Mixen? Welnee, een goed geplaatste cut kan minstens zo effectief zijn. Binnen een jaar groeide de dj uit San Francisco uit tot een fenomeen, met onder andere optredens op 5 Days Off en Lowlands. Zijn unique selling points: uitstraling, timing en een smetteloos gevoel voor smaak.

Gaslamp werd populair in de beats/dubstepscene, maar zijn computer staat vol met verrassingen. Hij draait psychedelische rariteiten uit Turkije, Zuid-Amerika en Iran en natuurlijk komt zijn favoriet Jimi Hendrix langs, maar vanavond heeft de Amerikaan vooral een Radiohead-avondje. Drie Kid A-songs én de nieuwe Thom Yorke mixt hij met dubstephits van Joker, Zomby en Hudson Mohawke. Het is duwen en trekken vooraan, en het jonge publiek staat te grommen van opwinding, onder aansporing van Gaslamps roemruchte OOOOH MY GOOOOODD!!! De eerste helft van zijn set is het best, en na een halfuur staan de schone dames op de dj-booth te dansen op zijn bootyklappers. Na een uur kan The Gaslamp Killer onder luid gegil zijn laptop als een trofee omhoog houden. “I'd work this hard for NO crowd! So I work this hard for you!”

Je kunt het Martyn moeilijk kwalijk nemen dat hij daar niet overheen gaat. Ook hij draait voornamelijk dubstep, maar niet zo versnipperd als zijn voorgangers. Zijn unique selling point is juist de cross-over naar techno, en zijn soepele set heeft een meer traditionele opbouw. Hij doet nog wel een poging iets te forceren, door te starten met Prince's Erotic City, maar een groot deel van het publiek haakt af. Ook hen kun je dat niet kwalijk nemen, want de klok slaat inmiddels al bijna vier, en dit is pas dag één.

Wat een verademing, zo'n grillige avond. Met lastige muziek en een bij vlagen rommelig karakter, maar een enorme beleving. Een niet te stillen honger naar dingen die anders klinken, naar de dansmuziek van morgen. Terecht is er wel eens kritiek op het Amsterdam Dance Event. Weer een avond met Richie Hawtin en Sven Väth? Weer de oude Detroit helden? Weer die gladde playboy van een Paul van Dyk? Deze eerste Trouw-avond is het bewijs dat de dance-industrie niet alleen drijft op het verleden.