Zelfs zij die nooit door de bladen van de kapper bladeren, weten dat het huwelijk tussen Anouk en Postman begin 2008 is gestrand. Anouk schreef over deze periode een plaat bij elkaar en ook voor The Anonymous Mis a.k.a. Remon Stotijn was het rouwproces inspiratie voor nieuwe muziek. Het album heet simpelweg Postman en laat soms op pijnlijk open wijze horen waar Stotijn mee heeft geworsteld. Een gesprek over ontkenning, New York, Nederland en natuurlijk over muziek.

Volgens mij is er sinds je solodebuut Green veel gebeurd. Hoe heb je zelf de afgelopen jaren ervaren?
"Het waren turbulente tijden, maar ik ben nu cool. Ik heb best diep gezeten. Het ontkennen daarvan heeft me genekt. Ik ging maar door en toen raakte het me vol in mijn gezicht; Een klap. Ik ben mezelf verloren. Ik heb nu wel door dat je soms een timeout moet nemen en reflecteren op het leven. Als ik nu bijvoorbeeld terugkijk op de breuk van Postmen, dan zie ik dat ik het nooit heb verwerkt. Ik ging gewoon maar weer door, ben in de schaduw van iemand komen te staan. Uiteindelijk werd het too much."

Hoe ben je het nu dan wel gaan verwerken?
"Door letterlijk een afstand te creëren. Daarnaast ontmoette ik een nieuw persoon. Toen begon ik het los te laten. Ik ging naar New York, had contact met niemand. Alleen echte close mensen. Ik was daar anoniem en kon een nieuw leven beginnen. Maar zo gauw als ik op Schiphol stond werd ik paranoïde; dacht dat iedereen me aankeek. Zij die me kennen weten waarom ik weg ben gegaan."

Je hebt het dus voornamelijk in je eentje gedaan? Heb je nooit getwijfeld of je ook anderen bij dit 'rouwproces' moest betrekken?
"Ik praat wel met mensen, sowieso met mijn moeder, mijn vriendin heeft me veel steun gegeven. Maar ik kwam er achter dat ik juist altijd op mensen heb geleund. Ten tijden van Postmen was dat Shy (Rock), daarna zat ik aan Anouk vast. Onbewust ben ik er in New York zelf mee gaan dealen. Wanneer je het niet zelf doet is het dweilen met de kraan open. Ik kreeg zoiets van: ik doe die kraan dicht, even ademen, ruim het rustig op en dan ga je pas weer verder. In Nederland had ik het nooit gered. Als ik hier was gebleven was het ernstig met me afgelopen. Dan was ik nu echt een depressief mens."

Postman woont voornamelijk in Amerika. Op dit moment zit hij in Nederland in afwachting van een permanente verblijfsvergunning. "Mijn move naar New York was de beste beslissing ooit. Ik wil wonen en werken in Amerika. Als ik vijftig ben kan ik altijd nog op de grachten van Amsterdam wonen, lekker relaxed. Maar nu wil ik 'in die life' zitten, vooral voor de muziek. Ik blijf wel gebonden aan Nederland. Ik heb hier vier kinderen rondlopen en sinds kort heb ik ook een huis. Voorheen klopte ik aan bij moms om 'm na twee weken weer te peren. Maar Nederland is mijn enige basis waar ik mijn ding kan doen en geld kan verdienen. Van hieruit kan ik verder groeien. [...] Ik ben bezig met Engeland, Frankrijk, Duitsland, Amerika. Ik ga gewoon wat proberen zonder het gevoel dat ik meteen heel veel platen moet gaan verkopen. Daarom heb ik ook alles zelf gefinancierd, zodat ik met iedereen een aparte deal kan maken. Je moet de juiste mensen om je heen hebben die je helpen. Ik ga bijvoorbeeld naar Frankrijk, maar spreek geen woord Frans. Dan zul je toch mensen moeten hebben die je helpen met een boeker, een klein label, dan gaat het makkelijker. Zeker als je zelf al met clips komt en je plaat is al af, hoeven ze het alleen maar naar de fabriek te sturen en een andere barcode erop te plakken."

Wat is je gevoel bij de Nederlandse scene op het moment?
"Ik houd de Nederlandse hiphop nog wel in de gaten, maar weet niet meer alles wat er speelt. Nederland is gegroeid, maar ik blijf me storen aan de Nederlandse mentaliteit: 'doe maar gewoon'. Dat vind ik jammer. Als dat minder zou zijn, waren we in Nederland veel verder en konden we in het buitenland veel meer klaarspelen. En dat zul je wel moeten, wil je echt potten breken als artiest. Nederland is te klein. In Nederland speel je enkel in weekends en heb je zo het hele clubcircuit gehad. Je hebt geen echte muziekcafés en wanneer een artiest ouder dan 25 is, is hij te oud."

Is dat ook waarom je niet meedoet aan de Nederlandse scene in de zin van featurings op elkaars platen?
"Ja, dat vind ik wack. Je hoeft geen vijanden te zijn, maar competitie is goed. De lat is te veel omlaag gegaan. Engelstalig is er in Nederland vrijwel niets. Pete Philly en Mr. Probs, maar dat is het ook wel. Nederlandstalig vind ik eigenlijk Extince nog steeds de beste, dat zegt wel wat hoor. Nu de hiphop weer wat groter is, durft men ineens niet meer commercieel te gaan. Je kunt zeggen wat je wilt maar Lange Frans & Bass B en Ali B waren wel geld aan het scheppen. Ik zeg niet dat Ali B de beste rapper is, maar de beste rappers qua skills... die zie ik niet. Dat vind ik jammer aan het landschap van nu. Amy Winehouse verkoopt hier 250.000 platen. Daar komt niemand bij in de buurt, zelfs onze grote Nederlandse artiesten niet. Hoe kan dat? Wanneer gaat de eerste Nederlandstalige rapper nou echt een huis kopen en een auto? Dat zijn toch Yes-R en Ali B. Dat is flippen."

"Ik vraag me ook echt af: waarom wil je je vaders vermoorden? waarom op je vaders haten? Zonder dat alles was er niet iets zoals ML75 of State. Wij hebben geholpen om die huizen te bouwen. Ik heb zelf het idee dat mijn muziek goed genoeg is om elke dag op de radio te draaien. Ik heb in Nederland dingen gedaan waar ik nog steeds van opkijk. Maar waar is mijn support? Ik begrijp het systeem: er zijn nieuwe mensen, er komen veertig platen per week binnen, maar soms vraag je je wel af waarom je nog zoveel moeite zou doen."

"Ik probeer wel mijn bijdrage aan Nederland te leveren. Neem bijvoorbeeld Gers (Pardoel), hij was het vriendje van mijn merchandisedame. Zij kwam naar me toe: 'ik heb een vriend, hij rapt ook'. Hij heeft die stem, is een nice kid, maar ik zei meteen: 'nog drie jaar'. Hij haatte het. Nu ben ik aan het kijken hoe ik hem kan helpen. Verder ben ik bezig met Yootha, een zangeres uit Rotterdam."

Is dit de beste plaat die je op dit moment had kunnen maken?
"Ja, ik denk het wel. In ieder geval het beste album, als geheel. Niet perse de beste raps, maar dat interesseert me op dit moment ook niet. Ik maak songs nu. Ja, dit is mijn beste werk tot nu toe. Zeker niet het beste dat ik ooit ga maken. Ik denk dat ik nog veel verder ga komen. De inspiratie is eindeloos, dus ik denk dat ik al weer voor anderen moet gaan schrijven."

Kills Me is de eerste single en wordt vergezeld door een indrukwekkende clip. Heb je getwijfeld of je de scheiding van je ex zo naar buiten moest brengen?
"Mijn verleden met Anouk is een publiekelijk ding. Ik vind dat het publiek recht heeft op antwoorden. Ik kan wel 'no comment' gaan roepen, maar ik heb niets te verbergen. Het is het verleden, we hebben kinderen samen en proberen dat zo goed mogelijk te doen." Stotijn heeft wel getwijfeld over de single Kills Me en de bijbehorende clip. "Maar uiteindelijk voel je toch dat het heel echt en puur is. Je gelooft in die video de sadness terwijl ik op dat moment niet meer dat gevoel had. Als ik gewoon in een serie had gespeeld, had ik nu niet al die vragen hoeven te beantwoorden over liefdesverdriet. Het is ook meer boosheid en teleurstelling dan liefdesverdriet wat ik daar beschrijf. In Nederland besefte ik wel dat het bij mensen vragen op zou kunnen roepen, maar je moet groter denken."