Natuurlijk is het muziekaanbod overweldigend op de zaterdag van ADE. Smullen dus en zo werpen we ons al vanaf 22.00 uur in een nacht vol gruwelijke keuzes, omgegooide tijdschema's en brute en experimentele Finse traktaties. Een nacht waarin de verwachte gemene deler, electro, in elke zaal weer anders smaakt en Amsterdamse kraak-beats en Finse furie de show stelen.

Het zit Crème Organization (de disco spin-off van Bunker Records) met hun Westcoast Sound Of Holland festival niet mee. Eerst stak de gemeente een stokje voor het geplande event in de MS Stubnitz en in het nieuwe onderkomen, de Melkweg Rabozaal, beleeft de avond een valse start. De ADE vuurdoop voor de nieuwe zaal is een onwennige; de dj's beginnen keurig om 22.00 uur, maar het publiek staat dan nog een half uur te wachten, onder meer omdat de apparatuur van Just Jack's optreden in de MAX via de Rabo-entree afgevoerd wordt. Eenmaal binnen blijkt Alden Tyrell door ziekte geveld en krijgen we een drankje als goedmakertje.

In de foyer poogt Endfest (rare naam voor een opener) het weinige publiek op te warmen, terwijl het er voor Baz Reznik in de grote Rabo-zaal nog armetieriger uitziet. Soit, 22.00 uur is ook geen tijd voor een electro-feest. In de foyer is het soft en warm wat de klok slaat, maar Baz Reznik en invaller Mr. Pauli verzachten de pijn lichtjes met hardere electro-techno. De pijn blijft, door het uitvallen van Tyrell schuiven alle artiesten door en zo missen we de geanticipeerde show van Nacho Patrol (Danny - Legowelt - Wolfers goes afrofunk). We verlaten het nieuwe muziekgebouw met het gevoel dat het electro-festijn er in een Oost-Duitse partyboot en vooral op een later tijdstip vast heel anders uit had gezien.

Kijk in OT301 daar gebeurt het! Daar knettert de electro en danst het publiek er op los. De Basserk label night is hier op zijn plaats, want leden van het Amsterdamse electro-breaks label waren betrokken bij de kraak van het pand aan de Overtoom. Inmiddels is het gebouw aangekocht, door de gemeente tot culturele broedplaats bestempeld en recent grondig verbouwd. Resultaat is een mooi podium - waar de kraaksfeer nog prettig rondwaart - en een pand, dat als multimediale culturele vrijplaats een verrijking voor Amsterdam is. Jazeker, zo kan het ook. Het electro-feest wordt vlot getrokken door Basserk-dj Peter. Hier wordt niet aan voorzichtig opbouwen gedaan, meteen knallen is het recept en de heilzame uitwerking is aan de OT301 welbesteed.

Het Argentijnse duo Ricky y Rulo legt vette electro neer met een poppy feel. De gitarist lijkt wat overbodig, maar wacht die staat Guitar Hero te spelen en stuurt daarmee de visuals aan. Vj Hero zeg maar. Bronstibock heeft net als Basserk Records zijn wortels in het Amsterdamse electropunk- en beats-trio 3-1. Peter Rutten en Sanne Groeneveld schakelen gelukkig snel door zonder de hoogblonde zanger. Resteert: de moddervet stampende electro, met geregeld een old school house-deun, en zo zwaar opzwepend dat 'bronstig' een understatement zou zijn.

Niet alles is anders dan in de Melkweg, want ook in OT301 zijn alle acts een uur opgeschoven, zodat we het einde van Bronstibock en erger: de hele cd-presentatie van de Twentse electro-rock 'n roller Capacocha moeten missen. Niks aan te doen, ditmaal willen we Huoratron absoluut meepikken en de Flex Bar is niet bepaald om de hoek. De club op het Westergasterrein loopt he-le-maal vol voor de Fin.

Binnen merken we meteen waarom zijn reputatie sterk groeiende is. Huoratron staat ongehoord in te beuken op het publiek. De Finse eenmansmachine draaft met een veelvoud aan pk's door een set, waarin de volgende track er telkens nog harder in hakt. Huoratron is gesticulerend sterk onderlegd, anders gezegd: hij gaat enorm uit zijn dak en geeft met een verbeten tronie en heftige armgebaren het publiek het laatste zetje richting totale dansvloergekte. De genadeloze Huoratron laat de teugels nooit vieren. Of het moet zijn tijdens een snerpend industrial techno-intro, gevolgd door een aanzwellend opbouw-momentje, dat al snel uitmondt in een knallend geheel van zwaar zuigende bassen, technoïde stoten in het middenrif en van top tot teen beukende beats.

Finland dus, en laat dat nu ook net het thuisland zijn van Aavikko. Het trio maakt live met drums, synths en keytar stuwende jazztronica of eigenlijk: spyjazztronica. Er zit veel muziek in deze Finnen, die enerzijds retro uit de hoek komen, maar ook vernieuwend musiceren. Zo hoor je een soort mash-up van tunes van seventies tv-series, om dan gegrepen te worden door een haast maniakaal drumritme met vervreemdende, hypernerveuze synth-lijnen erover. Een rariteitenkabinet, dat zo met Knalpot op tour kan.

De speciale booty-set van De Jeugd Van Tegenwoordig heeft vervolgens akelig weinig om het lijf, noch om de booty. DJVT is doorgaans wel goed voor een feestje, maar denk de sublieme backing van Bas Bron weg en er blijft weinig over: twee entertainers (rappers mogen we het niet noemen) en een weer stil en niet overdreven nuchter ogende Fabergé. De zaal loopt half leeg, iemand gooit een (plastic) bierglas naar de groep en de uitgelaten sfeer zakt samen met de avond in.

De teleurstelling is begrijpelijk. Na de straffe set van Huoratron is dit een slag in het gezicht. En wat moet je ook met teksten als "Zijn er hoeren in het huis?" en - nadat een vriend zich op het podium uitnodigt - "Dit is Lucas en hij gaat je neuken"? Gelukkig heeft Vieze Fur genoeg zelfspot om af te sluiten met: "terug naar de echte muziek". Daarvoor rekenen we dan op Schlachthofbronx, vannacht als duo opererend.

Het olijk ogende tweetal uit München bouwt de set en de sfeer vanachter de cd-tafels weer fijntjes op. Een slachthuis wordt het niet, de Flex-vloer wordt rap gevuld met tropische vocal tracks, dancehall, ragga, grime, opperbeste breaks en live aangevuld met feesttoeters. Een mooi slot van de nacht en deze ADE-editie, want de klok mag dan een uur teruggedraaid worden, de energie is toch echt verdwenen. Opgeslurpt door de kraak-beats en breaks in de Amsterdamse broedplaats OT301 en een meedogenloze Fin. Blijft de vraag waarom we dan toch in de trein zitten met de hardnekkig in de kop rondzingende line "Deze neger komt zo hard, hard"...