Je hoefde geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat Editors met hun tweede album An End Has A Start grote zalen zou gaan vullen. De toch al vrij statige sound van het debuut werd uitgebouwd tot een rijk galmende geluidskathedraal. De band uit Birmingham pakte serieuze onderwerpen op en maakte zich het grote gebaar eigen. Is album nummer drie de klap op de vuurpijl? Het album dat Tom Smith en de zijnen naar de allergrootste zalen schopt? Misschien, maar het lijkt erop dat Editors liever even een stapje opzij zet. In This Light And On This Evening is een gewaagde plaat, want er is nauwelijks een gitaar op te horen.

Het is even wennen. Sterker nog: de eerste paar luisterbeurten zijn absurd en vervreemdend. Het karakteristieke wijdse gitaargeluid van Chris Urbanowicz is vervangen door klinische synthesizers. Futuristisch, noemt Editors het zelf liever, retro, zullen de meeste mensen zeggen. Mechanisch als een stad zonder warmte. Het dreigende titelnummer lijkt vooral bedoeld als ouverture. Over een serene synthesizer herhaalt Tom Smith een aantal keren hoe hij zijn stad Londen ziet als een vervaarlijk maar tegelijk intrigerend levend wezen. Pas na drie minuten vallen bas en drums hem bij en barst het album open. Single Papillon klinkt muzikaal als klassieke synthpopbands als The Human League, Soft Cell en Simple Minds. Smith’s stem klinkt met het nieuwe decor eerder fel dan emotioneel, zoals voorheen. The Big Exit heeft dezelfde donkere onderlaag als het laatste Portishead-album.

Het levert dit album een totaal andere gevoelstemperatuur op. Waar de zwaarmoedigheid van Editors voorheen op een vreemde manier aanvoelde als een warme deken, steekt nu een kille wind op. Toch is In This Light And On This Evening opnieuw een melancholisch album, dat eerder over het leven dan over de dood gaat. Neem bijvoorbeeld die single, Papillon, een verwijzing naar de beroemde ontsnappingsfilm met Steve McQueen. Smith zingt de vrouwelijke hoofdpersoon toe om niet te kiezen voor de ultieme ontsnapping, maar nog één keer de strijd aan te gaan: “Darling, just don't put down your guns yet.” En passent roept hij Onze Lieve Heer aan om een helpende hand toe te steken, zij het zonder de verwachting dat dat ook daadwerkelijk zal gebeuren.

Die teksten zijn nog altijd niet de sterkste kant. Smith heeft een voorliefde voor Hollywood-achtige beelden, die soms eendimensionaler zijn dan ze suggereren. Die voorzichtige verwijzing naar de Terminator-soundtrack in Bricks And Mortar is bovendien grappiger dan de band waarschijnlijk zelf wil. Maar wie zich daar niet te veel aan stoort, hoort een doordachte plaat met twee ijzersterke popsongs: het liefdevolle You Don’t Know Love en het venijnige Eat Raw Meat = Blood Drool. Altijd al manifesteerde Editors zich als een band die eerder vragen stelde dan antwoorden gaf. Met dit derde album begint de band ook vragen op te roepen. Dat is dapper en nodig. Liever jezelf aan het wankelen brengen, dan voorspelbaar vooruit te gaan. 

In This Light And On This Evening van Editors verschijnt op Kitchenware/PIAS en is tijdelijk te beluisteren op de luisterpaal. Bekijk nu de exclusieve akoestische sessie die Editors deed bij 3VOOR12. Naast drie oude nummers, speelden zanger Tom Smith en gitarist Chris Urbanowicz ook de nieuwe nummers Papillon, Eat Raw Meat = Blood Drool en You Don’t Know Love.