Leuk idee: een kameleon op je albumhoes, maar nog niet zo eenvoudig voor elkaar. Frontman David Pino begint breed te grijnzen. "Daarvoor hebben we kameleons laten komen. Die eerste begon te blazen en zag er slecht uit met allemaal vellen en schuim uit z'n mond. Tjirk werd er bang van. Toen kwam de voorzitter van de kameleonvereniging met een andere. Diens kleur was zo sprekend, dat we het meteen ook als thema voor de plaat hebben genomen."

Pino is wel heel tevreden over de vormgeving, die hij zelf met gitarist Tjirk Deurloo verzorgde. "Maar het was wel een lijdensweg, duurde drie keer langer dan normaal." Album The Long-lost Art Of Becoming Invisble kostte toch al wat meer tijd, maar vanavond presenteert El Pino & the Volunteers dan de tweede cd in Rotown. Met nieuwe nummers, een nieuwe set en een nieuwe drummer. Spannende tijden dus voor David Pino, die 3VOOR12 er alles over vertelde in een Amsterdams café. El Pino verruilde bewust de americana voor een nieuw geluid. "Ik kan me voorstellen dat mensen op een tweede Molten City zaten te wachten, maar wij niet."

El Pino speelt op de cd met het pakkende Wake Up meteen een sterke troef uit. Het openingsnummer staat volgens David symbool voor de nieuwe plaat. "Daarom staat het ook daar en keert het thema weer terug aan het einde. Het is door Tjirk, Ap en mij geschreven en weerspiegelt de hele plaat. Wake Up heeft het hele proces van twee jaar meegemaakt, het heeft tien verschillende refreinen gehad en is zes keer weggegooid. Het was echt ploeteren, maar het moest er gewoon op. Vlak voor we de studio in gingen, is het pas gelukt om hem af te maken."

In de drie jaar sinds de release van debuutalbum Molten City is heel veel gebeurd en het had niet veel gescheeld of El Pino had helemaal geen Volunteers meer over gehad. Na het vertrek van banjo- en mandolinespeler Harm Goslink Kuiper in 2007, verliet ook gitarist Tjirk begin 2008 de band. "Het ging toen allemaal heel hard", vertelt Pino. "Dat ging een beetje ten koste van de band. Tjirk zat in de knoop met zichzelf. Ab en ik hebben toen besloten drie maanden uiteen te gaan om te schrijven en dat pakte heel goed uit. Toen Tjirk de liedjes hoorde was hij weer heel enthousiast."

Tegenover het vertrek van Goslink stond het toetreden van toetsenist Job Roggeveen, wat Davids spel weer beïnvloedde. "Mijn rol als gitarist werd kleiner. Ik hoefde niet meer mezelf te begeleiden en dat gaf lucht voor andere melodielijnen." En in oktober, de maand dat de tweede plaat verwacht werd, volgde het nieuws dat drummer Wouter de Waart vervangen was door Jeroen Kleijn. Het is volgens David dan ook niet makkelijk met allemaal vrienden in een band. "Dat gaat soms ten koste van vriendschap, zoals nu met Wouter. Maar het stond het speelplezier in de weg en was een offer dat we moesten maken."

De ooit Rotterdamse groep is nu een randstedelijke band, met twee leden in de Maasstad, twee in Utrecht en eentje in Amsterdam. De verhuizing naar Amsterdam was heel belangrijk voor Pino. "Na tien jaar in Rotterdam kende ik elk straatje, kwam niet meer tot inspiratie. Ik zit nu in het tuinhuisje van mijn tante aan de Prinsengracht. Heerlijk rustig ten opzichte van Rotterdam-West, waar elke week wel een steek- of schietpartij is. Het is een wereld van verschil, ik kom geen vrienden tegen op straat en kan makkelijker schrijven. Een mooie manier om terug naar de muziek te gaan."

Een jaar in Canada inspireerde David tot het schrijven van het debuutalbum en toen hij in december terug was, deed hij het idee voor het nummer White On White op. "Het gaat over vanaf nul beginnen. Ik speelde op Vancouver Island op een akoestisch gitaartje en dat raspte zo lekker." David kocht de gitaar en nam ook het melodietje mee als basis voor het nummer. Canada blijft nadrukkelijk zijn land. "Op het strand tussen de beren en walvissen mijn ding doen. Op zalm vissen is echt mijn grote passie, én liedjes schrijven. Nee, niet tegelijk. Overdag vissen en 's avonds bij een vuurtje schrijven." Dromend: "Misschien dat we daar ooit wel een hele poos kunnen zitten, wordt het ons nieuwe headquarter vlakbij Seattle."

Plannen heeft de band genoeg, al was het maar omdat Pino en bassist Ap liefst 35 nummers schreven. "Daarvan zijn er 16 opgenomen en er ligt genoeg materiaal voor nog drie andere platen op de plank." Schertsend: "We zouden zo nog een americana-plaat, een stevige rockplaat en een elektronica-album kunnen maken." Maar eerst gaan ze de podia op. "Lekker om na het creatieve proces de kop leeg te maken op het podium", verzucht hij. "We staan te popelen om weer te spelen. Dat ga je toch heel erg missen. Je eigen muziek spelen en dat daar mensen op afkomen, is het tofste dat er is."

The Long-lost Art Of Becoming Invisble is nu te beluisteren op de Luisterpaal. De cd wordt donderdag 12 november in Rotown en donderdag 10 december in Paradiso gepresenteerd. De echte clubtour begint in januari, omdat Jeroen Kleijn in december op de drumkruk zit tijdens de afscheidstour van Johan.