Schier eindeloze gitaargolven spoelen over je heen, met moeite richt je je op, om dan genadeloos neergesabeld te worden door een tsunami van noise en distortion. Jazeker, het is A Place To Bury Strangers. De New Yorkse meesters van de shoegaze en noise zorgen met het album Exploding Head dat je hoofd op zijn minst hevig tolt. In de twee jaar na de titelloze debuut-cd bouwde het trio een oorverdovende live-reputatie op en de Europese release van de opvolger komt niks te vroeg.
Zo gejaagd als hun tweede cd begint, zo kun je A Place To Bury Strangers zeker ook live verwachten. Op London Calling speelde het trio de bezoekers weer het bloed uit de oren en voor Le Guess Who? verwachten we niet minder sonisch geweld. Op plaat gaat APTBS ook hard, maar is er meer ruimte voor nuance. Ook laten Oliver Ackermann en zijn kompanen de sonische wurggreep om je keel even verslappen. Die dynamiek is essentieel, zonder de tempowisselingen zou de muur van psychedelische noise en spacerock te ondoordringbaar worden.
Noise, vooral veel noise en martelende geluidseffecten. Denk aan dingen die ernstig kapot gaan, alsof je in een porceleinkast op wieltjes op een bermbom rijdt. De experimenteerdrift van Ackermann, die op het podium wel moet shoegazen om uit die enorme batterij pedalen de juiste te pikken, uit zich ook in Death By Audio. Als oprichter van dit bedrijf ontwerpt en bouwt hij handgemaakte gitaareffectpedalen, die al gretig aftrek vonden bij U2, Nine Inch Nails en Wilco.
Hoofdverantwoordelijke voor de psychedelische feel is Ackermann, die met zijn dromerige stemgeluid doet denken aan Stone Roses-zanger Ian Brown in zijn beste jaren. In Keep Slipping Away lijkt ook The Cure in een Madchester-fase beland. Geregeld denken we aan de vroege Primal Scream en dan weer - zeker in In Your Heart - dringen de Depeche Mode en Human League associaties zich op. De eighties zijn sowieso nooit ver weg bij de band, die Jesus And Mary Chain als voorname invloed noemt. Zo wordt titelnummer Exploding Head gedragen door een typisch Cure-loopje.
Exploding Head is een bijzonder spannende cd, waarop APTBS verder gaat waar het op het debuutalbum begon. Het schetsmatige is geëvolueerd tot meer gedegen songmateriaal en de hausse aan eighties-citaten maakt de groep wat toegankelijker. Toch monden veel songs nog in ongenadig harde noise uit. Alsof Happy Mondays-zanger Shaun Ryder na een ontnuchteringskuur in de oefenruimte van een getergde Sonic Youth is gesmeten. Met Exploding Head bewijst de hardste live-sensatie van dit jaar ook op plaat ertoe te doen.
Het hele album is nu te beluisteren op de Luisterpaal.