België kent niet bepaald een rijke traditie in folky singer-songwriters. Uitzonderingen daargelaten, maar bij grote namen als dEUS, Das Pop, Madensuyu, Triggerfinger en Millionaire, domineren de elektrische gitaren het zuidelijke muzieklandschap. Gaëtan Vandewoude behoorde ook tot het zwaardere geschut. Hij maakte deel uit van Soon en Ellroy, twee Belgische indiebands net zo onbekend als hijzelf. Pas nu valt hij op, onder zijn artiestennaam Isbells. Gek genoeg op het moment dat hij kiest voor een minder directe aanpak. Met Isbells lijkt hij eerder weg te willen kruipen in een donkere hoek. Pas wanneer je met een lampje op hem schijnt, wordt de schittering ervan zichtbaar. Vandewoude als nieuwbakken singer-songwriter maakt van zijn gelijknamige debuut het Album van de Week.

De laatste vergeelde bladeren hangen met hun kop slap aan de bomen, zich overgevend aan de onvermijdelijke val naar beneden. De dikke regendruppels geven ze dat allerlaatste duwtje, waarna de gemeentewerker, of reclassant, ze met een te grote blower achterna jaagt. Met de herfst als decor valt sommige muziek sneller op zijn plek. En zo kan het dat de volkomen onbekende Vandewoude vanuit een grijze, grauwe lucht rauw op je dak valt.

Isbells noemt zichzelf dan misschien een band, Vandewoude vormt het hart. De meeste nummers heeft hij in de nacht opgenomen. In een oude paardenstal, zo is op zijn MySpace te lezen. Niet dat je dat er zo duidelijk vanaf hoort, maar bij Isbells draait het wel om de sfeer die om de muziek heen hangt. Een sobere, ingetogen sfeer die hij net als andere singer-songwriters als Jose Gonzalez, Iron And Wine en Bon Iver meteen bij het eerste nummer sterk weet neer te zetten.

Weinig hoopvol is opener As Long As It Takes. Vandewoude draagt met zijn fragiele stem het nummer, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar.

what have we done
to the earth we belong
where do we go from here
[..]
what do I tell my child
it’s future's gone for life
what have we done

Hoe klein de bijdrage van de band ook is, de minimale toevoeging zorgt wel voor diepte. Op de achtergrond hoor je in de verte een steelgitaar en blazers. Een vrouwelijk bandlid ondersteunt met haar zachte stem de zang van Vandewoude. En zo gaat Isbells ook bij de andere nummers te werk; in zijn muziek en teksten schetst Vandewoude een triest, melancholisch beeld, waar beetje bij beetje ook meer hoop doorheen klinkt. Zoals in Without A Doubt, waarin hij zingt:
“I can't change the world with melodies, but I'll try”.

Vandewoude weet zelf dus ook waar zijn sterkste punt ligt: bij de melodieën. Zoals Bon Iver die halverwege Skinny Love stil valt om terug te komen met het krachtige refrein, zo doet Isbells dat ook in bijvoorbeeld Reunite.

Landgenoten schijnen Isbells al met loftrompetten de poppodia en kroegen van België binnen te halen. Als het aan ons ligt, zal dat in Nederland ook snel gebeuren.

Isbells komt uit op het- zoals de Belgen zouden zeggen- sympathieke label Zeal en wordt gedistribueerd door Konkurrent. Isbells staat nu op de Luisterpaal!