Phrazes For The Young is de eerste echte kennismaking met The Strokes voorman Julian Casablancas als soloartiest. Maar wie de ontwikkeling van zijn band heeft gevolgd en de derde plaat niet na één luisterbeurt weg heeft gelegd, kijkt niet raar op van het concept en de invloeden op Phrazes For The Young.

Retrofuturisme, lijkt het concept waar Casablancas zich de afgelopen jaren steeds weer door laat inspireren. Met het Strokesdebuut Is This It schreef Casablancas al eigenhandig een alternatieve muziekgeschiedenis. Dit is hoe garage- en postrock had geklonken, waren deze slicke yuppen in de jaren zestig geboren. Op het tweede Strokes album Room On Fire waren al de eerste eighties-elementen te horen. Bijvoorbeeld in de nummers Reptilia en 12:51. Op het derde en voorlopig laatste bandalbum First Impressions of Earth gingen alle registers open. Dit was een totaalidee van retrofuturisme, helaas zonder muzikale samenhang en nu ook eens niet bestaande uit enkel hitliedjes.

Ook voor zijn solodebuut heeft Casablancas zijn veloursjasje en Louis Quatorze laarzen weer aangetrokken. Nu is het geen half geslaagde compromisplaat geworden, maar een sterk conceptalbum dat bij elke luisterbeurt weer wat beter wordt. Het genie dat in 2001 de gitaarwereld wakker schudde, is terug en heeft zijn bandleden daar niet voor nodig. In de bedankjes staan The Strokes keurig vermeld, maar interessanter zijn de namen van zijn producer Jason Lader en art direction en conceptbuddy Warren Fu. Om met de laatste te beginnen: hij bedacht en regisseerde de alternatieve clip van het Strokes nummer You Only Live Once, maar is bekend door zijn art-direction en conceptrealisatie voor films als Terminator, Star Trek en AI (Artificial Intelligence). Samen met Casablancas is hij onder meer verantwoordelijk voor het typische albumart; retrofuturisme in full effect. Als op de filmposter van Back to the Future zit Casablancas tussen typische jaren ‘80 instrumenten en apparatuur.

Julian is ouder geworden. Wijzer, althans zo wil hij doen geloven. In de binnenflap staan enkele Phrazes For The Young: Anger is weakness, patience is strength. Drunkenness is cowardice, sobriety is loneliness en meer van dergelijke oneliners. Casablancas lijkt niet iemand die meewarig moppert met een ‘vroeger was alles beter gedachte’. Hij haalt gewoon het goede van vroeger naar boven en gooit er over heen wat hij en ‘de muziek’ in al die jaren geleerd hebben. Muzikaal is dit concept dan ook het sterkst. Hier is producer en programmeur Jason Lader voor verantwoordelijk. Alsof Phrazes For The Young enkel op vinyl uitkomt heeft het een klassieke A en B kant. De vier nummers op kant A zijn de hits van de plaat. Als de beste Strokes liedjes, maar met gierende hairmetalgitaren, ouderwetse synthesizers en oneindig veel productionele hoogstandjes. Neem bijvoorbeeld de onnavolgbare beatprogrammering op de single 11th Dimension.

Op de B kant laat Casablancas horen hoe retroliedjes in zijn futuristische schijnwerkelijkheid zouden hebben geklonken. Ludlow St. is een folkbalade zoals David Bowie het 25 jaar geleden aan had kunnen pakken, maar met productiekennis van de 21e eeuw. Lektrack River of Breaklights is Casablancas’ interpretatie van een progpop liedje. Glass is het mierzoete disco-überpopliedje dat Mika en Alphabeat nooit gemaakt hebben. Tot slot de countryrocker Tourist die als titelsong van een Sergio Leone-film niet zou misstaan (Leone, ook al zo’n visionaire geschiedvervalser). Je zou bijna zeggen dat het plaatje van Phrazes For The Young helemaal klopt. Hoe zal Julian Casablancas de geschiedenisboeken in gaan, als de nostalgische hedonist of de geniale visionair? Helaas moeten wij normale stervelingen gewoon de toekomst afwachten om het te weten. Wordt vervolgd.


Beluister Phrazes For The Young nu op de Luisterpaal.