Een doorzichtige, blanke huid waar blauwe adertjes doorheen schijnen. Rossig, warrig haar. Een bril type jaren tachtig, te groot voor het hoofd waarop het rust en waarachter kleine glazige ogen schuilen. The Whitest Boy Alive draait om zo’n jongen, een nerd eigenlijk, de Noor Erlend Øye. Al doen de andere bandleden niet voor hem onder. De een draagt dan wel een snor, de ander heeft iets meer tint. Maar over het algemeen zijn het jongens die op latere leeftijd met een kromme rug lopen, doordat ze te lang gebukt gingen onder onopvallendheid.

Om die reden zou The Whitest Boy Alive twintig jaar geleden Milli Vanilli naar voren hebben geschoven, nu krijgen ze op eigen kracht Paradiso vol. Niet omdat er zoveel te zien valt, bij The Whitest Boy Alive geldt wat je ziet is wat je krijgt. De band doet je geloven dat er helemaal niets moet, ze geven je een onbezorgd gevoel. In 2003 is de band ontstaan als een zijproject van Kings of Convenience, in 2006 kwam het debuut Dreams en nu is daar Rules. Van een zijproject is geen sprake meer, The Whitest Boy Alive is een volwaardige band.

Rules gaat verder waar Dreams stopte en put zijn kracht uit eenvoud. Gitaar, bass, drums en synthesizer, meer is er niet nodig om net als bij echt goede minimal techno toch een warm geluid te produceren. Een geluid dat het beste als minimale, funky disco valt te omschrijven. De eerste paar keer ervaar je Rules als een roes. Als je even niet oplet, hoor je de laatste noten van afsluiter Island. Het ritme is vrij constant, daaromheen zijn de melodieën gebouwd.

Maar daarna breekt Rules in stukken, waarna je net als een moeder van een eeneiige tweeling niet kunt voorstellen dat je bij de geboorte moeite had om ze uit elkaar te houden. De schoonheid van de afzonderlijke liedjes worden zichtbaar. Met Keep A Secret opent Rules in een droompoplandschap,  Intentions en Rollercoaster bevinden zich richting easy listening, terwijl 1516 en Gravity zich op funky gebied bevinden. Aanstekelijk werkt de plukkerige basslijn van Promise Less or Do More en Courage en High On The Heels blijken de dansvloerkrakers te zijn, terwijl je nog altijd met beide benen op de grond kunt blijven staan. Een beetje heupwiegen, meer hoeft niet.

Want alles blijft binnen het concept, net als de stem van Øye; geen uithalen en er zit zowel iets treurigs als iets hoopvols in, evenals in zijn teksten. Zo zingt hij in Rollercoaster Ride: “It's better that we live in our own worlds, than on a bridge between the two that could never hold our weight."

Af en toe maakt The Whitest Boy Alive zelfs een uitstapje naar jazz, toch blijft Rules een dancealbum in zijn pure vorm, juist omdat de band zichzelf nergens overschreeuwt. Het is een plaat die juist in deze tijd dat iedereen zich druk maakt om minder geld, meer dan welkom is. De verkoop van frikadellen en kroketten is sinds de crisis exceptioneel gestegen. Omdat het lekker is, en goedkoop. De aandacht voor The Whitest Boy Alive zal ook nu groeien, gewoon omdat het goed is. Niets meer, niets minder. Meer heb je toch ook niet nodig?
 
Rules verschijnt op Bubbles/Rough Trade en staat nu op de Luisterpaal.