Wat had Laurent Garnier de pest in op Lowlands, twee jaar geleden. Hij was speciaal met zijn Public Outburst band gekomen en was van plan een bijzonder, experimenteel optreden te geven. Alles liet hem in de steek: eerst de techniek, en vervolgens ook nog eens het publiek. Dat zat namelijk niet te wachten op moeilijke jazz elektronica, maar wilde de hits Crispy Bacon en The Man With The Red Face horen. Na afloop was de Franse producer zo chagrijnig dat het leek of hij nooit meer op zou treden. Het tegendeel is waar: met zijn nieuwe album Tales Of A Kleptomaniac maakt hij een terugkeer naar de dansvloer. "Ik was teleurgesteld", zegt Garnier nu. "Maar kom op, daar ga ik toch niet van stoppen?"

"Ik wil altijd vooruit", zegt Garnier. "Als ik live speel, ben ik totaal anders dan als dj. Ik hou niet van live acts die bestaan uit een jongen achter een laptop die erbij staat alsof hij zijn mail aan het checken is. Ik wil een performance zien. Soms is het moeilijk te verkroppen als mensen dat niet begrijpen, dat geef ik toe. Maar ik troost me met de gedachte dat het zo vroeger ook ging met The Clash. Zij begonnen als punkband en werden uitgekotst toen ze London Calling maakten. Ik wil spannende nieuwe dingen doen. Dat wil ik altijd, van de nieuwe dingen word ik opgewonden."

Laurent Garnier is een temperamentvolle man, die gepassioneerd vertelt over zijn grote liefde: muziek. De Fransman raakte eind jaren tachtig bevangen door het housevirus, leefde een paar jaar als dj in Manchester en bracht vervolgens de elektronica naar Frankrijk. Met albums als 30 en Unreasonable Behaviour toonde hij zich als geen ander een albumartiest. Tales Of A Kleptomaniac is zijn meest zwarte album tot nu toe. Garnier draait niet om zijn inspiratiebronnen heen en durft zichzelf zelfs zonder problemen een muzikale kleptomaan te noemen. Er zitten flarden jazz in het album, blues, Afrikaanse percussie. "En techno natuurlijk, want dat is oorspronkelijk ook zwarte muziek. Je hoort de blues, de worsteling in de producties van de oude Detroit jongens."

"Het is goed om te weten waarom ik als een blok viel voor de house destijds: het had alles in zich wat ik mooi vond. Het was het geconcentreerde sap van al het fruit dat ik graag at. Het had soul, blues, disco, het had de synthetische elektronische muziek waar ik van hield. Ik ben erin gedoken alsof het een groot zwembad vol heerlijk warm water was. Een album zie ik als een verhaal, het is net alsof je een roman uitbrengt. Het vertelt iets over jou als persoon. In dit geval zie je een dwarsdoorsnede van mijn muzikale historie. Ik weet precies waar elk detail vandaan komt."

Dus ook de hijgerige dames in Pay TV? Een 21ste eeuwse perverse variant op Serge Gainsbourg's Je T' Aime, Moi Non Plus? "Weet je, ik reis al twintig jaar. Soms in mijn eentje, soms met tien mensen, maar altijd is er een moment dat je op jezelf aangewezen bent. Het heeft iets eenzaams en iets verdrietigs, dat reizen. Vroeg of laat stuit je op de erotische kanalen in je hotelkamer. Je kunt de eenzaamheid soms een handje helpen."

"Grappig genoeg heb ik de titel voor die track gevonden met mijn vrouw. De track ontstond naar aanleiding van een project dat ik heb gedaan voor een Franse toneelproductie over Marquis de Sade, muzikaal inderdaad geïnspireerd op de klassieker van Serge Gainsbourg. Ik luisterde met mijn vrouw in de auto naar de muziek en kon maar geen titel verzinnen. Eerst dacht ik: My Lucky Neighbour. Dat vond mijn vrouw geen goed idee. Straks denken ze nog dat je met een microfoon bij de muur hebt gestaan om op te nemen hoe de buurman zijn vrouw aan het schreeuwen brengt, zei ze. Opeens had ik het: Pay TV. Mijn vrouw is niet jaloers. We zijn al 18 jaar samen."

Direct op Pay TV volgt een ander belangrijk onderdeel uit het privéleven van Garnier: een kinderstem. Het is alsof de oude viezerik op heterdaad betrapt wordt. "Dat is absoluut niet bewust zo gedaan", lacht Garnier. "De volgorde van het album is pas later beslist. Mijn zoon en ik hebben een kleine traditie met elkaar. Voor het slapen gaan, moet hij in bad, en vlak daarvoor gaan we altijd een robbertje vechten. De ideale manier om je kind rustig het bed in te krijgen."

Tales Of A Kleptomaniac van Laurent Garnier verschijnt bij PIAS.