Met het grote succes van het album Visiter werden The Dodos serieus genomen en konden ze hun vleugels uitslaan. Ze deden meerdere keren Nederland aan, haalden menig jaarlijstje en werden overal positief besproken. De plaat viel op door impulsieve branie, enthousiasme en ongeremdheid. Dit zijn geen emoties en omstandigheden die je zomaar opnieuw op kunt roepen bij de opname van een volgende plaat. Het duo heeft voor hun derde album (tweede als The Dodos) een derde bandlid gerekruteerd. Niet om die onbevangenheid van Visiter opnieuw te vangen, maar om een volwassen en groter Dodos-geluid neer te zetten.

Het drietal uit San Francisco toog naar de studio met de vermaarde producer Phil Ek en kwam er weer uit met een album dat in toon en boodschap een volgende stap zet. Van de campus-art-punk naar gedragen, loggere indiefolk. Zo is er een grote rol voor de vibrafoon, voor strijkpartijen, nieuwe percussie en zitten er zelfs blazerspartijen in het nummer The Strums. Het oorspronkelijke duo lijkt de wilde haren te hebben verloren, maar niet hun streken. Zo voeren de dwingende drums en knappe gitaarpartijen nog steeds de hoofdtoon. Door de productie en structuur van de nummers zijn deze alleen meer gelaagd en in dienst van het nummer. De nummers worden er dreigender van. Het voelt broeierig en klam zonder wollig te worden. Zo is het nummer This is a Business bijvoorbeeld nog steeds een knaller, maar is deze zo opgenomen dat het even tijd nodig heeft om te landen.

The Dodos focussen zich op Time To Die meer op harmonieën en opbouw; niet direct alles prijs geven, maar nummers de tijd geven zich te ontvouwen. Het beste voorbeeld is albumopener Small Deaths waarin de typische drumpartijen pas na een minuut er in knallen. De vocalen van zanger en gitarist Meric Long worden steeds vaker gedubd en kennen een harmonie die gaandeweg wordt opgepikt door de nieuwe vibrafoonspeler Keaton Snyder. De laatste minuut knalt de drum van Logan Kroeber en ontploft het nummer zoals het Vlaamse dEUS dat in de jaren '90 deed; psychedelisch, bijna orchestraal. Geen wonder daar producer Ek hiervoor The Shins en Fleet Foxes produceerde. Dit wordt nog sterker duidelijk in het nummer Two Medicines dat als een rockversie van Fleet Foxes opent. Hier wordt de rol van de vibrafoon goed duidelijk: meer melodie, trippy psychedelische partijen en een constante wisselwerking met het repetitieve getokkel van Long.

De plaat is zeker minder rauw dan de voorganger. Je zou het zelfs gepolijst kunnen noemen, maar daarmee is Time To Die ook meer gefocust en coherent. Dit geldt zeker ook voor de teksten op het album. Elk nummer biedt weer aanknopingspunten en werpt ook weer nieuwe vragen op. Het sleutelnummer van de plaat is het dreigende The Strums. Even denk je naar de nieuwe Arcade Fire te luisteren. Tot de a-tonale overgang naar het refrein: "They say that they want you, when they don't." Dan komen in de verte de blazers, als de cavalerie voor teleurgestelde jeugd. "So children kill your teachers, kill you parents, then kill your preachers. 'Cause you know that they only will doubt you, when they start to lose their functions. It's okay that they're gone, torturing you is all they want." Je hoort Meric Long er bijna venijnig bij lachen. "You just know what they forgot, 'cause they didn't get to find out what you sought."

Time To Die is geen cd die je direct omver blaast, maar omklemt vinger voor vinger je keel. Wanneer je het de tijd geeft sleuren de jongens je bij hun nummers naar binnen. Muzikaal en tekstueel zijn The Dodos weer een flinke stap verder. Het wordt duidelijk dat hier een oerband is opgestaan; een stel jongens die over tien jaar nog relevante en spannende muziek maken. Kortom, een band om te koesteren en zeker ook live van te genieten.

Beluister The Dodos - Time To Die op de Luisterpaal.