Tussen twee interviews door belt White Lies-gitarist Charles Cave (geen familie) even naar het thuisfront. Hij is in Amsterdam. Alles gaat goed, uitstekend zelfs, behalve dan dat zijn koffer kwijt geraakt is op het vliegveld. Er zat niet veel in, alleen een gloednieuwe videocamera en een stapel zwarte T-shirts. Natuurlijk, zwarte kleren, want hoewel hun naam anders doet vermoeden, draagt White Lies in principe niets anders dan dat. Toen zanger Harry tijdens een eerder interview op London Calling een grijs shirt droeg, kleedde hij zich nog speciaal om voor de foto. “Het leven is geen feestje”, zei gitarist Charles toen. “Het is okay om verdrietig te zijn.”
Hoewel White Lies de verwachtingen op dat festival niet echt waarmaakte, geldt het trio uit Londen wel degelijk als een van de favorieten voor 2009. In januari verschijnt het debuutalbum To Lose My Life. Dat kun je moeilijk langverwacht noemen: de band vormde pas eind 2007, speelde zijn eerste show op 27 februari 2008 en tekende een maand later op het Fiction label, subdivisie van Universal. Als dat zo doorgaat zijn de drie schoolvrienden van 20 en 21 jaar binnen een jaar een stadionband. White Lies speelde afgelopen jaar al op Lowlands, en doet in januari Eurosonic aan.
Nog zo’n regel: niet lachen op foto’s. Dat past beter bij hun muziek, vinden ze zelf. Veel nummers op To Lose My Life gaan – hoe kan het ook anders met zo’n titel – over angsten en dromen, dood en liefde. Ze hebben pretentievolle titels Death, A Place To Hide en Nothing To Give. Ze worden gebracht met een gedragen, donkere sfeer, die doet denken aan bands als Interpol, Secret Machines en Editors. De hoes van To Lose My Life toont een onheilspellende fabriek, uiteraard ook in zwart-wit. “We nemen onszelf en onze muziek heel serieus”, zegt Cave. “Er is niets grappigs aan onze band, dus daar horen geen joviale foto’s bij.”
Waar komt dat strakke vandaan? Harry en Jack ontmoetten elkaar al op de basisschool, Charles voegde zich op de middelbare school bij het gezelschap. Als jonge kereltjes vormden ze samen de band Fear Of Flying, die gedoemd leek tot de vergetelheid. Eind 2007 werd het roer radicaal omgegooid en ging White Lies – met nieuwe naam – voor de radicale keuzes. In muziek, kleding, artwork, songonderwerpen. “Het is belangrijk om met je eerste album duidelijk neer te zetten waar je voor staat. Je songs moeten direct herkenbaar zijn.”
Dat is het dus. White Lies weet wat het wil en heeft een akelig perfect beeld in zijn hoofd. Dat debuutalbum is sterk genoeg om de dromen uit te laten komen. Maar juist daarom is het wel aardig om te zien dat Charles een scheurtje in zijn broek heeft. Subtiel aan de binnenkant van zijn linkerbeen. En de zwarte broek van Harry is eigenlijk een beetje grijs, van het vele wassen. Het zijn prettige onderbrekingen in het toch wat geforceerd overkomende imago van de band. Want uiteindelijk zijn Harry, Charles en drummer Jack Lawrence-Brown inderdaad gewoon drie jonge gasten uit Londen, zoals alle anderen. Het zijn geen rock 'n roll sterren, ze hebben alle drie al jaren een vaste relatie en wonen alle drie nog thuis. “Dat klinkt misschien alsof ik een loser ben”, zegt Harry, “maar het is vooral praktisch. Het heeft geen zin om veel geld te betalen voor een huis waar je nooit bent.” Ach, sommige mensen trouwen rechtstreeks vanuit het ouderlijk huis, anderen gaan in een band.
Charles Cave ontpopt zich gaandeweg het gesprek als de denker in het gezelschap. Hij schrijft de teksten en heeft daar duidelijk het meest over nagedacht. “Onze nummers gaan vaak over kleine dingen, details in ons leven. We focussen op de intense momenten die het meeste indruk maken. Met het alledaagse heeft het weinig te maken. We willen graag dat mensen zich in onze liedjes herkennen, maar het moet ook weer niet zo zijn dat mensen denken: ‘oh, dat had ik vorige week nog’. Onze muziek is romantisch en een ontsnapping uit de realiteit.”
Hoe dicht de dood nou echt bij deze jongens in de buurt geweest is? Wel, met al dat reizen realiseren ze zich dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Zoeken ze het gevaar op? Nou, niet echt, al houden ze wel van karten. En in Thailand bezocht Charles een groep semi-wilde tijgers. De gedachte dat zo’n beest je in één seconde zou kunnen vermoorden… “Nee, onze songs komen niet overeen met ons dagelijks leven”, zegt Harry. “Dan zouden we snel in een gekkenhuis belanden.”
Is dat een geruststellende gedachte? Of een leeglopende ballon? White Lies zelf houdt het op het eerste en is ervan overtuigd een gouden recept in handen te hebben. En eerlijk is eerlijk: zelfs het worst case scenario ziet erop dit moment niet slecht uit. Charles Cave durft zelfs al over verre toekomstplannen te spreken. “2009 is geslaagd als we een fanbase opgebouwd hebben en met hun support aan ons tweede album kunnen beginnen. Ik weet nu al dat we geen enkel probleem zullen hebben om met nieuwe ideeën te komen. We hebben een langetermijnplan.”
To Lose My Life van White Lies verschijnt 19 januari op Fiction/Universal. White Lies speelt donderdag 15 januari op Eurosonic in Groningen. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.
Hoewel White Lies de verwachtingen op dat festival niet echt waarmaakte, geldt het trio uit Londen wel degelijk als een van de favorieten voor 2009. In januari verschijnt het debuutalbum To Lose My Life. Dat kun je moeilijk langverwacht noemen: de band vormde pas eind 2007, speelde zijn eerste show op 27 februari 2008 en tekende een maand later op het Fiction label, subdivisie van Universal. Als dat zo doorgaat zijn de drie schoolvrienden van 20 en 21 jaar binnen een jaar een stadionband. White Lies speelde afgelopen jaar al op Lowlands, en doet in januari Eurosonic aan.
Nog zo’n regel: niet lachen op foto’s. Dat past beter bij hun muziek, vinden ze zelf. Veel nummers op To Lose My Life gaan – hoe kan het ook anders met zo’n titel – over angsten en dromen, dood en liefde. Ze hebben pretentievolle titels Death, A Place To Hide en Nothing To Give. Ze worden gebracht met een gedragen, donkere sfeer, die doet denken aan bands als Interpol, Secret Machines en Editors. De hoes van To Lose My Life toont een onheilspellende fabriek, uiteraard ook in zwart-wit. “We nemen onszelf en onze muziek heel serieus”, zegt Cave. “Er is niets grappigs aan onze band, dus daar horen geen joviale foto’s bij.”
Waar komt dat strakke vandaan? Harry en Jack ontmoetten elkaar al op de basisschool, Charles voegde zich op de middelbare school bij het gezelschap. Als jonge kereltjes vormden ze samen de band Fear Of Flying, die gedoemd leek tot de vergetelheid. Eind 2007 werd het roer radicaal omgegooid en ging White Lies – met nieuwe naam – voor de radicale keuzes. In muziek, kleding, artwork, songonderwerpen. “Het is belangrijk om met je eerste album duidelijk neer te zetten waar je voor staat. Je songs moeten direct herkenbaar zijn.”
Dat is het dus. White Lies weet wat het wil en heeft een akelig perfect beeld in zijn hoofd. Dat debuutalbum is sterk genoeg om de dromen uit te laten komen. Maar juist daarom is het wel aardig om te zien dat Charles een scheurtje in zijn broek heeft. Subtiel aan de binnenkant van zijn linkerbeen. En de zwarte broek van Harry is eigenlijk een beetje grijs, van het vele wassen. Het zijn prettige onderbrekingen in het toch wat geforceerd overkomende imago van de band. Want uiteindelijk zijn Harry, Charles en drummer Jack Lawrence-Brown inderdaad gewoon drie jonge gasten uit Londen, zoals alle anderen. Het zijn geen rock 'n roll sterren, ze hebben alle drie al jaren een vaste relatie en wonen alle drie nog thuis. “Dat klinkt misschien alsof ik een loser ben”, zegt Harry, “maar het is vooral praktisch. Het heeft geen zin om veel geld te betalen voor een huis waar je nooit bent.” Ach, sommige mensen trouwen rechtstreeks vanuit het ouderlijk huis, anderen gaan in een band.
Charles Cave ontpopt zich gaandeweg het gesprek als de denker in het gezelschap. Hij schrijft de teksten en heeft daar duidelijk het meest over nagedacht. “Onze nummers gaan vaak over kleine dingen, details in ons leven. We focussen op de intense momenten die het meeste indruk maken. Met het alledaagse heeft het weinig te maken. We willen graag dat mensen zich in onze liedjes herkennen, maar het moet ook weer niet zo zijn dat mensen denken: ‘oh, dat had ik vorige week nog’. Onze muziek is romantisch en een ontsnapping uit de realiteit.”
Hoe dicht de dood nou echt bij deze jongens in de buurt geweest is? Wel, met al dat reizen realiseren ze zich dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Zoeken ze het gevaar op? Nou, niet echt, al houden ze wel van karten. En in Thailand bezocht Charles een groep semi-wilde tijgers. De gedachte dat zo’n beest je in één seconde zou kunnen vermoorden… “Nee, onze songs komen niet overeen met ons dagelijks leven”, zegt Harry. “Dan zouden we snel in een gekkenhuis belanden.”
Is dat een geruststellende gedachte? Of een leeglopende ballon? White Lies zelf houdt het op het eerste en is ervan overtuigd een gouden recept in handen te hebben. En eerlijk is eerlijk: zelfs het worst case scenario ziet erop dit moment niet slecht uit. Charles Cave durft zelfs al over verre toekomstplannen te spreken. “2009 is geslaagd als we een fanbase opgebouwd hebben en met hun support aan ons tweede album kunnen beginnen. Ik weet nu al dat we geen enkel probleem zullen hebben om met nieuwe ideeën te komen. We hebben een langetermijnplan.”
To Lose My Life van White Lies verschijnt 19 januari op Fiction/Universal. White Lies speelt donderdag 15 januari op Eurosonic in Groningen. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.