Dat de stem van Antony Hegarty vaak vergeleken wordt met die van Nina Simone, moet hem als muziek in de oren klinken. Een charismatische soulzangeres met een mannelijke stem, die bekend staat om zijn grote emotionele diepgang, zo zou de 37-jarige Brit uit New York maar wat graag omschreven worden. Drie jaar geleden brak hij wereldwijd door met het album I Am A Bird Now, deze week verschijnt de langverwachte opvolger, The Crying Light.
Onwillekeurig kies je bij Antony & the Johnsons eerder voor het woord ‘werk’, dan voor ‘liedjes’. Sommige muziek komt het best tot zijn recht in een vuil rock ’n roll hol, bij anderen hoort een statig theater. Dat laatste geldt voor The Crying Light, dat een klassiek, haast traditioneel gevoel heeft. Op I Am A Bird Now toonde Hegarty zich al een meester in het aanbrengen van emotioneel reliëf in zijn songs. Op The Crying Light perfectioneert hij dat. Op de momenten dat zijn stem aanzet, zet ook de muzikale begeleiding aan, maar nergens wordt de zanger overstemd.
Hoewel het boekje een flinke lijst muzikanten (voornamelijk strijkers) vermeldt, is The Crying Light een ronduit sober album. Dat is een goede keuze, want Antony’s stem heeft zoveel gewicht dat verdere opsmuk nergens voor nodig is. De piano is – als altijd – het meest prominente instrument, drums en gitaren zijn er nauwelijks. Die strijkers worden spaarzaam ingezet, maar daardoor des te effectiever. Mooi moment wat dat betreft vinden we halverwege Kiss My Name, waar de wervelende violen het nummer optillen als een balletdanseres. Die lichtheid is een essentieel verschil tussen dit en het vorige album. I Am A Bird voelde aan als een intrigerende worsteling, in The Crying Light klinkt veel meer rust.
Die kalmte biedt een mooi tegengewicht aan de geladen teksten, al lijken ook die iets meer rust in zich te dragen. Ze verwijzen soms naar het verleden, of ze zijn iets meer naar buiten gekeerd. Dat maakt het niet minder persoonlijk. Zo is daar het ontroerende Another World, dat eind vorig jaar al een EP aanvoerde. Het is een hunkering naar een perfecte wereld, waarin rust en vrede heersen. Dat klinkt als een cliché, maar de uitvoering is zo persoonlijk dat het daar in de verste verte niet bij in de buurt komt. Het hele album manifesteert Antony zich als een artiest wiens poriën open staan om de wereld te ervaren. Die wereld is geen bedreiging of iets om je van af te zonderen, zoals voorheen, maar een rijke inspiratiebron.
Hoewel Antony zich ook nu weer laat gelden als een eigenzinnige artiest, is The Crying Light geen moeilijke plaat. Met zijn unieke directheid heeft hij de potentie om uit te groeien tot een van de allergrootste alternatieve muzieksterren ter wereld. Maar eigenlijk is hij dat allang.
The Crying Light van Antony and the Johnsons verschijnt op Rough Trade/Konkurrent. Antony and the Johnsons spelen op 3 mei in Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven en 22 juni in Carré op het Holland Festival in Amsterdam. Het album is tijdelijk te horen op de Luisterpaal.
Onwillekeurig kies je bij Antony & the Johnsons eerder voor het woord ‘werk’, dan voor ‘liedjes’. Sommige muziek komt het best tot zijn recht in een vuil rock ’n roll hol, bij anderen hoort een statig theater. Dat laatste geldt voor The Crying Light, dat een klassiek, haast traditioneel gevoel heeft. Op I Am A Bird Now toonde Hegarty zich al een meester in het aanbrengen van emotioneel reliëf in zijn songs. Op The Crying Light perfectioneert hij dat. Op de momenten dat zijn stem aanzet, zet ook de muzikale begeleiding aan, maar nergens wordt de zanger overstemd.
Hoewel het boekje een flinke lijst muzikanten (voornamelijk strijkers) vermeldt, is The Crying Light een ronduit sober album. Dat is een goede keuze, want Antony’s stem heeft zoveel gewicht dat verdere opsmuk nergens voor nodig is. De piano is – als altijd – het meest prominente instrument, drums en gitaren zijn er nauwelijks. Die strijkers worden spaarzaam ingezet, maar daardoor des te effectiever. Mooi moment wat dat betreft vinden we halverwege Kiss My Name, waar de wervelende violen het nummer optillen als een balletdanseres. Die lichtheid is een essentieel verschil tussen dit en het vorige album. I Am A Bird voelde aan als een intrigerende worsteling, in The Crying Light klinkt veel meer rust.
Die kalmte biedt een mooi tegengewicht aan de geladen teksten, al lijken ook die iets meer rust in zich te dragen. Ze verwijzen soms naar het verleden, of ze zijn iets meer naar buiten gekeerd. Dat maakt het niet minder persoonlijk. Zo is daar het ontroerende Another World, dat eind vorig jaar al een EP aanvoerde. Het is een hunkering naar een perfecte wereld, waarin rust en vrede heersen. Dat klinkt als een cliché, maar de uitvoering is zo persoonlijk dat het daar in de verste verte niet bij in de buurt komt. Het hele album manifesteert Antony zich als een artiest wiens poriën open staan om de wereld te ervaren. Die wereld is geen bedreiging of iets om je van af te zonderen, zoals voorheen, maar een rijke inspiratiebron.
Hoewel Antony zich ook nu weer laat gelden als een eigenzinnige artiest, is The Crying Light geen moeilijke plaat. Met zijn unieke directheid heeft hij de potentie om uit te groeien tot een van de allergrootste alternatieve muzieksterren ter wereld. Maar eigenlijk is hij dat allang.
The Crying Light van Antony and the Johnsons verschijnt op Rough Trade/Konkurrent. Antony and the Johnsons spelen op 3 mei in Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven en 22 juni in Carré op het Holland Festival in Amsterdam. Het album is tijdelijk te horen op de Luisterpaal.