Bij voorbaat staat al vast dat Animal Collective’s negende Merriweather Post Pavillion als meest overschatte plaat menig lijstje gaat sieren. Niet omdat er ook maar iets mis is met de elf nummers op het schijfje. Nee, simpelweg daar wanneer je nu niet snel instapt, alle lof over deze internationale formatie snel je strot uit zal komen. Dus allereerst verwijs ik je naar de Luisterpaal. Klik op de hoes die je het snelst duizelig maakt en lees dan pas de volgende alinea’s.

Ook op de 3VOOR12 burelen wordt de duizeligmakende-duizelingwekkende plaat grijsgedraaid. Niet omdat er hits op staan of omdat het pleasende muzikale keuzes kent. Nee, Animal Collective heeft misschien nog wel sterker dan ooit een gevoelsplaat gemaakt. Liedjes die niet opvallen, aan het denken zetten of direct verrassen. Hoe kan het dan toch dat de samenzang, warme electronica, zweverige percussie en slepende herhalingen zo universeel aanslaan? Het antwoord zou wel eens kunnen liggen in het feit dat Merriweather Post Pavillion een slim bouwwerk is, zonder dat er schijnwerpers of levensgrote vaandels op staan.

Een omgekeerde reis door de discografie van Animal Collective leidt voortdurend langs muzikale slimmigheden, maar is er ook een van steeds heftigere keuzes. Terug in het heden moet worden geconcludeerd dat de formatie met elke album minder schuurt en wrijft, maar desondanks meer warmte op weet te wekken. Het laatste werkje is er dan ook een zonder de maniakale vocalen of bewust tergende arrangementen. Is dit dan toch een behaaglijke trip door het dierenrijk geworden? Misschien ook wel, maar zeker geen veilige en behouden tocht.

Zo toont openingsnummer In The Flowers pas na tweeënhalve minuut zijn kern en is Daily Routine ronduit richtingloos. Echter, de repetitie en gloeiende synths houden je bij de les. Merriweather Post Pavillion mag, ondanks de voor hun doen korte nummers, geen popplaat heten en is al helemaal niet gestoeld op klassieke rockstructuren. Het heeft veel meer parallellen met de elektronische muziek. De herhaling en gelaagdheid van de arrangementen versterken dit.

Na het borrelende ‘luisterliedje’ Bluish koerst Merriweather Post Pavillion naar verschillende wereldse bestemmingen. Nu is het in tijden van een Afrobeatrevival risicovol om het Afrikaanse continent aan te halen. Maar het staat vast dat de bandleden Avey Tare, Panda Bear en Geologist hun fascinatie voor Afrikaanse samenzang, onmiskenbare percussie en ritmepatronen op hun negende album verder uitdiepen. Het levert vier dansbare prachtliedjes op, met Lion in a Coma als uitschieter. Gebouwd rond een isitolotplo-melodie (soort harp) op een nummer van de Afrikaanse zangeres Madosini (Check #2), verwordt het tot een zalvende euforische dienst. Een euforie die met het laatste liedje Brother Sport tot een gelukzalig AMEN! leidt. “You're halfway to fully grown/You've got a real good shot/You've got so much inside/Let it come right out.”

Zet die glimlach nu snel om in een repeat van dit album op de Luisterpaal en daarna snel naar de platenzaak voor Merriweather Post Pavillion.