Download dit interview nu als podcast.
“Te veel kleur, kan dat? Kun je te veel ideeën hebben? Kun je iemand te veel liefhebben? In ons project geldt het principe 'more is more'.” Nick Littlemore zegt het met een zalvende glimlach. Het is het mission statement van Empire Of The Sun, een van de meest merkwaardige bands in jaren. Je moet ze daar eens zien zitten, in hun hotelkamer: Nick Littlemore, ook bekend als frontman van de Australische dance act Pnau, in een zwart gewaad met gouden stiksels, zijn pikzwarte indianentooi in de vensterbank. Naast hem Luke Steele van The Sleepy Jackson, in een traditioneel paars Mexicaans gewaad, blondgeverfd haar en witte schmink rond zijn ogen. Samen zijn ze de Ziggy Stardust van de 21ste eeuw. “Wij zijn geen band”, zegt Steele, “We zijn een koninkrijk.”
Misschien nog wel het vreemdst is dat deze twee Australiërs in hun thuisland al een flinke hit te pakken hebben. Hun debuutalbum Walking On A Dream, dat in Nederland deze maand uitkomt, bereikte daar al de gouden status. Ook de rest van de wereld begint langzaam te vallen voor het excentrieke maar catchy geluid van de band. Ergens tussen MGMT en Phoenix, 80s kitch met 70s warmte. Ze maken synthesizerpop die op hetzelfde moment futuristisch en traditioneel is. Een beetje zoals Shanghai, de Chinese stad waar Empire Of The Sun geheel illegaal zijn eerste videoclip schoot. “Het is de snelste stad ter wereld”, zegt Steele. “In drie weken stampen ze er een wolkenkrabber uit de grond. Maar tegelijk hebben ze een geschiedenis die eeuwen en eeuwen terug gaat.”
Die video in Shanghai is onderdeel van een groots project. Het idee is om overal ter wereld video's op te nemen op plekken waar de zon een buitengewone rol speelt. Shanghai en Mexico zijn al gedaan, IJsland is de volgende bestemming. “Heb je wel eens gehoord van het magische uur?”, zegt Littlemore, “Het moment vlak voor de zon ondergaat en er een toverachtig licht ontstaat. De beroemde film Days Of Heaven is helemaal tijdens het magische uur geschoten. Normaal gesproken duurt dat maar een paar minuten, maar op IJsland duurt het wel drie uur. Wij willen het moment vastleggen dat de zon onder de gletsjers door schijnt. Dan vallen alle sterren van de hemel in onze handen.” Die filmpjes gaan onderdeel uitmaken van de live show, die nog in ontwikkeling is. Want ja, hoe vertaal je een Empire naar het podium? “Het wordt wellicht later dit jaar, maar het kan ook 2024 worden. Time is on our side.”
“Wij zijn superhelden van de moderne wereld”, zegt Littlemore. “Onze speciale kracht? Mensen helen. We zijn hier om de wereld te genezen, om de romantiek terug te brengen.” “Heal scars with our guitars”, vult Steele aan. Het zijn kwakzalvers, die twee, want aangesloten bij een religie zijn ze niet. Hun werk is een ratjetoe van spiritualiteit. Een beetje boeddhisme, een beetje hindoeïsme, een Christus-verwijzing hier en daar, aangevuld met wat zelf verzonnen wijsheden. “Wij staan allemaal een-op-een in contact met de Grote Architect Boven”, zegt Steele. “We dringen mensen niets op, we bieden alleen een pallet van inspiratie.”
Weer zo'n Starwars-waardige quote. Maar Empire Of The Sun wil zichzelf geen science fiction act noemen. Ook fantasy is niet het juiste woord, vindt Littlemore. “Het ziet er soms buitenaards of kunstmatig uit, maar wij gebruiken alleen maar dingen in ons artwork die daadwerkelijk bestaan.” Achter de schmink en de spirituele onzin is dat wel een interessante gedachte: het open staan voor nieuwe referentiekaders als spiritueel doel. Wachten op het moment van de juiste lichtval. “Toen ik Luke net ontmoette viel me op dat hij een koffertje bij zich had. Ik vroeg hem wat erin zat. Toen hij hem open maakte, zag ik duizend minuscule lampjes. Ik heb dat toen geïnterpreteerd als letterlijk een koffer vol ideetjes. Luke heeft continu ideeën.”
Dat ene straaltje zonlicht op een grauwe dag, de vrolijke rode tram in de grijze stad, de dansende sneeuwvlokjes. Het is er allemaal wel, je moet het alleen even zien. Het is een beetje als koken. “Ik gebruik soms verse frambozen in plaats van tomaten in mijn pastasaus”, zegt Littlemore. “Het ziet er precies hetzelfde uit, en het smaakt sensationeel anders.” “Soms sla ik wat door met experimenteren”, bekent Luke Steele. “Dan heb ik er iets te veel kleur in gedaan en moet ik echt even terug naar het kookboek. Ik maak soms dingen die ik mijn vrouw met goed fatsoen niet voor kan zetten. Zelfs de hond vreet het niet.”
Walking On A Dream van Empire Of The Sun verschijnt bij Virgin/EMI. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal.
“Te veel kleur, kan dat? Kun je te veel ideeën hebben? Kun je iemand te veel liefhebben? In ons project geldt het principe 'more is more'.” Nick Littlemore zegt het met een zalvende glimlach. Het is het mission statement van Empire Of The Sun, een van de meest merkwaardige bands in jaren. Je moet ze daar eens zien zitten, in hun hotelkamer: Nick Littlemore, ook bekend als frontman van de Australische dance act Pnau, in een zwart gewaad met gouden stiksels, zijn pikzwarte indianentooi in de vensterbank. Naast hem Luke Steele van The Sleepy Jackson, in een traditioneel paars Mexicaans gewaad, blondgeverfd haar en witte schmink rond zijn ogen. Samen zijn ze de Ziggy Stardust van de 21ste eeuw. “Wij zijn geen band”, zegt Steele, “We zijn een koninkrijk.”
Misschien nog wel het vreemdst is dat deze twee Australiërs in hun thuisland al een flinke hit te pakken hebben. Hun debuutalbum Walking On A Dream, dat in Nederland deze maand uitkomt, bereikte daar al de gouden status. Ook de rest van de wereld begint langzaam te vallen voor het excentrieke maar catchy geluid van de band. Ergens tussen MGMT en Phoenix, 80s kitch met 70s warmte. Ze maken synthesizerpop die op hetzelfde moment futuristisch en traditioneel is. Een beetje zoals Shanghai, de Chinese stad waar Empire Of The Sun geheel illegaal zijn eerste videoclip schoot. “Het is de snelste stad ter wereld”, zegt Steele. “In drie weken stampen ze er een wolkenkrabber uit de grond. Maar tegelijk hebben ze een geschiedenis die eeuwen en eeuwen terug gaat.”
Die video in Shanghai is onderdeel van een groots project. Het idee is om overal ter wereld video's op te nemen op plekken waar de zon een buitengewone rol speelt. Shanghai en Mexico zijn al gedaan, IJsland is de volgende bestemming. “Heb je wel eens gehoord van het magische uur?”, zegt Littlemore, “Het moment vlak voor de zon ondergaat en er een toverachtig licht ontstaat. De beroemde film Days Of Heaven is helemaal tijdens het magische uur geschoten. Normaal gesproken duurt dat maar een paar minuten, maar op IJsland duurt het wel drie uur. Wij willen het moment vastleggen dat de zon onder de gletsjers door schijnt. Dan vallen alle sterren van de hemel in onze handen.” Die filmpjes gaan onderdeel uitmaken van de live show, die nog in ontwikkeling is. Want ja, hoe vertaal je een Empire naar het podium? “Het wordt wellicht later dit jaar, maar het kan ook 2024 worden. Time is on our side.”
“Wij zijn superhelden van de moderne wereld”, zegt Littlemore. “Onze speciale kracht? Mensen helen. We zijn hier om de wereld te genezen, om de romantiek terug te brengen.” “Heal scars with our guitars”, vult Steele aan. Het zijn kwakzalvers, die twee, want aangesloten bij een religie zijn ze niet. Hun werk is een ratjetoe van spiritualiteit. Een beetje boeddhisme, een beetje hindoeïsme, een Christus-verwijzing hier en daar, aangevuld met wat zelf verzonnen wijsheden. “Wij staan allemaal een-op-een in contact met de Grote Architect Boven”, zegt Steele. “We dringen mensen niets op, we bieden alleen een pallet van inspiratie.”
Weer zo'n Starwars-waardige quote. Maar Empire Of The Sun wil zichzelf geen science fiction act noemen. Ook fantasy is niet het juiste woord, vindt Littlemore. “Het ziet er soms buitenaards of kunstmatig uit, maar wij gebruiken alleen maar dingen in ons artwork die daadwerkelijk bestaan.” Achter de schmink en de spirituele onzin is dat wel een interessante gedachte: het open staan voor nieuwe referentiekaders als spiritueel doel. Wachten op het moment van de juiste lichtval. “Toen ik Luke net ontmoette viel me op dat hij een koffertje bij zich had. Ik vroeg hem wat erin zat. Toen hij hem open maakte, zag ik duizend minuscule lampjes. Ik heb dat toen geïnterpreteerd als letterlijk een koffer vol ideetjes. Luke heeft continu ideeën.”
Dat ene straaltje zonlicht op een grauwe dag, de vrolijke rode tram in de grijze stad, de dansende sneeuwvlokjes. Het is er allemaal wel, je moet het alleen even zien. Het is een beetje als koken. “Ik gebruik soms verse frambozen in plaats van tomaten in mijn pastasaus”, zegt Littlemore. “Het ziet er precies hetzelfde uit, en het smaakt sensationeel anders.” “Soms sla ik wat door met experimenteren”, bekent Luke Steele. “Dan heb ik er iets te veel kleur in gedaan en moet ik echt even terug naar het kookboek. Ik maak soms dingen die ik mijn vrouw met goed fatsoen niet voor kan zetten. Zelfs de hond vreet het niet.”
Walking On A Dream van Empire Of The Sun verschijnt bij Virgin/EMI. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal.