Slechts 25 jaar is Alela Diane Menig, en behoorlijk ouderwets. Ambachtelijk klinkt misschien beter. De zangeres droomt van een toekomst als huisvrouw. Ze koestert die dagen dat ze zelf de afwas doet en is ultiem gelukkig wanneer ze tijd heeft om haar eigen gordijnen te naaien. Haar uitzonderlijke stem en beeldende teksten worden ervaren als puur en authentiek. Met haar verschijning, videoclips en artwork versterkt ze het beeld van een vrouw in een verkeerd tijdsgewricht. Het is dat Alela Diane zo succesvol is, anders had ze de cd-hoesjes nog steeds zelf met naald en draad in elkaar gezet.

Vanaf 2003 bracht Alela Diane haar eerste nummers aan een regionaal publiek onder de aandacht. Drie jaar later toonde een klein label interesse. Een heruitgave van het album The Pirate’s Gospel zorgde er pas voor dat haar muziek door een groter publiek werd opgepikt. Een publiek dat als een blok valt voor die unieke stem; zowel kil als hartverwarmend, ingetogen en uitbundig. Inmiddels zijn er van het officiële debuut alleen in Nederland al om en nabij de tienduizend exemplaren verkocht. Enorm veel voor een debuterend artiest die muzikaal regelmatig buiten de begane paden treedt.

Ruim een jaar geleden filmde ik voor 3voor12 Alela Diane in een lift in Amsterdam. Ze zong twee liedjes waarvan ‘White as Diamonds’ in een rijker gearrangeerde bewerking op het nieuwe album To Be Still belandde. Het was deze kennismaking en specifiek de kale versie van dit lied dat mij verlegen en in de war achterliet. Grappig dat Alela het ook zo ervoer. Ze durfde het absoluut niet aan om tijdens de sessie in de camera te kijken. Verlegen, bijna nederig, voldeed ze destijds aan alle promoverplichtingen. Zo anders is de uitstraling van de vrouw die anderhalf jaar later naast me zit in het Amsterdamse Lloyd Hotel. ‘Ik begin langzaamaan te wennen aan de aandacht en de persoonlijke vragen,’ vertelt Alela Diane. ‘Als ik mijn leven volledig af zou willen schermen, zou ik geen teksten schrijven.’

Uit haar enthousiasme en woordenvloed zou je opmaken dat dit het eerste interview van de dag is. In werkelijkheid ben ik de laatste afspraak op een volgeplande dag. Intieme vragen en fotosessies wisselen elkaar al uren af. Alela ziet de interesse enkel als een positief teken. Dat is het natuurlijk ook. ‘Het is een heel goed jaar geweest. Er is zoveel gebeurd en ik ben op zoveel plekken geweest. Zelfs even thuis,’ lacht ze. Thuis is Nevada City, een klein dorpje in Californië. Trots vertelt Alela dat wat de toekomst voor haar ook brengt, de amper drieduizend inwoners haar altijd met open armen zullen ontvangen.

Alela Diane is trots op wat ze met het vorige album The Pirate’s Gospel heeft weten te bereiken. Ze speelt de oudere nummers dan ook nog graag, maar heeft er emotioneel wel enige afstand van genomen. ‘Die liedjes schreef ik toen ik nog niet lang bezig was als artiest. Ik speelde ook nog maar net gitaar. Het is een afspiegeling van wie ik toen was. Als ik terug kijk, zie ik het als een grimmige periode.’  Zij schreef The Pirate’s Gospel tijdens een reis door Europa. Ze vertelt over haar zoektocht naar zingeving en zichzelf, terwijl een thuis zo werd gemist. De hieruit voortvloeiende teksten ademen die melancholie. Alela Diane’s vocalen klinken koel en direct waardoor de zangeres zelden ‘alleen mooi’ klinkt.

Dit geldt zeker ook voor de nieuwe plaat. De liedjes op To Be Still zijn rijker gearrangeerd. Dit blijkt een bewuste keuze. ‘Veel nummers kennen mensen al, omdat ik ze de afgelopen jaren al speelde. Veel is ook op televisie en internet te zien. Daarom wilde ik de liedjes op plaat opnemen zoals ik ze oorspronkelijk wilde laten klinken.’ Alela nodigde vrienden en kennissen uit om mee te spelen tijdens de opnamen. De partijen van de diverse instrumenten had ze bewust niet uitgeschreven. Hierdoor genoten de muzikanten veel vrijheid in de studio. Alela zag dit als een vanzelfsprekende aanpak. ‘Ik vertrouw op de inbreng van de mensen die ik uitnodig. Ik kan me niet voorstellen dat ik met ingehuurde sessiemuzikanten zou moeten werken. Dan ben je veel meer met je kop bezig. Ik wil mijn muziek juist op gevoel kunnen creëren.’

De basis voor de teksten op To Be Still legde Alela Diane toen ze die zo gewenste veilige haven had gevonden. Dit was nog voordat het succes haar de wereld over stuurde. ‘Deze nummers gaan veel meer over het leven van alledag. De tijd waarin ik samen met mijn vriend en kat genoot van huiselijkheid. Ik waardeer het leven op één plek. Dat je telkens weer in hetzelfde huis wakker wordt. Ik ben iemand die gesteld is op gewoontes en regelmaat.’

Het succes kent dus ook voor Diane een keerzijde. ‘Het reizen en ronddolen staat haaks op mijn natuur. Maar ik zie ik het als een grote eer dat men in al die landen zo gesteld is op mijn aanwezigheid. Ik waardeer het en geniet van de schaarse momenten thuis. Ik heb maar één leven waarin ik absoluut niet alleen maar wil touren. Ik doe dit een poos, geniet er van, maar zal zeker ook weer ergens landen.’ Een serveerster brengt een glas heet water zonder theeassortiment. Diane pakt een theezakje uit haar tas. ‘Dit is de thee die ik thuis drink.’

Ze ervaart het leven on-the-road nog vaak als een ingecalculeerde aanslag op haar fysieke en emotionele gezondheid. ‘Maar ik let nu wel goed op mijzelf en zoek geen extremen op. Veel artiesten willen compleet los gaan. Ze gaan op in de roes van dat abnormale leven. Ik begrijp wel waarom bepaalde mensen naar zogenaamde oplossingen of ontsnappingen zoeken. De een drinkt zich kapot, de ander spuit heroïne en de volgende vreet zich klem. Ik denk dat ik een verstandige kop op mijn schouders heb staan en dat ik niet meer snel uit de bocht vlieg. Daarvoor geniet ik ook teveel van het leven. Desondanks kun je je niet tegen alles wapenen. Toen de afstand zijn tol begon te eisen en mijn vriend en ik uit elkaar gingen, kreeg ik een enorme klap. We zijn inmiddels weer bij elkaar. Hij gaat nu mee als bassist in mijn band, een opluchting.’

Alela spreekt de wens uit om snel te trouwen en een gezin te stichten. De scheiding van haar ouders staat deze voornemens tegenwoordig niet meer in de weg. In het nummer ‘The Ocean’ wordt duidelijk hoe zij de scheiding van de ouders een plek geeft. Ze verwoordt het als een onvermijdelijke botsing van twee mensen met verschillende herkomsten. ‘Mijn moeder groeide op aan zee. Ze vertrok naar de bergen waar mijn vader altijd heeft geleefd en voedde ons daar op. Maar in de loop der jaren miste ze het water, haar roots en vertrok ze. Nu woont ze pal aan zee boven op een klif. Ze luistert nog elke dag hoe de golven stukslaan op de rotsen, ze is er ultiem gelukkig. Toen ik het nummer uiteindelijk voor haar durfde te spelen reageerde ze heel heftig. Ik had háár lied geschreven. Nadat ik het aan mijn vader had laten horen kon hij alleen nog maar huilen.’

Alela Diane: To Be Still (Fargo/Munich)
Te beluisteren op 3voor12.vpro.nl/luisterpaal
Meer op 3voor12.vpro.nl/alela
Optreden: 8 april, Paradiso Amsterdam