Eerst even wat feiten. The Death Letters is een band uit Dordrecht, krap twee jaar geleden geformeerd door zanger/gitarist Duende Ariza Lora en drummer Victor Brandt. Het duo noemt Hank Williams, Son House en John Lee Hooker als invloeden. Voor- en naoorlogse blues en countryzangers waarvan de verroeste, getormenteerde zielen hun weg vonden via de muziek. In dat geval is het goed te weten dat Victor en Duende twee jongens zijn van 16 en 17 jaar. 

Twee jonge gastjes dus, nog nat achter de oren, die het in hun hoofd halen the blues te spelen. Hoe moet dat klinken? Alsof kikkervisjes proberen te overleven in de grote zee? Nee, het is serieus met The Death Letters. Het duo weet het genre in zijn pure en natuurlijke vorm te brengen, zonder je ook maar een moment het idee te geven naar een onecht tafereel te kijken. Niet voor niets heeft het duo zich dan ook de slogan Play it like you mean it toegeëigend.

Live wist het duo al indruk te maken. Sinds het winnen van de VPRO contest Vila Life Road To Paradiso regent het prijzen op hun hoofden. Het commentaar van de jury over de optredens kent steevast de volgende termen: energiek, intens en sensationeel. Wie ze al eens heeft gezien, kan zich daar in vinden: met Victor, handschoentjes aan, totaal gefocused op zijn drums en Duende, lok voor zijn ogen, die met zijn rauwe, imponerend gitaarspel over het podium raast, staan ze daar als voltallige band. Met de roadies pa en ma Duende immer aan de zijkant aanwezig. Want tja, nog geen achttien hè, dus nog geen rijbewijs.

En daar is dan nu het gelijknamige debuutalbum; dertien nummers lang, binnen drie dagen opgenomen in de Amsterdamse IJland studio. The Death Letters hebben dat afgeleverd waar we ze al van kennen: een volwassen bluesrockalbum; vol spanning en rauwheid. Maar dat niet alleen. Met deze plaat laten ze horen de blues te verstaan, maar dat ze zich er niet op blind staren. Ook voor minder bluesminnende muziekliefhebbers kent het album genoeg variabelen. On the Run, Future Visitors en Fading Light zijn pure bluesnummers, terwijl met Simple Soul het duo punk erbij betrekt en met I Must Confess zou je The Death Letters haast van pop betichten. Toch is The Death Letters het sterkst wanneer Duende de vrije hand krijgt in zijn lange, uitgesponnen solopartijen met Schizophrenic als absolute hoogtepunt. 

De afgelopen jaren werden gekenmerkt door een opleving aan duo’s, met 2008 als hoogtepunt.  Denk alleen al aan The Kills, The Dodos, No Age en Blood Red Shoes. The Death Letters komt daar een jaar later niet lafjes achteraan hobbelen. Ze zijn een sterk duo, dat een muurvast geluid weet te produceren. Een band die snel een jaartje ouder moet worden, zodat weer een grens naar hun vrijheid wordt opengesteld. Rijbewijs halen, school achter je laten, op tour. Niet alleen in Nederland, zoals ze nu doen, maar de wereld rond.

The Death Letters komt uit via Cool Buzz en staat nu op de Luisterpaal.