Webzine cut-up stopt na negen jaar. De kwaliteit waar de site sinds de start voor staat, is niet meer na te streven, zo verklaart muziekjournalist Theo Ploeg (ook bekend van OOR). Hij is één van de oprichters en samen met de vormgever de enige overgeblevene van de originele bezetting.

In 2000 werd cut-up opgezet door Ploeg samen met Timmy Hectic, Frank Kloos en Dave Rozendaal met het idee een site te beginnen voor mariginale cultuur, met lange artikelen veelal met een wetenschappelijke insteek. In de laatste maanden publiceerde cut-up artikelen onder meer over Dj Hell en Eliane Radigue en recensies van Motorpsycho, Anne Rolfs en Narrominded.

In augustus onderging cut-up nog een metamorfose en kreeg de site er een wekelijkse webradioshow bij. Toch is besloten op de dag dat de webzine zijn negende verjaardag viert om de kaarsjes voorgoed uit te blazen.

"Het gebrek aan lezers is niet de reden dat we stoppen, met de nieuwe show steeg het aantal bezoekers zelfs. Maar het was niet meer te doen. Met een klein groepje van vijf mensen die allen op vrijwillige basis werkten, lukte het niet om elke dag iets online te zetten." In elk geval niet iets waar ze echt achter stonden. "Het basis-niveau van de stukken was hoog. Als er geen vergoeding tegenover staat, is het moeilijk om schrijvers te vinden."

Cut-up heeft nog enige tijd nagedacht om een verdienmodel op de site toe te passen, maar zegt Ploeg: "Je wilt eerst een goed product, voordat je gaat leuren bij financiers." Niet dat hij ontevreden is over wat zijn mensen hebben gepresteerd. "We zijn zeker trots op wat we in de kleine marge waar we ons in begaven, hebben kunnen doen."

Cut-up heeft het niet kunnen winnen van de snelheid waarop in de media, en in het bijzonder op internet, over muziek wordt gesproken. Ploeg kan het dan ook niet laten in zijn afscheidsbrief een sneer uit te delen naar iemand als Giel Beelen. "Ik irriteer me mateloos aan het niveau van media. Bijvoorbeeld zo'n opmerking van Giel Beelen in De Wereld Draait Door over Sky And Sand van Paul Kalkbrenner. Hij zegt dat dat nummer typische Berlijnse minimal is, maar daar heeft het niets mee te maken. Begrijp me niet verkeerd, het is goed dat programma's als DWDD bestaan, maar het is zonde dat er niets tegenover staat. Want ook bladen als Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer schuiven steeds meer naar de oppervlakte en de mainstream toe."

Toch eindigt Ploeg diezelfde afscheidsbrief met de fameuze woorden van Gerard Joling: 'we hebben er de kracht niet meer voor'. Over mainstream gesproken. "Het is soms moeilijk om uit te leggen wat geschikt was voor cut-up, maar Gerard Joling was een goed onderwerp geweest. Hij is wat Pet Shop Boys ook zijn, maar Joling is zich er minder van bewust. Hij laat de tragiek van het Nederlandse amusement zien. Hij leent zich voor programma's als Popstars. Hij presenteert dat alsof hij het allemaal fantastisch vindt, maar toch speelt hij een rol. Hij neemt zichzelf niet serieus. Zijn ironie is een goede overlevingsstrategie in de amusementswereld. Ach, wie weet schrijf ik er nog wel eens een artikel over, op een andere plek."

Theo Ploeg gaat bij zijn concurrent Gonzo Circus aan de slag, ook is hij na een pauze weer aan het werk voor OOR.