Twee jaar geleden besloot Estroe (Esther Roozendaal, 37) te stoppen met haar werk als verpleegkundige, om zich volledig op de muziek te kunnen richten. Acht jaar lang werkte ze in het ziekenhuis op de afdeling Oncologie. Haar werk sloopte haar zozeer, dat ze geen puf vond om ‘s avonds en in haar vrije dagen in de studio te zitten. Het bleek een vruchtbare keuze. Vorige maand kwam haar debuutalbum uit, Elemental Assets, met een mix van ambient, organische tracks, warme techno en house.

Voor veel mensen is muziek een uitlaatklep, om los te komen van het werk. Maar voor jou dus niet?
“In mijn geval belemmerde mijn werk mijn creatieve proces. Acht jaar lang heb ik met kankerpatiënten gewerkt, ik kwam vaak uitgewrongen thuis. ‘s Avonds had ik geen zin meer om muziek te maken, want ik was leeg.” 

Acht jaar, dan heb je het toch lang volgehouden.
“Ik startte in het ziekenhuis fulltime als uitzendkracht, Maar naarmate ik meer boekingen kreeg, begon ik met afbouwen. De afgelopen jaren werkte ik nog maar twee avonddiensten per week, naar het einde toe nog maar één. Dat lijkt misschien weinig, maar het is heel verantwoordelijk werk.”

Verpleegkundige was wel echt een keuze, je bent er niet toevallig ingerold?
“Nee, ik wilde dat echt worden. De muziek is er toevallig bijgekomen. Toen ik mijn opleiding begon, was mijn doel om op de intensive care of op de Eerste Hulp te werken. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Oncologie. Daar ben ik wel toevallig ingerold en heb geprobeerd er het beste van te maken. Mensen komen vaak terug voor behandeling, waardoor er een band met de ze ontstaat. Dat is wel fijn als je aan het werk bent. Ik hou echt van mijn werk als verpleegkundige. Ik kijk er dan ook met positieve herinneringen op terug.”  

Toch was er een moment dat je besloot te stoppen.
“Mijn moeder overleed zes jaar geleden aan kanker. Ik raakte verbitterd. Waar ik voorheen echt alle tijd kon nemen om met patiënten te praten, ontstond toen het gevoel van ‘iedereen krijgt kanker, dus waarom jij niet’. Ik werd harder. Het leek me wijzer dit werk misschien beter niet meer te doen. Je geeft alles in zo’n beroep, je moet jezelf kunnen wegcijferen. Toen ik voor de muziek koos, dacht ik: nu is het tijd voor mijzelf.”
 
Je was al een tijd actief als dj, maar na het overlijden van je moeder ben je ook gaan produceren. Hebben beide iets met elkaar te maken?
“Nee, die twee hebben elkaar toevallig gekruist. Ik draaide al elf jaar, dat ging me vrij gemakkelijk af. Ik wilde op een gegeven moment kijken of muziek maken me ook goed afging. Het is ook niet zo dat ik huilend achter mijn computer zat. Muziek heeft wel geholpen toen mijn moeder ziek werd. Maar mijn hond heeft dat misschien wel meer. Die heb ik gekregen vlak na haar overlijden. Ik wilde er altijd al een. Mijn vader heeft toen gezegd: ‘kijk naar mij en je moeder. Dan schuif je iets op en straks is het te laat’. Katten had ik al, ik hou van dieren. Ik hou van dieren, oude mensen en kinderen. ” (lacht)

Volgens mij ben je een erg zorgzaam type.
“Dat zou je kunnen zeggen.” (lacht) “Dat moet je wel zijn als je voor de verpleging kiest.”

Denk je dat die karaktereigenschap ook werkt voor jou als dj.
“Ik zorg graag voor mensen op de dansvloer. Ik ben vrij gevoelig in het oppikken van andermans signalen. Ik ben getraind in het observeren van mensen, dat leer je in de verpleging. Ik zie snel wanneer het inkakt, wanneer een track niet goed werkt.”

Kan dat ook niet tegen je werken, dat je dingen je te snel aantrekt?
“Mijn inlevingsvermogen is iets te groot. Maar als ik iets merk op de dansvloer, raak ik niet in paniek. Niet dat ik een minder-waardigheidscomplex heb, maar als iemand slechts uit beleefdheid tegen me zegt dat hij mijn set goed vond, merk ik dat.”

De techno- en housescene wordt nog altijd gedomineerd door mannen. Jij bent een van de weinige vrouwen. Hoe denk je dat dat komt?
“Ik had ook wel verwacht dat langzamerhand meer vrouwen dj zouden worden. Natuurlijk zijn er wel een paar, maar altijd nog minder dan ik had gedacht. En meiden die produceren, zijn helemaal schaars. Ik heb het er wel eens met mijn vriend over. Zijn theorie is dat meiden techniek eng vinden.”

Ellen Allien, een van die schaarse vrouwelijke producers, werkt aan haar producties samen met een hulpje. Kun je je dat voorstellen?
 “Dat doen er best veel en niet alleen vrouwen hoor. Maar dat is niet mijn manier. Als ik muziek maak, wil ik het ook zelf kunnen. Wat heeft het anders voor zin? Op het moment dat ik begon met produceren, was software sterk in ontwikkeling. Ik dacht: laat ik eens kijken hoever ik kom en of ik het voor elkaar krijg om mijn muziek toch net zo te laten klinken als met hardware. Ik heb zeker een half jaar besteed aan alleen maar geluiden luisteren, toetsen aanslaan en aantekeningen maken. Je hebt wel discipline nodig, maar ik ben van mening dat als je iets wil, je moet doorzetten”

Maar is het niet moeilijk als vrouw in een  mannenwereld?
“Nee, ik ben het ook wel gewend. In mijn pubertijd hing ik veel rond met stoere gasten op het schoolplein. Dan was ik one of the guys en reed ik met ze rond op een grote scooter.  Misschien dat dat me nu wel overeind houdt.”

Maar als ik je zo zie is er weinig mannelijks aan je. Tijdens optredens staat er ook echt een vrouw, gekleed in mooie topjes. Je wilt niet stoer overkomen.
“Ik ben me wel bewust dat ik voor veel mensen sta, dus doe ik mijn best om er goed uit zien. Maar die drang wordt wel steeds minder. Iedereen staat er in zijn t-shirt, dus waarom ik niet?”

Heb je af en toe spijt dat je bent gestopt met verpleegkunde?
“Nee. Ik dacht er eerst aan om tijdelijk te stoppen als verpleeg-kundige, want ik realiseer me ook dat ik niet tot mijn 65ste kan blijven draaien. Maar nu ik me alweer ruim een jaar alleen met muziek bezighoud, heb ik geen zin meer om terug te gaan. Als het dj-en ophoudt, dan zie ik me nu eerder verder gaan in de coaching, of in het lesgeven. Ik merk dat ik het leuk vind om mensen op weg te helpen. Ik heb al eens een workshop Ableton gegeven. Dat beviel heel goed. Dan komt toch weer die zorgzame kant naar boven hè?”