Tiga is een oppervlakkige materialist

"Als het er echt op aan komt, geef ik niet om geld"

Atze de Vrieze ,

Als Kanye West de Louis Vuitton Don van de hiphop is, dan is Tiga de Rolex Rex van de dance. Op zijn nieuwe plaat bezingt hij de luxe hotels waarin hij de helft van zijn leven doorbrengt en het genot van mooie schoenen. "Mijn muziek is grappig, er zit wat seks in. Het is bedoeld om op te dansen, je moet het niet te serieus nemen."

"Als het er echt op aan komt, geef ik niet om geld"

Als Kanye West de Louis Vuitton Don van de hiphop is, dan is Tiga de Rolex Rex van de dance. De Canadese dj/producer brak acht jaar geleden door met Sunglasses At Night en scoorde een hit met stijlicoon Jake Shears (Scissor Sisters). Op zijn nieuwe album biecht hij op een fetisj te hebben voor goed klinkende schoenen en bezingt hij de luxe hotels waarin hij de helft van zijn tijd doorbrengt. Vandaag bijvoorbeeld zit hij in het Amstel Hotel in Amsterdam, een plek voor zakenlieden en The Rolling Stones. 

Op gepaste afstand van een chocoladefontein waar poenerig geklede dames aardbeien mee versieren, vertelt Tiga over zijn tweede studio-album Ciao! Dat doet hij met plezier, want praten is een van Tiga's specialiteiten. "Het is een compleet onnatuurlijke situatie: ik praat tien uur lang over mezelf met mensen die ik niet ken."

Jarenlang al is Tiga een vaste waarde in de dancescene. Zijn ster rees in de slipstream van de electroclash. Hij overleefde die hype. Zijn dj-stijl groeide uit tot een populair mengsel van een stijlvolle techno vierkwartsmaat en de rauwe sound van Ed Banger. Voor zijn eigen producties werkt hij graag met 'echte' muzikanten. Dat doet hij ook nu weer: vrienden Soulwax en James Murphy spelen een belangrijke rol, net als oude vriend Jori Hulkkonen. Ciao! viert de oppervlakkige kant van het leven, vindt Tiga zelf. "Mijn muziek is grappig, er zit wat seks in. Het is bedoeld om op te dansen, je moet het niet te serieus nemen. In tracks als Pleasure From The Bass en Madame Hollywood speel ik met hedonisme. Je sluit je ogen en de wereld verdwijnt."

Tiga lijkt een ambivalent gevoel te hebben tot dat eenvoudige uitgangspunt. Zo maakt hij in zijn eigen werk het onderscheid tussen 'club tracks' en 'real tracks'. Met dat laatste doelt hij op liedjes, met vocalen, gemaakt met echte instrumenten. "Ik heb dat onderscheid gemaakt, maar ik moet benadrukken dat ik 1000 procent achter dance sta, achter de die-hard elektronische muziek. Tussen 1992 en 2002 heb ik nauwelijks naar muziek met vocalen geluisterd. Maar inderdaad, dat is nu niet meer genoeg. Ik wil graag zingen en echte liedjes maken. Ik wilde harde tracks, maar ook mooie melodieën."

Die flirt met hedonisme is dan ook niet onvoorwaardelijk. "We leven in een VIP-cultuur, met name op grote feestjes. 30.000 mensen gooien zichzelf vol met gratis drank en gratis drugs. Dansmuziek is zo ongelofelijk gewoon. Je vindt het in elke stad, in elke club. Maar als je er goed over nadenkt: er zijn niet eens 30.000 coole mensen in de hele wereld. Is het dan allemaal fake? Dat denk ik niet. Mensen zijn de hele week aan het werk en willen gewoon los."

"Ik ben een oppervlakkige materialist. Als het er echt op aan komt, vind ik geld totaal niet belangrijk, maar ondertussen houd ik wel van mooie spullen. Horloges zijn een goed voorbeeld. Ze doen allemaal hetzelfde: de tijd aangeven. Wat is er mis met een Swatch? Ik heb altijd iets met horloges gehad, ik ben geobsedeerd door tijd. Zo'n klein machientje aan mijn arm, met mensenhanden gemaakt, een miniatuurwereld, dat vind ik geweldig. Ik zie het zo: ik drink niet. Sommige vrienden geven 100 dollar per week uit aan alcohol. Reken maar uit: dat is 5.200 dollar per jaar. Dan kan ik een horloge kopen van 25.000 dollar en dat vijf jaar lang dragen. En als ik het daarna verkoop voor 18.000, heb ik nog altijd een flinke voorsprong op mijn vriend."

Het slotnummer van zijn plaat - Love Don't Dance Here Anymore - is een tranentrekker over een dj die zijn laatste plaat op zet. Van de avond, maar misschien zelfs wel van zijn carrière. Hij beschrijft daarin de eenzaamheid aan het eind van de avond, als de TL-lichten aan gaan en de schoonmakers de zaal leeg vegen. "Ik denk niet serieus over mijn pensioen, maar ik realiseer me dat het er ooit van moet komen. Ik ben nu eenmaal geen Rem Koolhaas, 68 en net goed aan het worden. Het reizen, de lifestyle, is daar gewoon te zwaar voor. Hoe goed je ook bent, je hebt in de entertaimentindustrie een opkomst, een piek en een neergang. Kijk maar naar Prince."

Het album Ciao! van Tiga verschijnt bij PIAS. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal. Tiga draait 29 april in Paradiso, Amsterdam.