De 22-jarige Micachu begint de meeste van haar antwoorden met: “Dat weet ik eigenlijk niet, ehm.” Typisch gevalletje debuterende muzikant. Afgelopen maand verscheen haar eerste album Jewellery op het befaamde Rough Trade label. Een eigenwijze plaat met rare ritmes, kleine ideetjes en opvallende samples. Dat Micachu zelfs een stofzuiger tot haar instrumentarium rekent, trok de aandacht van geluidstovenaar Matthew Herbert, die de jonge zangeres onder haar hoede nam. “Eigenlijk ben ik pas na gaan denken over mijn muziek toen journalisten me er vragen over begonnen te stellen.”

Zo’n nieuwe vraag voor Micachu: waarom zijn je liedjes zo kort? De meeste zijn zo rond de twee minuten, een enkeling zelfs minder dan een minuut. “Wil je je geld terug? Ja, ik ben me er wel van bewust. Ik ben nogal snel afgeleid. Je hebt wel gelijk, je zou een goed idee veel verder uit kunnen werken. Maar toen ik Jewellery maakte was ik daar niet zo in geïnteresseerd. Veel muzikanten zouden denken: we moeten nog een minuut vullen voor het een popliedje is. En dus herhalen ze het refrein nog tienduizend keer. Dat is voor mij het moment om te skippen, en die moeite wilde ik mijn luisteraars besparen. Maar mijn songs bestaan gewoon uit coupletjes en refreintjes, best traditioneel.”

De 22-jarige Britse, zelf ook klein van stuk, heet officieel Mica Levi. Dat klinkt Joods, maar al haar kennis over koosjer eten komt uit Fiddler on the Roof. Ze komt uit een muzikale familie, beide ouders zijn zowel muzikant als platenverzamelaar. Even leek het erop dat ze voetballer zou worden, maar uiteindelijk wonnen haar roots. Haar ouders voedden haar vooral klassieke muziek, en dat wierp zo zijn vruchten af: Mica is een geschoolde muzikant, die het liefst haar dagen doorbrengt boven manuscriptpapier. “Muziek schrijven is een ambacht. Daarom schrijf ik ook liever op papier dan in een computer. Het is net als houtwerk en solderen.”

Micachu is een knutselaar. Haar gitaar ziet eruit als een bouwpakket, en is dat eigenlijk ook. Ze kocht het goedkoopste exemplaar in een soort muzieksupermarkt en paste hem aan haar eigen standaard aan. Het soldeersel ziet er wat kliederig uit, vindt ze zelf, maar het werkt. Micachu’s gitaar klinkt percussief en droog, maar vooral: anders. “Er zit geen logica achter wat ik maak. Ik experimenteer maar wat tot het goed klinkt.” Micachu gebruikt ook een minuscule kindergitaar (“de gitaar waarmee ik ben begonnen, en hij is ideaal voor wat ik wil”) en een piepklein versterkertje (“een geldkwestie”).

Maar wat zeggen die korte liedjes nu over haar? Houdt ze ook van korte films en fast food? Is ze slecht in lange relaties? “Ja, ik hou zeker van fast food. En eigenlijk ook wel van korte films. Ik lees graag stripboeken, maar geen boeken. Misschien heb ik bindingsangst? Nee, dat is niet waar, want ik ben wel weer goed in lange relaties. Als ik niet goed was in lange relaties, zouden mijn songs misschien lang en doordacht zijn? Ik ben trouwens wel bezig met langere composities. Ik heb pas een stuk voor een strijkkwartet geschreven dat tien minuten duurt. Het bestaat uit zes delen, het kortste duurt acht seconden.”

Jewellery van Micachu verschijnt op Rough Trade/Konkurrent. Micachu & the Shapes spelen zaterdag 2 mei op London Calling in Paradiso.