Twee jaar geleden brachten The Horrors hun debuut Strange House uit, een album dat volgens henzelf 90% van de Britse bands overbodig zou maken. Zelfvertrouwen is goed, maar Strange House als muzikale intimidatie? Daarvoor klonk het toch net iets teveel als een reuniealbum van een oude garagepunk band, met overeenkomstig uiterlijk vertoon; zwarte, strakke broeken, zwart getoupeerd haar, zwart omlijnde ogen. Al is er aan het uiterlijk weinig gewijzigd, op opvolger Primary Colours herken je niets van de oude The Horrors terug. De band heeft zijn horizon verbreed. Al is er in hun wereld nog altijd alleen plek voor schaduw, Primary Roots werkt toch oogverblindend.

Weer richten The Horrors zich op vroegere tijden. Het geluid op Primary Colours bevindt zich tussen eighties shoegaze, new wave en gothic rock. En ook al kun je na het horen van dit album niet om de vergelijkingen met My Bloody Valentine, Joy Division en Bauhaus heen, met Primary Colours lukt het de band dat geluid naar de moderne wereld te trekken. Zo viel bij menigeen van verbazing de mond open bij het horen van de allereerste single Sea Within A Sea. Dit acht minuten durende epische nummer stuwt zichzelf voort in een traag new wave tempo met angstaanjagende, donkere synths. Futuristische new wave met Portishead invloeden, beter valt het niet te omschrijven.

Die vergelijking met Portishead heeft The Horrors aan de producer te danken. De band vroeg Geoff Barrow van de Bristolse band om de productie voor zijn rekening te nemen. Samen met hem zorgt de band voor een wonderlijke combinatie van shoegaze melodielijnen, ondergedompeld in distortion, het onheilspellende van gothic rock en een modern synthsizergeluid waarbij ze die vreselijke term pastiche weten te vermijden. Niet alleen op Sea Within A Sea, maar ook op de rest van het album.

Three Decades bijvoorbeeld klinkt als een versnelde Bauhaus waar synths doorheen suizen, met daaroverheen die onheilspellende zang van Faris Badwin. Juist het als rustmoment gekozen tussenstuk werkt hier weer heel verrassend. In Badwin blijkt zelfs een romanticus te schuilen. In Who Can Say doet hij op Nick Cave-achtige wijze een voordracht:

And when I told her I didn't love her anymore
She cried
And when I told her her kisses were not like before
She cried
And when I told her another girl had caught my eye
She cried
And then I kissed her with a kiss
That could only mean goodbye

En dat terwijl de muziek strak bij elkaar wordt gehouden met up-tempo drums. Dat voorkomt dat Who Can Say vervalt in pathetisch gewauwel, een valkuil waar new wave adepten nog wel eens in willen vallen. Op Scarlett Fields, dat qua songstructuur aan Love Will Tear Us Apart van Joy Division doet denken, klinkt Badwin voor zijn doen zelfs warm, terwijl hij net daarvoor op New Ice Age nog klonk als een razende punker. I Only Think Of You is even episch een stuwend als Sea Within A Sea, waar elektronica als een boomerang doorheen wordt geworpen en titelsong Primary Colours wint het aan speelsheid.

Primary Colours is een album waarmee The Horrors andere eighties geinspireerde band een stap ver vooruit is. Zou de band nu met de uitspraak komen dat hun album 90% van de Britse bands overbodig maakt, dan zou het antwoord heel anders hebben geklonken. Ja, met Primary Colours is The Horrors intimiderend goed.